Η Margaret Thatcher είναι μία γυναίκα που συζητήθηκε, μια γυναίκα που αποτέλεσε σταθμό για τη πορεία της Μεγάλης Βρετανίας αλλά κατά βάθος ήταν απλά μία ακόμα πολιτικός, και όπως όλοι οι πολιτικοί τα τελευταία…4000 χρόνια ήθελε ένα και μόνο πράγμα, Εξουσία.
Κόρη ενός παντοπώλη/δημάρχου στη μικρή πόλη του Grantham, το μικρόβιο της πολιτικής μπήκε στα αίμα της από μικρή. Μετά από τις σπουδές στης στην Οξφόρδη, κυνήγησε τη πολιτική σταδιοδρομία σθεναρά. Το 1959 κατάφερε να γίνει βουλευτής, και ανεβαίνοντας σκαλί-σκαλί τις βαθμίδες της εξουσίας, το 1970 έφτασε να γίνει υπουργός παιδείας ενώ η διαφωνία της με τον τότε αρχηγό του κόμματος των συντηρητικών την κάνει να διεκδικήσει και να κερδίσει το χρίσμα του αρχηγού κόμματος, κάτι που το 1979 την έκανε τη πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας. Στη διάρκεια της θητείας της έγινε διαβόητη για την αδιαλλακτικότητα άλλες φορές με επιτυχία και άλλες με καταστροφικά, για το λαό, αποτελέσματα. Μέχρι που αποσύρθηκε και ζει σήμερα μέσα στη τρέλα της και τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Πως σας φάνηκε η σύντομη σύνοψη που σας παρέθεσα; Σας φάνηκε λίγο άγευστη, λίγο αδιάφορη, λίγο καθηγητίστικη; Αν ναι, ετοιμαστείτε γιατί αυτό ακριβώς θα δείτε στο Iron Lady. Ένα φωτογραφικό άλμπουμ μιας παροπλισμένης αιμοδιψής λέαινας, που αναπολεί την εξουσία που είχε καταφέρει να έχει στα χέρια της, όταν εν μέσω αγέλης λύκων, έπαιζε ένα ολόκληρο έθνος στα δάχτυλά της. Δε μας δίνεται καμία λεπτομέρεια για το πώς κατάφερε όλα τα παραπάνω, που οι περισσότεροι μάλλον γνωρίζαμε, καμία ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη ζωή της ούτε ως πολιτικός, ούτε ως γυναίκα. Ένα ωμό κολάζ αποσπασμάτων της ζωής της, αποτυπωμένα σαν πρωτοσέλιδο εφημερίδας που ξέχασε να τυπώσει τις μέσα σελίδες.
Περνώντας στα πιο τεχνικά στοιχεία, δυστυχώς και εδώ ή ταινία παίρνει κάτω από τη βάση. Η σκηνοθεσία είναι ένα περίεργο συνονθύλευμα φτωχής θεατρικής παράστασης με ακόμα πιο φτωχή τηλεταινία με αληθινά ειδησεογραφικά πλάνα να μπαίνουν τσόντα προσπαθώντας να μας πείσουν για κάτι που ήδη ξέρουμε. Όσο για τις ερμηνείες, η ταινία ήταν ένα one-woman show της Meryl Streep, η οποία ήταν μεν εξαιρετική στο ρόλο της αλλά, από την άλλη, ο ρόλος της ήταν για τα σκουπίδια, χωρίς βάθος, χωρίς «δύσκολες» σκηνές με την ερμηνεία της να μοιάζει περισσότερο με μίμηση, μειώνοντας αισθητά την αξία του. Στο ρόλο του…φαντάσματος ο Jim Broadbent είναι ιδιαίτερα απολαυστικός ενώ η νεαρή Alexandra Roach που υποδυόταν την Thatcher σε νεαρή ηλικία είχε εφιαλτικά ισότιμο ταλέντο με τα «ταλέντα» των «Οικογενειακών Ιστοριών».
Το Iron Lady ήταν από τις πιο εκνευριστικές, πιο ανούσιες, τις πιο εφιαλτικά ουδέτερες, τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς, σε σημείο να με κάνει να αποχωρήσω κυριολεκτικά τρέχοντας από την αίθουσα. Αν θέλετε να δείτε την Meryl Streep ως Thatcher, δείτε καλύτερα το trailer, είναι υπεραρκετό.
2,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου