Παρά τις αρκετά φιλότιμες προσπάθειές του με ταινίες όπως Young Adam και Hallam Foe, ο βρετανός David Mackenzie δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει ανάμεσα στους ανεξάρτητους σκηνοθέτες. Η νέα του ταινία Perfect Sense, πιθανότατα θα περνούσε το ίδιο απαρατήρητη, ειδικά αν κάποιος έβλεπε μόνο την εντελώς αδιάφορη αφίσα του, όμως το ξεχωριστό πρωταγωνιστικό δίδυμο της έδωσε μια ευκαιρία που πραγματικά της αξίζει.
Ο Michael είναι σεφ, μεγάλος playboy καταλήγοντας κάθε βράδυ με άλλη γυναίκα στο κρεβάτι του. Η Susan είναι επιδημιολόγος, απογοητευμένη από τις σχέσεις της και επικεντρωμένη στη δουλειά της. Το εστιατόριο του Michael βλέπει στο μπαλκόνι της Susan και το φλερτ ξεκινάει παρά την σχετική αδιαφορία της. Όμως ξαφνικά ξεσπάει η «αρρώστια». Όλο αυξανόμενα κρούσματα εμφανίζονται σε όλη τη χώρα από ανθρώπους που ξαφνικά χάνουν την όσφρησή τους. Γρήγορα εξελίσσεται σε επιδημία, με κανέναν να μη γνωρίζει σε τι οφείλεται, πώς να το καταπολεμήσει, ούτε καν αν είναι μεταδοτικό. Η σχέση των δύο εξελίσσεται αργά μέχρι που χτυπάει το δεύτερο κρούσμα, ανεξέλεγκτες και αδικαιολόγητες εκρήξεις λύπης και αμέσως μετά, απώλεια της αίσθησης τη γεύσης. Η Susan και ο Michael έρχονται πιο κοντά, με αφορμή τις δουλειές τους που επηρεάζονται άμεσα από την απώλεια των αισθήσεων. Η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και το ζευγάρι πρέπει να αντιμετωπίσει τον έρωτα που τους χτυπάει τη πόρτα στη χειρότερη περίοδο της ανθρωπότητας.
Το Perfect Sense είναι ένα καταστροφολογικό ερωτικό δράμα, επικεντρωμένο όχι σε ένα ζευγάρι που απλά προσπαθεί να ζήσει τον έρωτά του, είναι μια εσχατολογική θεωρία που παρουσιάζει τη προσαρμοστικότητα της ανθρωπότητας, αλλά εν τέλει είναι το ρομαντικό πιστεύω ότι ο έρωτας είναι η «τέλεια αίσθηση». Παρά την ειδικότητα της πρωταγωνίστριας, το σενάριο δεν ασχολείται με την ιατρική πλευρά της επιδημίας, δίνοντας μια απλή, σχεδόν καρμική δικαιολογία. Το επίκεντρο βρίσκεται στη σχέση του ζευγαριού και λιγότερο στην αντιμετώπιση των αλλαγών από τη κοινωνία. Οι έξυπνες εξάρσεις που παρατηρούνται πριν την απώλεια μιας αίσθησης και πως αυτές αποτυπώνονται στο κόσμο, παρουσιάζονται με παράωρα σεκάνς, υπερτονισμένες, σχεδόν καρτουνίστικες, αντιδράσεις που μας απομακρύνουν από το κατάλληλο mood αλλά, έστω και αργά γίνεται αντιληπτή η χρησιμότητά τους, έστω και αν χαρακτηρίζονται αντιαισθητικά.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο Ewan McGregor και Eva Green δε μοιάζει ιδιαίτερα ταιριαστό εκ πρώτης όψεως και δυστυχώς, όντως δεν είναι. Δεν υπάρχει η απαραίτητη χημεία, έστω και αν και οι δυο τους έχουν το απαραίτητο ταλέντο για να κάνουν μια τέτοια σχέση πιστευτή. Αυτό που όμως χαλάει το «γλυκό» είναι το σενάριο και η αδυναμία να μας κάνει να πιστέψουμε στοn «love-wins-all» έρωτά τους. Ένας playboy και μια γιατρέσα, ένα φλερτ που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να διαρκέσει μια εβδομάδα, γίνεται ξαφνικά ο απόλυτος έρωτας. Οι δυο τους μόλις που γνωρίζονται, και το μόνο που τους φέρνει κοντά είναι οι κοσμοϊστορικές αλλαγές. Καλά λοιπόν όλα τα παραπάνω, αλλά πως μια ερωτική ταινία να ανέβει σκαλοπάτι όταν ούτε ο έρωτας ούτε και το ζευγάρι γίνεται πιστευτό.
Το Perfect Sense είναι σίγουρα μια αξιοπρόσεκτη ταινία, αλλά όχι τόσο από την αισθηματική / ερωτική της οπτική όσο από την δραματική / ανθρωπολογική. Έχει ενδιαφέρουσες αλλά όχι αξιομνημόνευτες ερμηνείες, ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη πλοκή και μερικές «περίεργες» σκηνοθετικές επιλογές. Είναι μια ταινία που σίγουρα αξίζει να της δώσετε μια ευκαιρία.
6/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου