Πολλές φορές γκρινιάζουμε για την έλλειψη φαντασίας στις ταινίες και δεν έχουμε άδικο αλλά υπάρχουν φορές, που ταινίες σαν τον The Help μας βάζουν τα γυαλιά και αποδεικνύουν ότι δε χρειάζεται πρωτοτυπία αλλά ταλέντο, και οι «Υπηρέτριες» έχουν άφθονο.
Βρισκόμαστε στο Νότο των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 60, τη περίοδο που εντείνεται η κίνηση για την απόκτηση προσωπικών και πολιτικών δικαιωμάτων από τους αφροαμερικανούς. Στη μικρή πόλη του Μισισίπι όμως, οι μαύροι παραμένουν σχεδόν δούλοι, καταδικασμένοι να εργάζονται σε οικογένειες λευκών πλουσίων, να τους μεγαλώνουν τα παιδιά, να τους φροντίζουν το σπίτι, αλλά σε καμιά περίπτωση να μην έρχονται σε άμεση επαφή. Η Aibileen και η Minny είναι δύο από τις υπηρέτριες που εργάζονται στα σπίτια των λευκών με τις απαγορεύσεις να είναι απάνθρωπες, με αποκορύφωμα την απαγόρευση της χρήσης της ίδιας τουαλέτας! Η νεαρή Eugenia επιστρέφει στη πόλη της μετά από σπουδές στο πανεπιστήμιο, με βλέψεις για μια θέση στην εφημερίδα, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να γράφει μια στήλη για καθαριότητα. Με πιο ανοιχτό μυαλό, η Eugenia δυσανασχετεί με τον τρόπο που φέρονται στις υπηρέτριες και έρχεται σε κόντρα με τις πρώην φίλες της. Έτσι αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το ταλέντο της για να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή των υπηρετριών. Οι δυσκολίες πολλές, και κυρίως να πείσει τις ίδιες τις υπηρέτριες να της μιλήσουν, μιας και η κατάσταση με την ΚΚΚ ήταν επικίνδυνη, όμως δε θα το έβαζε κάτω.
Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που παρακολουθούμε μια ταινία με κεντρικό θέμα, τη θέση των μαύρων στην Αμερική, τα δικαιώματά τους και τις ρατσιστικές ανισότητες, όμως είναι πιθανότατα η πιο feel-good ταινία με αυτό το θέμα. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι κωμωδία, αντιθέτως σκηνή με σκηνή, εντελώς διαφορετικά συναισθήματα πλημμυρίζουν το θεατή, από δυνατό γέλιο μέχρι εκνευρισμό και από συγκίνηση μέχρι αισιοδοξία, και αυτό είναι από τα μεγαλύτερα ατού της. Καταφέρνει να ισοσταθμήσει το κοινότυπο θέμα, με ασταμάτητα mood swings. Δε σε αφήνει να χαλαρώσεις ούτε στιγμή και οι σχεδόν δυόμιση ώρες διάρκειας περνάνε νεράκι.
Και όλα τα παραπάνω τα οφείλουμε στην ιδιαίτερα προσεγμένη σκηνοθεσία του άγνωστου μέχρι σήμερα Tate Taylor που έγραψε και το σενάριο, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Kathryn Stockett. Μεγάλη βοήθεια στο έργο του παίρνει από το σύνολο του cast, με ένα εξαιρετικό θηλυκό ensemble, με ηθοποιούς διαφόρων ηλικιών, από τη νεαρή Emma Stone μέχρι τη βετεράνο Sissy Spacek αλλά και τις…κάπου ανάμεσα Bryce Dallas Howard, Jessica Chastain Octavia Spencer, με κορωνίδα μια εξαίσια Viola Davis, που μετά το Doubt, κέρδισε με το σπαθί της τη δεύτερη υποψηφιότητα, αλλά δυστυχώς όχι και το χρυσό αγαλματάκι.
Λίγα αυτά που χαλάνε τη τελική εικόνα αλλά άξια αναφοράς, με το σενάριο να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο σε σημείο εγκληματικής και μη-ρεαλιστικής αφέλειας, ειδικά στο φινάλε του, αλλά και μερικές σκηνές που μοιάζουν να βγήκαν από έτοιμα patterns του είδους ώστε να προκαλέσουν τα συναισθήματά μας, έστω και με το ζόρι.
Το The Help ήταν μια πραγματική έκπληξη, μιας και ήρθε από το πουθενά, σάρωσε εισπρακτικά, λατρεύτηκε περισσότερο από το κοινό παρά από τους κριτικούς, που ακόμα μαζεύει βραβεία βάζοντάς το στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
7/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου