Red State review

Τον λατρεύεις ή τον μισείς. Ο Kevin Smith ήταν πριν περίπου 15 χρόνια το τρομερό παιδί του νέου αμερικάνικου σινεμά. Με το κλασσικό πια Clerks, δημιούργησε μια τεράστια fanbase με το φημισμένο Askewniverse και τους χαρακτήρες Jay & Silent Bob να πρωτοστατούν. Αν και τα επόμενα χρόνια είχε μια ικανοποιητική πορεία, δε κατάφερε ποτέ το κάτι παραπάνω. Κάθε βήμα προς μια διαφορετική κατεύθυνση, όπως η ρομαντική κομεντί Jersey Girl και η κωμική περιπέτεια Cop Out πήγαν σχεδόν άπατα, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να επιστρέφει στις ρίζες του, βλέπε Clerks 2, Zack and Miri. Μετά τη τελευταία καταστροφή του Cop Out, αντί να κάνει ακόμα ένα βήμα πίσω, αποφάσισε να κάνει το άλμα μπροστά, με το ψυχολογικό θρίλερ Red State δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του σε ένα είδος που δεν έχει καμιά εμπειρία, αναλαμβάνοντας σχεδόν πλήρως τη παραγωγή του αλλά και τη διανομή του, χωρίς να έχει καμία μεγάλη εταιρία πίσω του, βασιζόμενος αποκλειστικά στη fanbase του. Για να δούμε πως τα πήγε…

Βρισκόμαστε κάπου στα βάθη μιας αγροτικής περιοχής των κεντρικών Η.Π.Α. και ο Abin Cooper είναι ένας ηλικιωμένος ιερέας μιας επικίνδυνης αίρεσης που ονομάζει Five Points Trinity Church με 20-25 οπαδούς, όλοι άμεσα ή έμμεσα μέλη της οικογένειας Cooper. Η κορωνίδα των διδαχών του, ο φόβος προς το Θεό. Παραφράζοντας κείμενα από τη Βίβλο στιγματίζει όλη τη σύγχρονη Αμερική και τον τρόπο ζωής τους με βασικό στόχο τους ομοφυλόφιλούς και κάθε είδους «ανώμαλους» που χαρακτηρίζει απεσταλμένους του σατανά, με μόνη ποινή το θάνατο. Οχυρωμένος στο σπίτι του το μόνο που κάνει είναι να διδάσκει το μίσος. Τρεις νεαροί μαθητές απαντάνε σε μια αγγελία να βρεθούν σεξουαλικά και οι τρεις με μια γυναίκα, κάτι που πολύ αργά ανακαλύπτουν ότι θα τους ρίξει στα χέρια του Cooper. H προσπάθειά τους να ξεφύγουν κινητοποιεί του ειδικούς πράκτορες που πρέπει να βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση που από τη πρώτη στιγμή όλα πάνε στραβά.

Το Red State πέφτει σίγουρα στο γενικό είδος των θρίλερ, αλλά δε μπορεί να χαρακτηριστεί με ακρίβεια ούτε ψυχολογικό, ούτε τρόμου, ούτε περιπετειώδες αλλά ένας συνδυασμός των παραπάνω. Σίγουρα η εισαγωγή είναι το πιο αδύνατό του σημείο, με μια παρατραβηγμένη «λυκειακή» σκηνή με 15 fuck σε κάθε πρόταση, που ουσιαστικά όλοι ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος και απλά περιμένουμε να τελειώσει. Μετά αναλαμβάνει δράση ο…Tarantino. Όχι φυσικά ο ίδιος, αλλά ένας ιδιαίτερα μεγάλος Tarantinικός μονόλογος του πρωταγωνιστή Michael Parks (Abin Cooper) που σκοπό έχει να μας παρουσιάσει τις εξτρεμιστικές απόψεις της εκκλησίας του αλλά αν και καταφέρνει το σκοπό του, μαζί ανεβάζει και επικίνδυνα το δείκτη…βαρεμάρας. Και κάπου εκεί, γύρω στο μισάωρο, μπορούμε να πούμε ότι επιτέλους αρχίζει η ταινία.

Αργά αλλά σταθερά η ένταση ανεβαίνει, αρχικά με τον τρόμο των παιδιών για τον επερχόμενο θάνατο, τη προσπάθεια να αποδράσουν και την αποκάλυψη του ύψους της διαστροφής των Coopers. Μετά από μερικές πολύ έντονες σκηνές, τη σκυτάλη παίρνει η δράση αφού με τις ειδικές δυνάμεις να έχουν περικυκλώσει το κτήριο, ξεκινάει ένα πολύβουο gunfight. Εκεί θα βρούμε και τη μεγαλύτερη έκπληξη, με τον Smith να αποδεικνύεται εξαιρετικός με την handheld cam και σε σκηνές υψηλής ταχύτητας και έντασης, ενώ η βία, on ή off cam, έχει τη τιμητική της. Τα πράγματα βέβαια και εδώ δεν είναι απολύτως ρόδινα, με μερικές σκηνές να είναι λίγο.. ερασιτεχνικές, μερικές να τραβάνε λίγο περισσότερο αλλά χωρίς να καταφέρνουν να χαλάσουν τη γενική εικόνα. Το φινάλε έρχεται σχεδόν επικό με μεγάλη δόση ειρωνείας και κατάμαυρου χιούμορ, με την τελευταία ατάκα πριν πέσουν οι τίτλοι να σπάει κόκαλα, θυμίζοντάς μας αλησμόνητες κωμικές ατάκες από το Clerks.

Μετά το πραγματικά τραγικό Cop Out, όσο και θαυμαστής του Smith να ήμουν, δεν είχα παρά ελάχιστες προσδοκίες από το Red State. Η συνολική εντύπωση που μου άφησε, παρά τα πολλά flaws, είναι εντυπωσιακά θετική, ειδικά με τον τρόπο που ολοκλήρωσε την ιστορία και λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι ένα θρίλερ αξίας 4 εκατομμυρίων, ποσό που άλλες ταινίες χρησιμοποιούν για μια σκηνή ειδικών εφέ 4 δευτερολέπτων, που τελικά μένει και εκτός μοντάζ! Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεται, αφού δεν έχει αρκετό αίμα για τους slasherάδες, δεν έχει αρκετή δράση για τους actionάδες και η ψυχολογική βία τελειώσει σχεδόν στα μισά της ταινίας. Ίσως απευθύνεται σε όλους, ίσως σε ελάχιστους, αλλά για σιγουριά πριν αποφασίσετε να το δείτε, ρίξτε μια ματιά στο trailer γιατί δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.

6/10