Νήsos 2: Το Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού review

Η πρώτη Νήσος ήταν από τις πρώτες ταινίες που, επί εποχή οικονομικής κρίσης, επανέφεραν τα all-star (λέμε τώρα) ensemble casts, κοινώς τις ταινίες με σχεδόν εξωπραγματικό αριθμό γνωστών ηθοποιών στη σύνθεσή τους. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το εγχείρημα δε με τράβηξε και δεν είχα δει τη ταινία μέχρι προ ολίγων ημερών, που μπήκα στη διαδικασία να τη δω, μόνο και μόνο για να μάθω την ιστορία πριν το sequel που μας πρόβαλλε σε πρεμιέρα το Village (με κάκιστο ήχο παρεμπιπτόντως). Η πρώτη Νήσος μου ήταν κάτι παραπάνω από δυσάρεστη, με τα χιλιοειπωμένα μπερδέματα και…αλλαξοκωλιές, αλλά και τη παντελή έλλειψη του κωμικού στοιχείου. Πραγματικά δε περίμενα τίποτα περισσότερο από τη συνέχειά του, όμως το τελικό προϊόν με διέψευσε.

Η ιστορία ξεκινάει πέντε χρόνια μετά το τέλος του πρώτου μέρους, λίγες μέρες πριν την αποφυλάκιση της Αφροδίτης και του Μπάμπη. Ένας κρατούμενος από το Νησί, ζητάει τον Παπα-Λάμπρο για να εξομολογηθεί λίγο πριν πεθάνει και του λέει μια ιστορία για έναν κρυμμένο θησαυρό. Είναι φυσικά θέμα ωρών μέχρι να το μάθουν όλοι. Παπα-Λάμπρος, Μπάμπης, Άγης και φυσικά ο τρομοκράτης δασκαλάκος επιστρέφουν στο νησί για βρουν το θησαυρό. Εκεί τους περιμένουν νέοι μπελάδες αλλά και παλιοί γνωστοί που δε θα τους αφήσουν να κρατήσουν το θησαυρό για πάρτη τους.

Βασική διαφορά των δύο ταινιών, το κωμικό στοιχείο. Η Νήσος 2 είναι μια καθαρή κωμωδία εξωφρενικών καταστάσεων που προκαλεί το γέλιο στο θεατή σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, αντίθετα με τη πρώτη ταινία που δε κατάφερε να με κάνει ούτε να χαμογελάσω. Χρησιμοποιεί από παλιομοδίτικα gags, καυτές ατάκες μέχρι και σκηνοθετικά τρικς για να προκαλέσει το γέλιο και ευτυχώς για μας, το καταφέρνει σε αρκετές περιπτώσεις. Τη μεγάλη διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα κάνει ο σκηνοθέτης Αντώνης Αγγελόπουλος που με μεγάλη κωμική, έστω και τηλεοπτική, εμπειρία σε σειρές από τα Εγκλήματα μέχρι το Παρά 5 και από το Είσαι το Ταίρι μου μέχρι τις Σαββατογεννημένες, παίζει τους ηθοποιούς στα δάχτυλα.

Και πάλι όμως το σενάριο είναι ο πιο αδύναμος κρίκος και ειδικά οι διάλογοι που, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μοιάζουν γραμμένοι στο πόδι, χωρίς καμία έμπνευση. Η κεντρική ιστορία αν και μοιάζει χιλιοειπωμένη, κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή, και πάλι όμως, κυρίως με τη βοήθεια του σκηνοθέτη. Οι ρόλοι είναι πιο ξεκάθαρα διανεμημένοι, με τους τέσσερεις βασικούς πρωταγωνιστές να κυριαρχούν και όχι έναν αχταρμά ηθοποιών και ρόλων να ξεπετάγονται από τη γωνία ώστε να έχουν λίγο screentime. Αχώνευτοι χαρακτήρες όπως του Μπάμπη και του Άγη αποκτούν κωμική υπόσταση ενώ οι νέες προσθήκες και κυρίως αυτή του Σωτήρη Καλυβάτση δίνει το κάτι παραπάνω.

Το Νήsos 2: Το Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού είναι ξεκάθαρα και από κάθε άποψη, δύο κλάσεις καλύτερο από το πρόγονό του. Ναι, είναι χαζή, είναι χιλιοειπωμένη, έχει τις ίδιες καταστάσεις που έχουμε ξαναδεί δεκάδες φορές σε σχεδόν κάθε ελληνική εμπορική ταινία, κάνει τις κουραστικές κοιλιές της, έχει κακογραμμένους διαλόγους αλλά στη τελική σε κάνει να γελάς, έτσι απλά.

5,5/10