Οι ταινίες Mission Impossible έχουν την ατυχία να έχουν ένα βαρύ όνομα στο οποίο σχεδόν ποτέ δε κατάφεραν να ανταποκριθούν. Ή μήπως όχι; Μήπως δε ξέρουμε τι θέλουμε; Η κάθε ταινία είχε τα μειονεκτήματά της, που κατά κύριο λόγο είναι η έλλειψη στιβαρής ιστορίας, αλλά μήπως φταίμε κι εμείς; Έκανα αυτή την εισαγωγή γιατί, μετά το τέλος της προβολής άκουσα πολλά παράπονα, πολλά περισσότερα απ’ όσα περίμενα. Αλήθεια τι περιμένατε να δείτε…
Τρελός Σουηδός επιστήμονας κλέβει τον έλεγχο ρωσικών πυρηνικών πυραύλων και σκοπεύει να τα ρίξει στην Αμερική ώστε να ξεκινήσει παγκόσμιος πόλεμος μέχρι τη πλήρη καταστροφή. Αν μπορεί να κατηγορήσει κάποιος ελεύθερα το Ghost Protocol, αυτό θα είναι σίγουρα για το σενάριο που μοιάζει γραμμένο σε χαρτοπετσέτα και μάλιστα μόνο από τη μία της πλευρά. Ο χρόνος γεμίζει με κανόνες βιντεοπαιχνιδιού, δηλαδή για να φτάσουν στο στόχο τους πρέπει να ταξιδέψουν στις 4 γωνιές του πλανήτη, να ολοκληρώσουν τις ενδιάμεσες αποστολές, ώστε να καταφέρουν να φτάσουν στο…μεγάλο αρχηγό. Just cause…
Το Ghost Protocol έχει στρέψει τα βέλη του αλλού, επικεντρώνοντας στην έντονη και ασταμάτητη δράση αλλά και στο teamwork που τόσο μας έλλειψε από τις προηγούμενες ταινίες. Ξεχάστε το one-man-show που είχαμε συνηθίσει, το MI4 γυρνάει στις ρίζες του και δε σκοτώνει τη μισή ομάδα στο πρώτο μισάωρο αλλά αποτελούν βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης, έστω και αν ο Ethan Hunt συνεχίζει να είναι ο αρχηγός τους. Ο Simon Pegg επιστρέφει με διευρυμένο ρόλο και δίνει την κωμική χροιά στη δράση, η Paula Patton είναι η νέα απαραίτητη θηλυκή παρουσία που τα πάει αρκετά καλά αλλά, πώς να το κάνουμε δεν είναι ούτε Emmanuelle Béart, ούτε Keri Russell, ούτε Maggie Q, κάπου στα επίπεδα της Thandie Newton θα μπορούσα να την τοποθετήσω καλύτερα. Ο Jeremy Renner ως Brandt, από την άλλη, είναι μια περίεργη περίπτωση, μιας και μπήκε στο σενάριο με τη σκέψη να αντικαταστήσει τον Cruise σε περίπτωση που αυτός δε συνεχίσει, αλλά δε κατάφερε να πείσει ιδιαίτερα μιας και παρουσιάστηκε σαν ιδιαίτερα…soft. Οι τελευταίες δηλώσεις του Renner ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μάλλον επιβεβαιώνουν την αποτυχημένη εισαγωγή του στη σειρά.
Και για να περάσουμε στο πυρήνα της ταινίας, πρέπει να μιλήσουμε για δράση, πολύ και ασταμάτητη δράση, από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Είτε αυτή είναι ακροβατικά έξω από το ψηλότερο κτήριο του κόσμου, είτε hand on hand combat, είτε συγχρονισμένες αποστολές όλης της ομάδας ώστε να πετύχουν το στόχο τους, η δράση είναι πραγματικά ασταμάτητη. Βέβαια δεν είναι πάντα στο υψηλότερο σημείο της έντασης ούτε της πρωτοτυπίας, όμως σκηνές όπως η αιώρηση έξω από το Burj Khalifa αλλά και αυτή στο υπεραυτόματο γκαράζ στη Βομβάη που θυμίζει έντονα Minority Report, είναι σίγουρα δυο σκηνές που δε θα ξεχαστούν εύκολα.
Το Mission: Impossible - Ghost Protocol είναι μια σειρά action sequences δεμένες με τη πολύ λεπτή κλωστή που λέγεται σενάριο. Αν περιμένετε οτιδήποτε περισσότερο από μια αμερικάνικη καταιγιστική blockbuster-ιά, θα απογοητευθείτε οικτρά, αλλά γιατί να περιμένετε κάτι περισσότερο, αφού αυτό ακριβώς είναι που «πουλάει». Δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι all-time classic, αλλά θα χορτάσετε ασταμάτητη δράση.
6,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου