Η δεκαετία που ολοκληρώθηκε πριν λίγους μήνες αναμφισβήτητα σημαδεύτηκε από ασταμάτητα re-. Τα remakes και η σχετικά νέα μόδα των reboots παλιότερων επιτυχιών ερχόταν για κάθε είδος ταινιών και με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Αυτό όμως που είχαν όλες αυτές οι ταινίες ως κοινό ήταν η επιτυχημένη αυθεντική έκδοση την οποία και συνήθως κατέστρεφαν. Εδώ, σε μια κρίση ευστροφίας αποφάσισαν να κάνουν το remake μιας “σχετικά” αποτυχημένης ταινίας, του Crazies του παππού των zombie movies, George Romero του 1973. Δεν είναι πολλοί αυτοί που τη θυμούνται και ακόμα λιγότεροι αυτοί που τους άρεσε τόσο ώστε να αντιδράσουν. Αυτό έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία στη νέα έκδοση χωρίς τις συνήθεις αντιδράσεις που πάντα έχει μια ανακοίνωση ενός remake.
Η ιστορία εξελίσσεται σε μια μικρή αγροτική πόλη της Αμερικής, το Ogden Marsh, που την ησυχία τους σπάει ένας κάτοικος που χωρίς λόγο, κάνει την εμφάνισή του στη μέση του ενός αγώνα με τη καραμπίνα στο χέρι μοιάζοντας υπνωτισμένος και αρνούμενος να αφήσει τη καραμπίνα αναγκάζει τον σερίφη και πρωταγωνιστή να τον σκοτώσει. Μέσα σε λίγες ώρες τα κρούσματα αυξάνονται και οι κάτοικοι της πόλης μετατρέπονται σε ψυχοπαθή βίαια όντα που μόνο σκοπό έχουν να σκοτώσουν. Έτσι ο σερίφης με τη γυναίκα του και το βοηθό του προσπαθούν να επιβιώσουν και να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Παρά το όνομα του Romero, οι Crazies δεν είναι τα συνηθισμένα zombies μιας και δεν είναι κάποιο είδος ζωντανών νεκρών αλλά απλοί άνθρωποι που για κάποιο λόγο γίνονται τρομερά βίαιοι και ανεξέλεγκτοι, κάτι που σε πολλούς θα θυμίσει το πρόσφατο The Signal. Χωρίς να έχω δει το Crazies του Romero, ο σκηνοθέτης Breck Eisner που μας είχε δώσει το μέτριο Sahara φτιάχνει μια αρκούντος υποβλητική ατμόσφαιρα αλλά το budget είναι τόσο περιορισμένο που όλη η ταινία μοιάζει πολύ άδεια. Η πορεία των πρωταγωνιστών περνάει από 6-8 σκηνικά εσωτερικού χώρου και όλοι οι υπόλοιποι χώροι απλά δεν υπάρχουν. Αυτές οι στάσεις τρόμου αρχικά είναι αρκετά ενδιαφέρουσες και χωρίς να είναι πολύ τρομακτικές, προσφέρουν την απαραίτητη αγωνία αλλά όσο περνάει η ώρα επαναλαμβάνονται σε όλο και χειρότερη ποιότητα και παντελώς ανέμπνευστες με αποτέλεσμα η ταινία να κουράζει όλο και περισσότερο.
Δυστυχώς η παρουσία των “πουλέν” μου, Joe Anderson και Radha Mitchell αλλά και του ιδιαίτερα αξιόλογου Timothy Olyphant, δε βελτιώνει ιδιαίτερα τη κατάσταση μιας και οι ρόλοι είναι τυπικοί και μονοδιάστατοι. Πολλοί ήταν αυτοί που χαρακτήρισαν το Crazies ως το πρώτο remake που είναι ανώτερο του αυθεντικό. Δε ξέρω κατά πόσο ανώτερο μπορεί να είναι πάντως, η φετινή έκδοση δε καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου