Κάπου γύρω στο 2004, ο κάποτε λατρεμένος Luc Besson ανακοίνωνε ότι, μετά από σχεδόν μια πενταετία αποχής από τη σκηνοθεσία, σκόπευε να επιστρέψει με δύο νέες ταινίες οι οποίες θα ήταν και οι τελευταίες του, και μετά θα ασχολούνταν αποκλειστικά με τη σεναριογραφία και τη παραγωγή. Αυτές οι δύο ταινίες ήταν το αδιάφορο Angel-A που μάλλον ελάχιστοι είδαν, και το Arthur and the Minimoys, μια εντυπωσιακότατη οπτικά animated ταινία που δυστυχώς μάλλον απογοήτευσε. Αν και δεν υπήρξε κάποια επίσημη ανακοίνωση έκτοτε, οι δύο απανωτές αποτυχίες, μοιάζουν να τον πείσμωσαν αφού από τότε, ο Besson, χωρίς φυσικά να σταματήσει την ανεξέλεγκτη συγγραφή διαφόρων ταινιών (Taken, From Paris With Love, Colombiana), επέστρεψε δυναμικά στην «βιομηχανική» σκηνοθεσία, κάνοντας τον Arthur τριλογία, κυκλοφορόντας το εξίσου απογοητευτικό Les Aventures Extraordinaires d'Adèle Blanc-Sec, και έχοντας έτοιμη το βιογραφικό The Lady.
Αρκετά όμως με τα ιστοριογραφικά στοιχεία, καιρός να περάσουμε στον Arthur. Το δεύτερο μέρος της τριλογία, Arthur and the Revenge of Maltazard, ή πραγματικά τραγικό χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος και με μοναδικό πλεονέκτημα τα εκπληκτικής ομορφιάς πολύχρωμα γραφικά του. Η ιστορία συνεχίζει ακριβώς εκεί που τελείωσε το Revenge, βρίσκοντας τον Maltazard να έχει καταφέρει να πάρει ανθρώπινη μορφή και τον Arthur εγκλωβισμένο στον κόσμο των Minimoys. Ο σκοπός απλός, να βρει τρόπο ο Arthur, πάντα με τη βοήθεια της πριγκίπισσας Selenia και του γκαφατζή αδερφού της Betameche, να επιστρέψει στην ανθρώπινή του μορφή ώστε να καταφέρει να σταματήσει τον Maltazard.
Οι διαφορές μεταξύ του Revenge of Maltazard και The War of the Two Worlds είναι μεγάλες αλλά δε φέρνουν και τα ανάλογα επιθυμητά αποτελέσματα. Το RoM ήταν ηλίθια περίπλοκο και εκνευριστικά φλύαρο με πολλούς χαρακτήρες, ο ένας πιο εκνευριστικός από τον επόμενο. Στο WotTW η κατάσταση πήγε στο άλλο άκρο, με την πλήρη απουσία δευτερευόντων χαρακτήρων, ποικιλίας περιβαλλόντων και ουσιαστικά οποιασδήποτε ιστορίας. Το RoM είχε ελάχιστη δράση με σχεδόν κανέναν ενδιαφέρον αλλά εμπλουτισμένη με ένα υπόγειο ενήλικο χαρακτήρα που ίσως και να μη ταίριαζε στη ταινία. Εδώ, το WotTW, υπάρχει άφθονη δράση, αρκετά πιο διασκεδαστική αλλά το ηλικιακό target group έχει πέσει αισθητά, με νηπιακής ποιότητας και αισθητικής, σκηνοθεσία που κάνει τους λίγο μεγαλύτερους να χασμουριούνται. Τέλος, και πιο μεγάλη διαφορά ακόμα και στους πιο ανίδεους, είναι οι τεχνική ποιότητα της όλης παραγωγής με κορωνίδα τα πανέμορφα γραφικά που ήταν και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της σειρά, εδώ πρέπει να τα ξεχάσετε. Ιδιαίτερα χαμηλότερου επιπέδου από τις προηγούμενες ταινίες, χωρίς ποικιλία, ανέμπνευστα σε σημείο που θυμίζει παιδική τηλεταινία.
Όπως βλέπετε και εσείς, οι αλλαγές του The War of the Worlds από το Revenge of Maltazard είναι πολλές αλλά όχι και προς τη σωστή κατεύθυνση. Ναι, είναι σίγουρα λιγότερο βαρετό και δε θα μαρτυρήσετε μέχρι να δείτε τους τίτλους τέλους, όπως πιθανότατα να νοιώσατε στο Revenge, είναι κάπως πιο διασκεδαστικό αλλά η συνολική ποιότητα έχει πέσει αισθητά.
4/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου