Robert Zemeckis v4.3. Η καριέρα του διάσημου σκηνοθέτη μέσα στα χρόνια πέρασε από τρία ιδιαίτερα ξεχωριστά στάδια, εκείνο της κωμικής περιπέτειας (Back to the Future, Romancing the Stone), εκείνο των Οσκαρικών -ή έστω wannabe- επικών ταινιών (Forrest Gump, Cast Away), εκείνο των motion captured animations (The Polar Express, Beowulf) και τώρα βρισκόμαστε αισίως στο 4ο, το πιο…ελεύθερου θέματος αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια του δραματικού. Μετά λοιπόν τα Flight και The Walk, μας παρουσιάζει το Allied.
Καζαμπλάνκα 1942. Ο Καναδός κατάσκοπός Max Vatan φτάνει στην κατεχόμενη από τους Ναζί πόλη του Μαρόκου, όπου βρίσκει την Γαλλίδα συνάδελφό του Marianne Beauséjour, για να φέρουν εις πέρας μια επικίνδυνη αποστολή δολοφονίας. Για να τα καταφέρουν, πρέπει να υποδυθούν το ζευγάρι κάτι που τους φέρνει ιδιαίτερα κοντά, ώστε μετά την ολοκλήρωσή της, αποφασίζουν να παντρευτούν και να ζήσουν στο Λονδίνο. Ένα χρόνο αργότερα όμως, κι αφού έχουν ήδη αποκτήσει ένα παιδί, οι ανώτεροι του Max τον ενημερώνουν ότι έχουν βάσιμες πληροφορίες ότι η Marianne είναι Γερμανίδα κατάσκοπός, κι αν αυτό επιβεβαιωθεί, θα πρέπει να την εκτελέσει ο ίδιος. Πεπεισμένος για την αθωότητα της συζύγου του, ο Max θα κάνει τα πάντα για να το αποδείξει.
Το πρωτότυπο σενάριο του Steven Knight (Burnt) κλείνει πονηρά το μάτι σε επικά μελοδράματα περασμένων δεκαετιών, έχοντας ένα αξιόλογο αλλά ιδιαίτερα απλό και υπερβολικά straight στόρυ, με τα απολύτως απαραίτητα συστατικά κατασκοπικού θρίλερ και ρομαντικού δράματος.
Η εναρκτήρια πράξη της ταινίας μας συστήνει δύο πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες, έναν λιγομίλητο, σοβαρό Max και μια καπάτσα, ενθουσιώδη Marianne, και οι δύο όμως απόλυτα επαγγελματίες, ώστε να ολοκληρώσουν επιτυχώς την αποστολή. Μέχρι ενός σημείου λοιπόν, υπάρχει μια έντονη “ψυχράδα” μεταξύ τους, απόλυτα ταιριαστή για τους ρόλους τους, όμως ξαφνικά, και χωρίς να αλλάξει το παραμικρό στις συμπεριφορές, το σενάριο μας πλασάρει ότι είναι τρελά ερωτευμένοι! Τους παρακολουθούμε ένα χρόνο αργότερα παντρεμένους με παιδί να φέρονται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Σε κανένα σημείο δε πείθουν για ερωτευμένο ζευγάρι, με τη χημεία τους να μην είναι απλά ανύπαρκτη αλλά αρνητική, κάτι που φυσικά ακυρώνει αυτόματα ολόκληρο το ρομαντικό κομμάτι της ιστορίας που δε μπορεί να γίνει με τίποτα πιστευτό. Δυστυχώς όμως αυτό έχει επίπτωση και στο κατασκοπικό κομμάτι, αφού ο Max είναι -στα λόγια- τόσο ερωτευμένος που είναι σίγουρος ότι η Marianne αποκλείεται να είναι πράκτορας των Ναζί, όμως στη πράξη αυτό δεν πείθει.
Βασική αιτία για αυτή τη κατάσταση θεωρώ ότι είναι και ο ρόλος του Max που μοιάζει κούφιος, ρηχός και χάρτινος αλλά και η ερμηνεία του Brad Pitt που να πελαγοδρομεί προσπαθώντας μάταια να βρει από κάπου να πιαστεί. Αντιθέτως η Marion Cotillard είναι εξαιρετική έχοντας έναν πολυδιάστατο ρόλο, τον καλύτερο και πιο ενδιαφέροντα της ταινίας.
Όσο για τη σκηνοθεσία του Robert Zemeckis, εδώ αναγκαστικά θα περιοριστούμε στο οπτικό κομμάτι, γιατί όσον αφορά τη διαχείριση των ηθοποιών του, τα είπαμε παραπάνω, μαντάρα η κατάσταση. Με τη βοήθεια λοιπόν του επί χρόνια συνεργάτη του Don Burgess στη φωτογραφία, έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε εξαιρετικής ομορφιάς πλάνα, μια κάμερα που ξέρει ακριβώς που να σταθεί πώς να κινηθεί και πώς να λατρέψει τους δύο σταρ.
Το Allied θα μπορούσε να είναι μια αξιόλογη ταινία που θα συνδύαζε όμορφα ρομάντζο, πόλεμο και κατασκοπία, όμως…δεν είναι. Δεν μπόρεσαν να ταιριάξουν οι δύο ηθοποιοί, δε μπόρεσε να τους στήσει σωστά ο σκηνοθέτης, δεν είχαν αρκετά καλό σενάριο για να “ξεδιπλωθούν”, όλα μαζί και λίγο απ’ όλα φταίνε για την μέτρια κατάληξη μιας ταινίας που συζητήθηκε περισσότερο για την φημολογούμενη ερωτική σχέση των πρωταγωνιστών παρά για αυτή καθ’ αυτή την αξία της.
5/10
Αλέξανδρος Κυριαζής
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου