Το πρώτο xXx υπήρξε μία από τις ένοχες κινηματογραφικές απολαύσεις της μετεφηβίας μου. Με πρωταγωνιστή τον -τότε, λόγω Pitch Black πουλέν μου- Vin Diesel και την badass Asia Argento στο πλάι του, προσέφερε άφθονες δόσεις άμυαλης διασκέδασης, τις οποίες φρόντισα να απομυζήσω αρκετές φορές, έχοντας πάντα τη συναίσθηση της σαχλαμάρας. Το State of the Union δε μπήκα ποτέ στο κόπο να το δω, και έτσι σα να μην υπήρχε ποτέ, 15 ολόκληρα χρόνια μετά από τη πρώτη ταινία, ο Xander Cage επιστρέφει… Welcome to the Xander's Zone: Part Deux!
Παρότι ο Xander Cage θεωρείται νεκρός, εκείνος όλα αυτά τα χρόνια τρέχει σε διάφορες χώρες του κόσμου για να μη τον εντοπίσουν. Όταν μια ελίτ ομάδα μυστηριωδών εγκληματιών εισβάλει στα γραφεία της CIA και κλέβει τη παντοδύναμη συσκευή Pandora’s Box, η πράκτορας Jane Marke καταφέρνει να τον εντοπίσει ώστε να του ζητήσει να την ανακτήσουν. Με τη βοήθεια τριών παλιών του φίλων, μιας sniper, ενός getaway driver και ενός DJ (!!), ο Xander δέχεται τη πρόκληση, όμως οι συμμαχίες μεταξύ των ομάδων δεν αργούν να αλλάξουν, όταν τα μυστικά αποκαλύπτονται.
Χωρίς κανέναν από τους παλιούς συντελεστές πίσω από τις κάμερες, οι ελπίδες ότι το xXx: Return of Xander Cage θα άξιζε το κόπο ήταν λίγες, έλα όμως που κατάφερε να κάνει την έκπληξη! Κατ’ αρχάς, όπως ακριβώς και η πρωτότυπη ταινία, έχει το γνώθι σαυτόν, ξέρει ότι δεν είναι μια σοβαρή κατασκοπική ταινία δράσης αλλά ένας κινηματογραφικός χαβαλές και το εκμεταλλεύεται. Τα συστατικά ήταν γνωστά, εντυπωσιακά stunts, τα οποία να σπάνε μεν τα όρια του ρεαλισμού αλλά χωρίς να τα ξεφτιλίζουν, και μια ιστορία που απλά να επιτρέπει στον πρωταγωνιστεί να πηγαίνει από το ένα stunt sequence στο επόμενο χωρίς να κουράζει το θεατή, και μπόλικες δόσεις χιούμορ. Μπορεί να ακούγονται απλά, όμως αν αναλογιστούμε τις αμέτρητες ταινίες, πολύ πιο υψηλών προδιαγραφών, που αποτυγχάνουν παταγωδώς και στα τρία tasks, καταλαβαίνουμε ότι ο σεναριογράφος F. Scott Frazier (The Numbers Station) με το σκηνοθέτη D.J. Caruso (I Am Number Four) έκαναν το homework τους και στις εξετάσεις πέρασαν με άριστα.
Με εξαίρεση μιας απόπειρας να γίνει πιο περίπλοκο η οποία εν τέλει αυτοαναιρήθηκε, το σενάριο έκανε ακριβώς αυτά που περιμέναμε και ίσως κι ακόμα περισσότερα, αφού είχε μια κεντρική πλοκή με αναμενόμενα αλλά και μη-αναμενόμενα twists, είχε μπόλικους ήρωες, χάρτινους μεν αλλά συμπαθείς και ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό ρόλο, είχε μπόλικο χιούμορ, φρόντισε για τις απαραίτητες νοσταλγικές συνδέσεις με το πρώτο φιλμ, χωρίς όμως να έχουμε αντιγραφή του, και σε τελευταία ανάλυση, μπορεί οι διάλογοι να μην ήταν ιδιαίτερα ποιοτικοί, σε κάποιες περιπτώσεις μάλλον συνέβαινε το αντίθετο με αποκορύφωμα την τραγική εισαγωγική σεκάνς, όμως ο στόχος της διασκέδασης του θεατή επιτεύχθηκε.
Όσο για τη σκηνοθεσία, εδώ φυσικά μας ενδιαφέρουν οι διαφόρων ειδών σκηνές δράσης, με αυτές να είναι σχεδόν ισόποσα μοιρασμένες μεταξύ των stunts και των μαχών σώμα με σώμα και με ανταλλαγή πυρών. Παρότι είχαμε και τις over the top σκηνές, είχαμε και κάποιες σκηνές που είχαν κάπως μεγαλύτερη διάρκεια απ’ όση θα έπρεπε, στη πλειοψηφία τους ήταν και εντυπωσιακές και διασκεδαστικές, έστω κι αν η πρωτοτυπία σχεδόν απουσίαζε.
Όσον αφορά το cast, η τρικλοποδιά μας ήρθε από ‘κει που δεν το περιμέναμε, με τον Vin Diesel να συνεχίζει είναι μεν ο ένας xXx με ότι χαρακτηριστικό είχε όταν τον γνωρίσαμε, αλλά όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει με το παραγυμνασμένο σώμα του, είναι λίγο πριν τα 50, και ο εν λόγω ήρωας αρχίζει να μην ταιριάζει σε έναν ηθοποιό τέτοιας ηλικίας. Εντυπωσιακό το υπόλοιπο cast με τους Donnie Yen και Tony Jaa να προσφέρουν τις ικανότητές τους στις πολεμικές τέχνες, η Ruby Rose να εκτελεί με το τουφέκι της, και ακόμα και η αχώνευτη Nina Dobrev να βρίσκει τη θέση της ως τρελούτσικη tech expert. Ικανοποιητική Toni Collette ως κακιασμένη πράκτορας στα όρια της dominatrix, και η Deepika Padukone ως νέα απαραίτητη αλλά όχι και τόσο συμπαθητική damsel. Οι υπόλοιποι δυστυχώς είναι τόσο υπανάπτυκτοι σεναριακά που περνούν και δεν ακουμπούν.
Το xXx: Return of Xander Cage κατάφερε και μου ξύπνησε τον 19χρονο που είχε δει τη πρώτη ταινία και παρότι ήξερε ότι δε θα έπρεπε να το διατυμπανίζει, την απόλαυσε πιο πολύ κι απ’ ότι ήλπιζε. Αν, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, δεν έχετε αντίρρηση να ξυπνήσετε κι εσείς τον σαχλαμάρα πιτσιρικά που έχετε αποκοιμίσει, προτιμήστε το και δε θα χάσετε.
6/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου