ATM review

Η slasher-mania που επικρατούσε προ 10-15ετίας μοιάζει να τέλειωσε απότομα λόγω υπερέκθεσης και άφησε τους φίλους του είδους «στερημένους». Σπάνια βλέπουμε πια ένα παλιομοδίτικο, απλό, κλειστοφοβικό θρίλερ με μόνο σκοπό τη διασκέδαση, χωρίς φαντάσματα και αηδιαστικούς αυτοακρωτηριασμούς, και το ATM έμοιαζε ακριβώς αυτό. Παρά την απλοϊκότητά του, που ήταν παραπάνω από εμφανής και από το trailer, έμοιαζε σαν αχτίδα πραγματικής και άμυαλης διασκέδασης. Άμυαλης, όχι λοβοτομημένης…

Χριστούγεννα σε μια μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρία. Ο ευσυνείδητος και χαμηλών τόνων David βρίσκει το θάρρος να μιλήσει στην όμορφη συνάδελφο Emily. Μετά το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ προσφέρεται να τη πάει σπίτι της όμως ο κολλιτσίδας φίλος του Correy έρχεται μαζί τους. Στη διαδρομή σταματάνε σε ένα ATM για να βγάλει ο Correy χρήματα και ένα μπέρδεμα φέρνει τους τρεις συναδέλφους στο θάλαμο του ATM όμως όταν πάνε να φύγουν, ένας σκοτεινός άνδρας με κουκούλα τους περιμένει απ’ έξω. Εγκλωβισμένοι, παγωμένοι από τις πολικές θερμοκρασίες, μπερδεμένοι και τρομαγμένοι, οι τρεις τους προσπαθούν να καταλάβουν τι θέλει ο άγνωστος από αυτούς και γρήγορα θα αντιληφθούν ότι δύσκολα θα επιβιώσουν μέχρι το πρωί.

Αρχίζοντας από τα ευχάριστα, το ATM δε το παίζει έπος, δε το παίζει ταινιάρα και μόνος του σκοπός είναι να προκαλέσει την ένταση και το καταφέρνει. Εκτός του εισαγωγικού, και τρομερά ενοχλητικού δεκαλέπτου, οι διάλογοι είναι ελάχιστοι χωρίς μεγάλα λόγια και φανφάρες. Ασταμάτητη υπόγεια ένταση, με τον άγνωστο άνδρα να τους παρακολουθεί έξω το τζάμι και τους τρεις συναδέλφους να επιδίδονται σε κινήσεις πανικού που τους ρίχνουν όλο και πιο κοντά στα χέρια του. Με μόλις 75 λεπτά καθαρής διάρκειας, η ώρα περνάει νεράκι.

Κανείς δε περιμένει κάποιο οσκαρικό σενάριο από τέτοια ταινία, κάθε άλλο, αφού μια έξυπνη δικαιολογία για σφαγή αρκεί. Το όνομα του Chris Sparling στο σενάριο, γνωστός από το περσινό silent hit, Buried, έμοιαζε ιδανικό όμως το τελικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά αχαρακτήριστο. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα ίχνος ρεαλισμού, πειστικότητας και λογικής σε κανένα σημείο της ταινίας. Από την εισαγωγή που ο Correy σπρώχνει τον David στην Emily και μετά τους κατσικόνεται στο αμάξι και τους πρήζει τα…φρύδια, μέχρι το φινάλε που προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα ήταν σχεδιασμένα, σου προκαλεί την έντονη πεποίθηση ότι ανάμεσα στο Buried και στο ATM, ο Hannibal Lecter καταβρόχθισε μεγάλο μέρος του εγκεφάλου του Sterling. Δεν υπάρχει ούτε μία σκηνή, ούτε ένα σεναριακό γεγονός, ούτε μία πρόταση που να έχει τα παραμικρή λογική.

Δεν υπάρχει περίπτωση αυτό το σενάριο να δουλεύτηκε πάνω από μία φορά και ο σκηνοθέτης, που από τη πλευρά του, έκανε το καθήκον του, κρατώντας σταθερά υψηλό ρυθμό, με αρκετή ένταση, δε μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από το τελικό αποτέλεσμα. Ο μόνος τρόπος για να δεις το ATM είναι, με ότι πιο καμένο έχεις για παρέα ώστε να γελάσετε με τη ψυχή σας. Πιο φόλα…πεθαίνεις!

3,5/10