Πριν από περίπου τρία χρόνια, εμφανίστηκε από το πουθενά ο Ti West, ένας 30χρονος horror geek σκηνοθέτης που με το ρετρολαγνικό The House of the Devil εντυπωσίασε τους κορεσμένους horror fans. Η ταινία κατάφερνε να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα τρόμου από το μηδέν αλλά έμενε εκεί, χωρίς ιστορία, χωρίς σενάριο και ουσιαστικά χωρίς τρόμο. Μετά το Cabin Fever 2, ο West επέστρεψε με το επόμενο προσωπικό του project, με τίτλο The Innkeepers. Πόσο τρομακτικά όμως είναι τα φαντάσματά του;
Τελευταίο σαββατοκύριακο λειτουργίας του ιστορικού πανδοχείου Yankee Pedlar Inn. Ακόμα και ο ιδιοκτήτης του το έχει παρατήσει αφήνοντας πίσω τους δύο υπαλλήλους του, την Claire και τον Luke. Εκείνος το παίζει κυνηγός φαντασμάτων, προσπαθώντας να φτιάξει ιστοσελίδα για παραφυσικά φαινόμενα και έχοντας έναν υποτυπώδη εξοπλισμό ώστε να ηχογραφήσει το φάντασμα της Madeline O'Malley, της νύφης που αυτοκτόνησε στο ξενοδοχείο όταν τη παράτησε ο γαμπρός τη μέρα του γάμου τους, και πιστεύεται ότι ακόμα κυκλοφορεί στα δωμάτια του πανδοχείου. Η νεαρή Claire, μην έχοντας τίποτα να κάνει στο σχεδόν άδειο από πελάτες πανδοχείο, τον βοηθάει αν και…η ψυχούλα της το ξέρει πόσο φοβάται. Μέχρι που το τελευταίο βράδυ, ενώ η Claire ηχογραφεί, ακούει το πιάνο να παίζει μόνο του και ψίθυρους από το λόμπυ. Η νύχτα τρόμου μόλις ξεκίνησε…
Ο West ποτέ δε προσπάθησε να το παίξει πρωτοπόρος, κάθε άλλο, οι απόπειρές του δείχνουν μια προσπάθεια αναβίωσης των κλασσικών horror της δεκαετίας του 80, και την ίδια πορεία έχουν και οι ιστορίες του. Αυτή τη φορά το σκηνικό μεγαλώνει ελαφρά, και από το σπίτι του House of the Devil μεταφέρεται στο πιο πολυεπίπεδο πανδοχείο, δίνοντάς του τη δυνατότητα να αναπτύξει ακόμα περισσότερο την ικανότητα δημιουργίας τρομακτικής ατμόσφαιρας από το μηδέν. Αργοί βηματισμοί, σκοτεινές γωνίες, ψίθυροι στο σκοτάδι, το πιάνο που νομίζεις ότι ακούς να παίζει μόνο του, όλα τα textbook horror tricks βρίσκονται ετοιμοπόλεμα στη φαρέτρα του και ξέρει να τα χρησιμοποιεί καλά. Βέβαια για ακόμα μία φορά, παρασύρεται από την μεγαλομανία του, με τις σκηνές να τραβάνε πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε σε σημείο να καταντάνε κουραστικές, ενώ οι εισαγωγικοί ψευτο-tarantin-ικοί διάλογοι θα έπρεπε να περάσουν από εκτεταμένο μοντάζ. Συνολικά η ταινία θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 10-15 λεπτά μικρότερη.
Όμως ο West φαίνεται να πήρε ένα μάθημα από τις κριτικές που δέχτηκε στο παρελθόν και προχώρησε σε κάποιες αξιοσημείωτες βελτιώσεις. Αν και αυτές είναι λίγες, οι σκηνές τρόμου δε περιμένουν το τελευταίο λεπτό για να παρουσιαστούν αλλά υπάρχουν διάσπαρτες σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων 2/3 της ταινίας. Άλλες φορές με πραγματικό τρόμο και άλλες φορές χωρίς να χρειάζεται να δείξει απολύτως τίποτα κάνοντας σε να ανατριχιάσεις από κάτι που δε βλέπεις. Ευχάριστη προσθήκη αποτελεί και η παρουσία χιουμοριστικών διαλόγων μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, Sara Paxton και Pat Healy, η χημεία των οποίων λειτουργεί άψογα, δίνοντάς τους τον απαραίτητο ρεαλισμό. Δυστυχώς, το φινάλε για μια ακόμη φορά είναι απογοητευτικό, σχεδόν ερασιτεχνικό, λες και ξέμειναν από budget, κάτι που μπορεί και να μην αποκλείεται.
Αν ο Ti West ήταν φοιτητής, το House of the Devil θα ήταν η πτυχιακή του, ενώ το Innkeepers το διδακτορικό του. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να τον δούμε να περνάει και στη πρώτη του “επαγγελματική” δουλειά, μια ταινία που θα ξεφύγει από τις νόρμες ενός horror fan και θα είναι ενός επαγγελματία σκηνοθέτη. Το Innkeepers είναι σίγουρα καλύτερο, πιο τρομακτικό και πιο ισορροπημένο από το House of the Devil, κάτι που μας κάνει να ελπίζουμε για κάτι ακόμα καλύτερο στο μέλλον.
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου