The Hunger Games, ένας τίτλος που…θέλουμε, δε θέλουμε θα μας συνοδεύει κινηματογραφικά για την επόμενη περίπου πενταετία. Δε προσπάθησαν καν να κρυφτούν οι παραγωγοί, και η ταινία χαρακτηρίστηκε από τα σπάργανα, αντικαταστάτης του Twilight που σε λίγους μήνες μας αποχαιρετά (και πολύ άργησε). Με τέτοιες δηλώσεις, οι προσδοκίες μας ήταν κοντά στο μηδέν και απλά ελπίζαμε να είναι απλά λίγο καλύτερο από την saga…ο θεός να τη κάνει, που μας ταλαιπώρησε τη τελευταία πενταετία. Για να δούμε αν αξίζει τη προσοχή του γενικού κοινού ή καλύτερα θα ήταν να τη δει μόνο η έφηβη ανιψιά σας…
Βρισκόμαστε κάποια στιγμή στο (κοντινό;) μέλλον. Μετά από ένα άγνωστο αποκαλυπτικό γεγονός, δεν υπάρχει πια η βόρεια Αμερική αλλά η Panem, ένα έθνος που αποτελείται από την πλούσια Capitol, τη πρωτεύουσα που κατοικείται από τους πλούσιους και 12 απομονωμένες περιοχές (districts) όπου ζουν οι εργάτες σε άθλιες συνθήκες με μόνο σκοπό να παράγουν τα πρώτα αγαθά για τους πλούσιους. Πριν 75 χρόνια μια μεγάλη εξέγερση των εργατών κατέληξε σε αιματοχυσία και ως τιμωρία, καθιερώθηκαν οι ετήσιοι Αγώνες Πείνας, όπου ένα αγόρι και ένα κορίτσι 12-18 ετών επιλέγονται τυχαία από κάθε Περιοχή, και τοποθετούνται ως μονομάχοι σε μια φυσική αρένα με μοναδικό σκοπό να αλληλοσκοτωθούν και να βγει μόνο ένας νικητής. Η Katniss είναι μια νεαρή κοπέλα, εξοικειωμένη στη ζωή στη φύση και άριστη τοξοβόλος, από τη πιο φτωχή, τη περιοχή 12 των ανθρακωρύχων, που ζει με τη μητέρα της και τη 12χρονη αδερφή της Primrose, η οποία για πρώτη φορά φέτος θα είναι υποψήφια για τους Αγώνες. Η κληρωτίδα βγάζει το όνομα της μικρής αδερφής, όμως η Katniss επεμβαίνει και δηλώνει εθελόντρια ώστε να σώσει την Primrose. Μαζί της επιλέγεται και ο Peeta, ένα αγόρι με μεγάλη μυϊκή δύναμη και μαζί κατευθύνονται στην Capitol όπου μπαίνουν σε μια διαδικασία «τσίρκου». Οι Αγώνες Πείνας είναι ένα τηλεοπτικό σόου και πρέπει να ικανοποιηθεί το κοινό γιατί μόνο αυτό μπορεί να σε βοηθήσει. Η προετοιμασία ολοκληρώνεται, και οι 24 νέοι βγαίνουν στην «αρένα». Το Παιχνίδι ξεκίνησε…
Να τονίσω ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο της Suzanne Collins, στο οποίο βασίζεται η ταινία, και δεν ήξερα τίποτα περισσότερο εκτός από αυτά που μας αποκαλύπτουν τα trailers. Η έκπληξη που ένοιωσα όταν η ταινία ξεκίνησε και, ενώ περίμενα ένα Twilight –clone, βρέθηκα μπροστά σε μια φουτουριστική κοινωνική κριτική, ένα εφιαλτικό σενάριο που μόνο απίθανο δε μπορεί να χαρακτηριστεί, με ενδιαφέροντες σουρεαλιστικούς δεύτερους χαρακτήρες που υπερτονίζουν αυτή ακριβώς τη κριτική και μια εκπληκτική Jennifer Lawrence που γέμιζε την οθόνη με τη παρουσία της, ήταν τρομακτική. Η ζωή της Katniss στην District 12, η επεισοδιακή επιλογή της, η γνωριμία με τον Peeta και οι εναλλασσόμενες στάσεις τους απέναντι στη μάχη που τους περιμένει, ο σωματικός καλλωπισμός προς ευχαρίστηση του φιλοθεάμονος κοινού, η παρδαλή παρέλαση μπροστά στους πλούσιους σα να βρίσκονται σε ζωοπανήγυρη, οι τελικές εξετάσεις προς αναζήτηση σπόνσορα και η μεγάλη στιγμή της έναρξης των αγώνων αποτελούν στιγμές κινηματογραφικής και σεναριακής ποιότητας που μοναδικό μειονέκτημα έχουν την, ίσως κάπως μεγάλη διάρκεια.
Και φτάνουμε στο δεύτερο μισό της ταινίας. Το Παιχνίδι ξεκινάει με ένα απολαυστικό αιματοκύλισμα, χωρίς βέβαια να γίνεται υπερβίαιο, PG13 γαρ, που όμως ικανοποιεί τον action-movie buff. Το κυνήγι στο δάσος αρχίζει και αντί ο ρυθμός να εκτοξευτεί, ξαφνικά μπαίνει ο young-adult παράγοντας στο παιχνίδι. Η δράση είναι ελάχιστη και το περισσότερο χρόνο, η Katniss τον περνάει κρυμμένη πάνω στα δέντρα, ψάχνοντας ποιος είναι εχθρός και ποιος φίλος. Και σα να μην έφτανε αυτό, here comes the romance…τα τελευταία δύο πέμπτα της ταινίας το σενάριο αλλάζει τελείως ρότα και κάνει τα πάντα για να υπάρξει love story με το στανιό μεταξύ Katniss και Peeta. Ξεχάστε τους αγώνες, ξεχάστε τη μάχη για επιβίωση, το εντελώς μη-πιστευτό σαλιάρισμα γίνεται κυρίαρχος και καταστρέφει μια εξαιρετική ταινία προκαλώντας εκνευρισμό σε σημείο δολοφονίας. Η κατάσταση χειροτερεύει λεπτό με το λεπτό, ο θεατής αναρωτιέται τι συμβαίνει, θα υπάρχει κάποιο plot twist, δε γίνεται ξαφνικά να άλλαξε όλη η ταινία. Τελικά δεν υπάρχει τίποτα, και το φινάλε έρχεται με γιουχαΐσματα και έκδηλη την απογοήτευση.
Μεγάλο ρόλο σε αυτό το αποτυχημένο love story παίζει ο Josh Hutcherson, ο νεαρός ηθοποιός που είχε συμμετάσχει σε κάποιες επιτυχημένες ταινίες ως παιδί (Bridge to Terabithia, Little Manhattan), όμως ως έφηβος και τώρα ως νεαρός ενήλικας, το περιορισμένο ταλέντο του είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Η συνύπαρξη με την απίστευτα ταλαντούχα Jennifer Lawrence δε ταίριαξε ούτε για μισό δευτερόλεπτο, με τη λέξη χημεία να απουσιάζει πλήρως από το λεξιλόγιο. Όσο για τη Lawrence, δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Ο φακός του Gary Ross τη λατρεύει. Όλη η ταινία χρησιμοποιεί, σχεδόν αποκλειστικά, υπερβολικά κοντινά πλάνα στους πρωταγωνιστές, εξαφανίζοντας πλήρως τα σκηνικά και επικεντρώνοντας στους χαρακτήρες με τη ποιότητα της Lawrence να πλημμυρίζει από την οθόνη και να κυριαρχεί σε όλη τη ταινία. Φαινόμενο που γυρνάει μπούμερανγκ στον Hutcherson, τονίζοντας ακόμα περισσότερο τις αδυναμίες του. Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν και οι δεύτεροι χαρακτήρες, όπως η Elizabeth Banks ως ένα είδος μάνατζερ-κοκέτας που είναι υπεύθυνη για τους παίκτες της, ο Stanley Tucci ως παρουσιαστής των Παιχνιδιών Πείνας, ο Woody Harrelson ως παλιός νικητής που συμβουλεύει τους νέους παίκτες, ο Lenny Kravitz ως στυλίστας τους, και φυσικά ο μεγάλος Donald Sutherland ως Πρόεδρος της Panem.
Το τραγικά απογοητευτικό τελευταίο act της ταινίας, δυστυχώς, όχι μόνο κατέστρεψε το ίδιο το Hunger Games αλλά έδωσε και τις χειρότερες υποσχέσεις για τη συνέχεια του. Ελπίζω να βγω ψεύτης. Όμως δε πρέπει να συγκρίνεται με το Twilight, είναι κλάσεις ανώτερο από κάθε άποψη. Αλλά μας κορόιδεψε κατάμουτρα, δημιουργώντας μια εξαιρετική βάση που κατέληξε να τη γεμίσει με…σάλια αφήνοντάς μας με τη χειρότερη γεύση.
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου