Οι ταμπέλες δε με εκφράζουν αλλά ταυτόχρονα δεν έχω το σθένος ώστε να μείνω ανεπηρέαστος. Το Martha Marcy May Marlene χαρακτηρίστηκε από τη πρώτη προβολή του, πριν ένα χρόνο στο Sundance, το φετινό Winter’s Bone. Νέος σκηνοθέτης, σκοτεινή ατμόσφαιρα, ταλαντούχα πρωταγωνίστρια και η σύγκριση είναι μάλλον εύκολη. Το Winter’s Bone δε με είχε ενθουσιάσει και περίμενα τουλάχιστον κάτι ανάλογο, αν όχι καλύτερο, από το MMMM. Δυστυχώς όμως, δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή…
Η Martha είναι μια νεαρή κοπέλα που ξεφεύγει από μια κοινωνία-σέκτα και προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό της και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, κάτι που αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο. Το MMMM δεν ακολουθεί γραμμική σεναριακή εξέλιξη, δεν υπάρχει η «παραδοσιακή» εισαγωγή που γνωρίζουμε τους χαρακτήρες, ακόμα και τα πιο βασικά στοιχεία της ιστορίας αποκαλύπτονται στη διάρκειά της και κυρίως μετά τα μέσα αυτής, κάτι που μου απαγορεύει να αναφερθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες. Η ταινία ξεκινάει από την απόδραση της Martha και εξελίσσεται παράλληλα, διηγούμενη τις ιστορίες της όταν ήταν μέσα στη σέκτα και αφού απέδρασε.
Ο δημιουργός Sean Durkin έχει ένα πολύ ενδιαφέρον concept που δεν έχει οπτικοποιηθεί πολλές φορές και ταυτόχρονα μοιάζει ιδανικό για μια σκοτεινή ανεξάρτητη παραγωγή. Όμως, όπως αποδεικνύεται, ο εγωισμός του είναι μεγαλύτερος από το ταλέντο του, και φτιάχνει μια ταινία για λίγους, ένα προσωπικό demo που μοιάζει να μη τον ενδιαφέρει να ικανοποιήσει τους θεατές. Ο Durkin αποφασίζει να μη μας πει μια ιστορία αλλά να μας δείξει ελάχιστα στιγμιότυπα αυτής, αφήνοντας σε μας να συμπληρώσουμε πάνω από το 60% αυτής και εξαντλεί το χρόνο του παρουσιάζοντάς μας σε υπνωτικό ρυθμό, της ψυχολογία της πρωταγωνίστριας. Ναι, το μετα-τραυματικό στρες που βιώνει η Martha είναι το βασικό στοιχείο της ιστορίας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι και το μοναδικό. Ουσιαστικά δε μαθαίνουμε τίποτα για την Martha, γιατί μπήκε στη σέκτα, πως «παρασύρθηκε» και κυρίως τι είχε περάσει που την έκανε τόσο ευάλωτη. Πως ο αρχηγός της σέκτας κατάφερνε και έπειθε τους ακολούθους του στις πράξεις που έκαναν. Πως από πιστή ακόλουθος, άρχισε να αμφισβητεί και τελικά να αναγκαστεί σε φυγή. Όσο για το κομμάτι που επιστρέφει στο σπίτι της αδερφής της, η κατάσταση είναι η ίδια, με αμέτρητα λεπτά να παρακολουθούμε την Martha σε σχεδόν κατατονική κατάσταση χωρίς να αποκαλύπτει απολύτως τίποτα προς χάρη της σεναριακής εξέλιξης.
Ο Durkin είχε στα χέρια του ένα πανέμορφο κομμάτι ακατέργαστο ξύλο και αντί να το μετατρέψει σε κομψοτέχνημα, αρκέστηκε στο να το κοιτάζει επίμονα. Ο ρυθμός της ταινίας είναι τρομερά αργός, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Ο περισσότερος χρόνος σπαταλιέται βλέποντας την Martha να είναι σε κάκιστη κατάσταση αλλά και να μη κάνει απολύτως τίποτα για αυτό. Και επειδή το όνομά της αναφέρθηκε πολλές φορές, το ρόλο της Martha κρατάει η 22χρονη Elizabeth Olsen, μικρή αδερφή των διδύμων Mary-Kate και Ashley Olsen, με τη μικρή “Lizzie” να είναι πραγματική ανακάλυψη και απολαυστική στο ρόλο της, παρά τα μικρά ατοπήματα, προφανώς λόγω έλλειψης εμπειρίας. Η Olsen έχει αδιαμφισβήτητα το ταλέντο για να εξελιχθεί ραγδαία και ελπίζω να τα καταφέρει.
Το Martha Marcy May Marlene ήταν πέρα ως πέρα μια απογοήτευση. Δυστυχώς, το μόνο που μου θύμισε ήταν τις «νεκρίλες» που βγάζουν μερικοί έλληνες σκηνοθέτες προσπαθώντας να αποδείξουν ότι είναι κουλτουριάρηδες, παίζοντάς το Trier και ξεχνώντας ότι οι ταινίες δε φτιάχνονται για να τις δουν μόνο οι ίδιοι, και εν τέλη το μόνο κοινό με το Winter’s Bone ήταν η ταλαντούχα πρωταγωνίστρια. Elizabeth Olsen, συγκρατήστε αυτό το όνομα γιατί θα το ακούμε πολύ συχνά στο μέλλον.
4,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου