Wrath of the Titans [Η Οργή των Τιτάνων] review

Το Clash of the Titans, η πρώτη ταινία του 2010, ήταν ένα από τα απόνερα της επιτυχίας των 300, που προσπαθούσε, και ακόμα προσπαθεί, να εξαργυρώσει το Hollywood. Το σενάριο ήταν έτοιμο από την ομώνυμη ταινία του 1981 και το μόνο του τους έλειπε ήταν ένας νέος σταρ και εντυπωσιακά εφέ. Το αισχρό αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους. Ο λόγος που αποφάσισαν να προχωρήσουν στο sequel διπλός. Από τη μία η ταινία, παρά τη μέτρια εμπορική πορεία στην Αμερική, στο εξωτερικό σάρωσε φτάνοντας τα 500 εκ σε συνολικές εισπράξεις, και από την άλλη, οι ειδήμονες της Warner θεωρούσαν τους Τιτάνες δυνατό χαρτί με δυνατότητα για πολλά sequels που δεν ήθελαν να κάψουν τόσο νωρίς. Με ελάχιστη δημοσιότητα, κάτι λογικό μιας και κανείς δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα, το Wrath of the Titans μπήκε στη παραγωγή, και είναι η αλήθεια ότι το εντυπωσιακό trailer μας κέντρισε τη περιέργεια. Για να δούμε αν κατάφεραν κάτι καλύτερο ή αν θα μείνουμε να χαζεύουμε την ώρα για ακόμα μια φορά…

Δέκα χρόνια μετά τη διάσωση του Άργους από το καταστροφικό Kraken, ο Περσέας έχει αφήσει πίσω του την θεϊκή του ιδιότητα και ζει ως κοινός ψαράς με τη μητέρα του και το γιο του Έλειο. Ο πατέρας του, Δίας τον επισκέπτεται και του ζητάει τη βοήθειά του, όμως αυτός αρνείται. Ο Άδης θέλει να ελευθερώσει τον πατέρα Κρόνο που είχαν εγκλωβίσει στα Τάρτατα μαζί με τα αδέρφια του Δία και Ποσειδώνα. Με τη βοήθεια του Άρη, ο Άδης αιχμαλωτίζει το Δία ώστε να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του για να ελευθερώσει το Κρόνο. Ο Περσέας είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει το Δία και μαζί με τον…ξάδερφό του Αγήνορα, γιο του Ποσειδώνα, ξεκινάν το μακρύ δρόμο για τα Τάρταρα. Στη πορεία θα βρει συμμάχους στην Ανδρομέδα και τον.. ημίτρελο θεό Ήφαιστο.

Μπορεί να ονόματα να σας έπεσαν πολλά στην ανάγνωση, αλλά αλήθεια είναι ότι η μεγαλύτερη αλλαγή στο Wrath of the Titans είναι η απλότητά του. Δε προσπαθεί να έχει πολλούς χαρακτήρες, εκτός των 4-5 βασικών, το στόρυ είναι απόλυτα γραμμικό χωρίς πολλές πολλές φαμφάρες, και κυρίως δε προσπαθεί να «το παίξει» έπος όπως έκανε αποτυχημένα το πρόγονός του. Το χαμήλωμα του πήχη, που είχε ως αποτέλεσμα και τη μείωση της διάρκειας, του ταίριαξε απόλυτα. Βιντεοκλιπίστικο ύφος, όπου ο ήρωας ξεκινάει από το χωριουδάκι, περνάει μικρούς και μεγάλους εχθρούς, βρίσκει συμμάχους και κατευθύνεται προς τη τελική μάχη.

Δυστυχώς η υπόλοιπη ταινία ήταν μία από τα ίδια. Μη εντυπωσιακές μάχες με εντυπωσιακά τεράστια μυθολογικά πλάσματα και διάφορες υποϊστορίες ατάκτως ερριμμένες, αποτελούν απλά δικαιολογίες για μη ακόμα σκηνή μάχης. Οι σταγόνες χιούμορ δίνουν μια ενδιαφέρουσα νότα στο όλο εγχείρημα, ενώ ίσως το μοναδικό στοιχείο που εντυπωσιάζει είναι τα οπτικά εφέ.

Το Wrath of the Titans είναι ελαφρώς καλύτερο από το Clash of the Titans για τον μοναδικό λόγο ότι είναι μικρότερο σε κάθε του χαρακτηριστικό. Μικρότερες απαιτήσεις, μικρότερες προσδοκίες, πολύ πιο ελαφριά ατμόσφαιρα, μικρότερο cast, και ένα 90λεπτο που περνάει ιδιαίτερα εύκολα αλλά χωρίς να μας προσφέρει κάτι πρωτόγνωρο, ούτε καν να καταφέρει να μας διασκεδάσει. Τουλάχιστον δε μας κούρασε…

4,5/10

P.S. Α και μη το ξεχάσω, το 3D απλά δεν υπάρχει. Το εννοώ κυριολεκτικά, ελάχιστες σκηνές είναι 3D και δε προσφέρουν απολύτως τίποτα. Αν δε καίγεστε να δείτε μερικές κοτρώνες να έρχονται κατά πάνω σας, αγνοήστε το.