Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός λέει ο λαός, ένα ρητό που η Screen Gems τράβηξε στα άκρα με τη σειρά ταινιών Resident Evil, μια σειρά που ενώ οι υπόλοιπες videogame ταινίες αγκομαχούν για να βρουν μια θέση στον κινηματογραφικό ήλιο, εκείνη έφτασε αισίως στο έκτο της κεφάλαιο, και όλα αυτά χάρη σε μια επιτυχημένη πρώτη ταινία που δημιούργησε μια τέτοια fanbase ώστε να αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και στα σκαμπανεβάσματα της ούτως ή άλλως περιορισμένης ποιότητας.
Το The Last Chapter βρίσκει την Alice ακριβώς εκεί που την αφήσαμε στο Retribution, να έχει ακολουθήσει τη συμβουλή-παγίδα του Wesker και να βρίσκεται στην κατεστραμμένη Ουάσιγκτον. Εκεί έρχεται σε επικοινωνία μαζί της η Red Queen, η τεχνητή νοημοσύνη που είχε τα ηνία της Umbrella και την ενημερώνει για την ύπαρξη ενός αερομεταφερόμενου αντι-ιού, ο οποίος βρίσκεται πίσω εκεί που ξεκίνησαν όλα, στην Κυψέλη, και αν απελευθερωθεί θα σκοτώσει κάθε ίχνος του T-Virus μαζί και όλους τους προσβεβλημένους. Αναγκασμένη να την εμπιστευτεί, η Alice παίρνει το δρόμο προς την Racoon City όπου με τη βοήθεια της Claire που ξανασυναντά τυχαία, θα μπει για μία τελευταία φορά στη Κυψέλη για να δώσει ένα οριστικό τέλος στα σχέδια του δρ. Isaacs.
Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός των Resident Evil, όμως δε μπορώ να μη παραδεχτώ ότι η πρώτη και η τρίτη ταινία ήταν ιδιαιτέρως διασκεδαστικές. Δυστυχώς όμως, οι δύο τελευταίες είχαν ρίξει τη ποιότητα στα κατώτερα επίπεδα των Ταρτάρων, με την ελπίδα για μια ολική επαναφορά να είναι μικρές.
Στο Resident Evil: The Final Chapter, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Paul W.S. Anderson πήρε κάποιες σημαντικές αποφάσεις που σε συνδυασμό με το χαρακτήρα της ταινίας που λειτουργεί ως φινάλε (;;) της ιστορίας και πρέπει να κλείσει το κύκλο χωρίς περεταίρω καθυστερήσεις, μπορεί να μην έκαναν κάποιο θαύμα, αλλά σίγουρα απέδειξαν πόσο λάθος ήταν οι επιλογές των δύο προηγούμενων ταινιών. Κατ’ αρχάς τέλος με την παντελώς αχρείαστη 3D επιδειξιμανία και την παράταιρη glossy αίσθηση, αφού εδώ επιστρέφουμε στη βρωμιά, τη σκόνη και το αίμα και κατά δεύτερο, μετά από αρκετά χρόνια, ξαναθυμόμαστε ότι το Resident Evil ανήκει στο είδος των ταινιών τρόμου και όχι μόνο δράσης με τα survival horror στοιχεία να επιστρέφουν.
Εδώ βέβαια ερχόμαστε στο σημείο που πρέπει να αξιολογήσουμε τον τρόπο που υλοποιήθηκαν αυτές, και γνωρίζοντας τι εστί Anderson, είναι ευνόητο ότι βρίθουν προβλημάτων. Ο τρόπος που κλείνει η ιστορία, αν και προσφέρει τις αναγκαίες απαντήσεις, αυτές είναι όχι απλά γελοίες αλλά βγάζουν και μάτι ότι μαγειρευτήκαν στη διαδρομή. Όσο για τα horror στοιχεία, ο σκηνοθέτης στα 50 του ανακάλυψε τα jump scares και παρότι ανάμεσά τους υπάρχουν μερικά που θα σε τρομάξουν όπως πρέπει, τα περισσότερα δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν απότομο τερματισμό στην ένταση του ήχου, έστω και αν στην εικόνα το μόνο που μπορεί να συμβαίνει είναι ένα σκόνταμμα ή η τυχαία κίνηση ενός prop, με αυτή τη κατάχρηση να έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να νοιώθει εξαπατημένος.
Ένα από τα βασικότερα προβλήματα των τελευταίων ταινιών της σειράς ήταν ότι σταμάτησαν να είναι διασκεδαστικά, με τις αιτίες να εντοπίζονται στη μηδαμινή πλοκή που ουσιαστικά άφηνε την ιστορία στατική, και στις αδιάφορες σκηνές δράσης. Στο The Last Chapter, το πρώτο πρόβλημα βελτιώθηκε αισθητά, με τη ταινία να αναγκάζεται να τρέξει, μεταφορικά και κυριολεκτικά, χωρίς πολλές-πολλές φλυαρίες ή κενά διαστήματα. Όσον αφορά τις σκηνές δράσης τώρα, εδώ τα πράγματα είναι διφορούμενα, αφού ναι μεν αυτές είναι αισθητά πιο ποικίλες και πρωτότυπες αλλά και πάλι η ανικανότητα του Anderson στη κινηματογράφηση, και ειδικά στο μοντάζ, αποδεικνύεται καταστροφική, με το σκηνοθέτη να νομίζει ότι με δαιμονιώδη κοφτά cuts θα καταφέρει…κάτι, όμως το μόνο που έκανε είναι να τις υποβιβάζει αφού ο θεατής δε μπορεί να τις απολαύσει, όπως κάποιες απ’ αυτές αξίζουν.
Αν έχετε αντέξει να παρακολουθήσετε και τις προηγούμενες πέντε ταινίες της σειράς, πιθανότατα δεν τίθεται καν το ερώτημα αν θα δείτε και αυτή. Αν όμως σταματήσατε κάπου στη πορεία, αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στο The Final Chapter, αφού παρά τα πολλά προβλήματά του, καταφέρνει να είναι -αν μη τι άλλο- και πάλι διασκεδαστικό.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου