Hugo review

Ήρθε επιτέλους η στιγμή για να προβληθεί και στην Ελλάδα η, ίσως πιο πολυαναμενόμενη ταινία της προηγούμενης σεζόν, έστω και τρεις μήνες μετά την επίσημη πρεμιέρα της. Το Hugo είναι η νέα ταινία του Martin Scorsese, που αποτελεί τη πρώτη οικογενειακή αλλά και τη πρώτη τρισδιάστατη ταινία του σκηνοθέτη, ενώ ο είναι η πρώτη στην οποία δε συμμετέχει Leonardo DiCaprio μετά το Bringing Out the Dead του 1999. Οι κριτικές είναι αποθεωτικές, τα σχόλια των συναδέλφων του Scorsese τον εξυμνούσαν, τα βραβεία έρχονται σωρηδόν με 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ. Οι προσδοκίες είχαν πιάσει ταβάνι, όμως προσπαθούσα να κρατάω όσο το δυνατόν μικρότερο καλάθι, μιας και για να βρω ταινία του Scorsese που να με ικανοποίησε, πρέπει να γυρίσω μια δεκαετία πίσω, στο Gangs of New York, με τις επόμενες προσπάθειές του, παρά τα βραβεία, να με έχουν απογοητεύσει οικτρά.

Ο 12χρονος Hugo Cabret, γιος ωρολογοποιού, μετά το θάνατο του πατέρα του, αναγκάζεται να μετακομίσει στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού όπου, μαζί με το μέθυσο θείο του Claude, ρυθμίζουν και συντηρούν τα ρολόγια του σταθμού. Ο Claude μετά από λίγο καιρό εξαφανίζεται αφήνοντας τον ορφανό Hugo να ζει μόνος του μέσα στους τοίχους του σταθμού, κλέβοντας από τα μαγαζάκια υπό τη μόνιμη καταδίωξη του σταθμάρχη Gustave που θέλει να «καθαρίσει» το σταθμό του από τα ορφανά που του χαλάνε τη φήμη. Μοναδική του παρέα, ένα χαλασμένο ανθρωπόμορφο automaton, που είχε βρει ο πατέρας του παρατημένο στην αποθήκη του μουσείου και από τότε προσπαθούσε να το επισκευάσει. Ο Hugo συνεχίζει τη προσπάθεια επισκευής του, ελπίζοντας ότι το automaton κρύβει κάποιο μήνυμα από τον πατέρα του, κλέβοντας ανταλλακτικά από τον «στριφνό» γέρο Georges, ιδιοκτήτη του μικρού παιχνιδάδικου, ο οποίος όμως τον πιάνει επ’ αυτοφώρω και του παίρνει τα κλοπιμαία, και μαζί το σημειωματάριο του πατέρα του για την επισκευή του automaton. Βοηθό στη προσπάθεια του Hugo να πάρει πίσω το σημειωματάριο, βρίσκει την βαφτισιμιά του Georges, Isabelle και μαζί θα ανακαλύψουν τι κρύβεται στο automaton αλλά και στο παρελθόν του Georges.

Ξεκινώντας ανάποδα, το Hugo πάσχει από δύο βασικά ελαττώματα που δεν του επιτρέπουν να θεωρηθεί αριστούργημα. Η ιστορία του βιβλίου του Brian Selznick, στο οποίο και βασίστηκε η ταινία είναι εξόφθαλμα μαγευτική όμως η απειρία του Scorsese στο είδος, τον έκανε να πέσει σε δύο σημαντικά σφάλματα. Η αξία μιας ταινίας δε μετριέται από τη διάρκειά της και ειδικά μια ταινία που στοχεύει (και) σε πιο μικρό ηλικιακά κοινό, πρέπει να ξέρει που να σταματήσει τον εντυπωσιασμό και που να συνεχίσει η αφήγηση. Δυστυχώς ο Scorsese, για άλλη μια φορά, χάνει τον έλεγχο, πλατειάζει αρκετά συχνά, κάτι που όχι μόνο κουράζει αλλά προκαλεί και την εξασθένηση της κεντρικής ιστορίας, και κατ’ επέκταση τη συναισθηματική αποφόρτιση του κοινού, αφήνοντας την αίσθηση μιας κενότητας του πρωτεύοντος υλικού. Το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημα εντοπίζεται και πάλι στην αδυναμία του Scorsese να χειριστεί το υλικό του, δίνοντας εγκληματικά λανθασμένες οδηγίες σε κάποιους από τους ηθοποιούς του, κάνοντάς τους να μοιάζουν ατάλαντοι κομπάρσοι σε παιδική σαπουνόπερα του Nickelodeon. Το περίεργο είναι ότι το Hugo σε κανένα σημείο δε παίρνει τον εαυτό του «ελαφριά», και οι σχεδόν επιτηδευμένα παιδικές ερμηνείες του Sacha Baron Cohen και κυρίως της Chloë Moretz ξεχωρίζουν σαν τη τρίχα μεσ’ το γάλα, μπροστά στους συμπρωταγωνιστές τους Asa Butterfield, Christopher Lee, Helen McCrory, Jude Law και κυρίως τον Ben Kinglsey που είναι πραγματικά μαγευτικός ως Georges Méliès, και άξιζε να βραβευτεί με μια υποψηφιότητα β’ ανδρικού ρόλου.

Ώρα όμως να περάσουμε και στα πραγματικά ευχάριστα. Η μεγάλη οθόνη και η τέχνη του κινηματογράφου πρέπει να ψάξει πολύ για να βρει μια οπτικά ομορφότερη ταινία από το Hugo. Από τη διεύθυνση παραγωγής, τα σκηνικά, τα κουστούμια, τους φωτισμούς, μέχρι τη προσεκτική και όχι αλόγιστη χρήση των cgi και με κορωνίδα τη καλύτερη αξιοποίηση της πλήρους τρισδιάστατης κινηματογράφησης που έχετε δει ποτέ σας, το Hugo θα σας αφήσει αποσβολωμένους από τη πρώτη κιόλας σκηνή του χιονισμένου Παρισιού. Η «ατμοκίνητη» ατμόσφαιρα του σιδηροδρομικού σταθμού και κυρίως του κόσμου πίσω από τους τοίχους με τα τεράστια γρανάζια, τα automatons, η άψογη απεικόνιση ενός μικρόκοσμου που μοιάζει ολόκληρη πολιτεία στη δεκαετία του 30 αλλά και τα flashbacks στη νεότερη ζωή του Méliès ως πιονέρος κινηματογραφιστής και πραγματικός μάγος μιας άλλης εποχής, τα πάντα, πραγματικά τα πάντα θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα, ξεχάστε το Avatar, ξεχάστε το Tron, ξεχάστε το Ice Age 3, ξεχάστε όποια τρισδιάστατη ταινία είδατε και σας εντυπωσίασε. Όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο James Cameron, το Hugo κάνει τη καλύτερη χρήση της ψευδο-τρίτης διάστασης που έχει δει ποτέ η μεγάλη οθόνη. Η τρίτη διάσταση δεν υπάρχει για να εντυπωσιάσει το μάτι μας, αλλά τη ψυχή μας. Δε χρησιμοποιείται η ταινία για να προβληθεί η τρίτη διάσταση, αλλά όπως ελάχιστες ταινίες έχουν καταφέρει, κάνει ακριβώς το αντίθετο, η ταινία τονίζεται με τη προσθήκη εικονικού βάθους. Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα για το πόσο εκστασιασμένος έμεινα από το οπτικό αποτέλεσμα, όμως θα πω απλά ότι θα είναι τα πιο καλοξοδεμένα ευρώ που έχετε δώσει ποτέ σε ένα multiplex για να πάρετε τα άχαρα μαύρα γυαλιά. Μη περιμένετε το DVD ή το BluRay, δείτε το Hugo τρισδιάστατο στη μεγάλη οθόνη, είναι ο μόνος τρόπος που του αξίζει…

Η αίσθηση που μου άφησε το Hugo ήταν σχεδόν μαγική. Έβγαινα από την αίθουσα και έβλεπα άλλους ανθρώπους να μπαίνουν σε άλλες αίθουσες και ήθελα να τους φωνάξω να μπουν στο Hugo. Ταυτόχρονα όμως, οι προαναφερθέντες λανθασμένες επιλογές του, 70χρονου πια, Martin Scorsese έκαναν για ακόμα μια φορά το θαύμα τους και απέτρεψαν μια ταινία από το να μπει στο πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου αλλά δεν ήταν αρκετές για να μη μπει και στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

7,5/10