Η σαρωτική πορεία του The Artist, άφησε έξω από το χορό των βραβείων μια άλλη Γαλλική ταινία, που σίγουρα της άξιζε πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα. Το Intouchables κυκλοφόρησε και στη χώρα μας και είναι από τις ελάχιστες φορές που μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά και να το προτείνω χωρίς κανέναν ενδοιασμό στον οποιονδήποτε.
Ο Philippe είναι ένας μεσήλικας πάμπλουτος αριστοκράτης που μετά από ένα ατύχημα με παραπέντε έμεινε τετραπληγικός και αναζητά έναν βοηθό, έναν άνθρωπο που θα είναι δίπλα του κάθε στιγμή. Στη συνέντευξη για τη θέση, εκτός των διαφόρων άλλων, πάει και ο μικροαπατεώνας Driss, ένας νεαρός Σενεγαλέζος μετανάστης από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού που ζει με τα ταμεία ανεργίας και το μόνο που θέλει είναι μια υπογραφή για να πιστοποιήσει ότι ήρθε στη συνέντευξη. Η σπίθα και η ζωντάνια του Driss είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, και ο Philippe παίρνει το ρίσκο να τον προσλάβει παρά το σκοτεινό παρελθόν του. Με τη θεία του να τον έχει διώξει από το σπίτι, ο Driss δέχεται τη πρόταση. Δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο διαφορετικοί χαρακτήρες πρέπει να συνυπάρξουν, κάτι που μπορεί να μοιάζει ακατόρθωτο όμως αποδεικνύεται ευεργετικό και για τους δύο.
Ελπίζω να μην κλείσατε τη σελίδα με το που διαβάσατε για τετραπληγικούς και ατυχήματα γιατί εσείς χάσατε. Το Intouchables είναι μια απόλυτα feelgood, αισιόδοξη, αλλά όχι σε σημείο θαυματουργίας, ταινία γεμάτη χιούμορ και ανθρωπιά. Η σχέση του Philippe με τον Driss, το άγνωστο παρελθόν και των δύο που τους καθορίζει και πρέπει να αποτινάξουν, η αγάπη για τις τέχνες, έστω και αν αυτή τοποθετείται στα δύο αντίθετα άκρα, η σχέση με τις οικογένειές τους, η αυθάδεια και το θράσος του Driss που έρχεται σε κόντρα με τον καθωσπρεπισμό του Philippe εξελίσσονται σε άριστα οχήματα για μια ταινία που σε τραβάει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, όσο δραματικό και αν είναι το κεντρικό θέμα, το Intouchables είναι μια διασκεδαστικότατη κωμωδία που θα σας κάνει να γελάσετε φωναχτά και με τη ψυχή σας, όχι γιατί έχει αστεία gags ή κωμικές ατάκες αλλά από κωμικές καταστάσεις που πηγάζουν από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Δε θέλει και δε γίνεται σε καμία στιγμή μελοδραματικό, ούτε καν δραματικό. Υπάρχουν σκηνές βαθειάς, σχεδόν υπερρεαλιστικής ανθρωπιάς αλλά δε θα προκαλέσει το δάκρυ σας.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της κριτικής ήταν να βρω μειονεκτήματα και δυστυχώς δε μπόρεσα να βρω κανένα άξιο αναφοράς. Πολλοί μπορεί να χαρακτηρίσουν την ιστορία κλισέ ή ουτοπική, υπερβολικά feelgood, από πότε όμως έγινε επιλήψιμη η καλοκαρδία. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές François Cluzet και Omar Sy, άψογη σκηνοθεσία των Olivier Nakache και Eric Toledano που δε σε κάνει να βαρεθείς ούτε δευτερόλεπτο.
To Intouchables αποτελεί το φαινόμενο της χρονιάς για τη Γαλλία και όχι άδικα. Έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία, έχοντας ήδη ξεπεράσει τα 280εκ σε εισπράξεις στις χώρες της Ευρώπης που έχει προβληθεί και η πορεία αναμένεται ακόμα καλύτερη, με τους Weisnteins να την έχουν αναλάβει ώστε να τη διανείμουν παγκοσμίως. Μην σοκαριστείτε αν του χρόνου την δούμε στα Όσκαρ. Από τις μεγαλύτερες ταινίες της χρονιάς. Bravo!
7/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου