50/50 review

Οι περισσότεροι έχουμε κάποιο γνωστό, κάποιο φίλο, κάποιο συγγενή ή ακόμα και τον εαυτό μας, που έχει περάσει, επιτυχημένα ή μη, από κάποια μορφή καρκίνου. Η στιγμή της ανακοίνωσης, η αντιμετώπιση του ασθενή αλλά και του περιβάλλοντός του, είναι κάποια γεγονότα που εκ πρώτης όψεως θα μπορούσαν να αποτυπωθούν μόνο σε μια άκρως δραματική ταινία. Όταν όπως στο πλάι, υπάρχει ο Seth Rogen, η παρουσία της κωμωδίας είναι επιβεβλημένη, αλλά πόσο τελικά πετυχαίνει το στόχο της;

Ο Adam είναι ένας τυπικός 27χρονος που εργάζεται σε ραδιοφωνικό σταθμό, αγωνίζεται για να πετύχει στη δουλειά του, γυμνάζεται, δε κάνει καταχρήσεις, διασκεδάζει με τον κολλητό του Kyle και μόνη του έννοια είναι η παραπαίουσα σεξουαλική ζωή με τη κοπέλα του Rachael. Μέρι που ξαφνικά μαθαίνει ότι έχει όγκο στην σπονδυλική στήλη και οι πιθανότητες επιβίωσης είναι 50/50.

Η άρνηση, η ανακοίνωση στην οικογένεια, η αντιμετώπιση και η λύπηση που θα δεχτεί, η σχέση με την νεαρή και άπειρη ψυχολόγο είναι μερικά από τα θέματα που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τον καθένα σε μια ανάλογη περίπτωση. Δεν είναι τυχαίο ότι η ιστορία είναι σχεδόν αυτοβιογραφική, μια ιστορία που έζησε ο ίδιος ο σεναριογράφος μαζί με τον φίλο του Seth Rogen όταν ήταν στα 20 τους, με τον Rogen ουσιαστικά να υποδύεται τον εαυτό του.

Ο Jonathan Levine, γνωστός και βραβευμένος για το Wackness είχε τη δύσκολη αποστολή να ταιριάξει αρμονικά τη χοντροκομμένη κωμική φλέβα του Rogen σε μια βαθειά δραματική, σχεδόν καταθλιπτική ιστορία και τα καταφέρνει άκρως ικανοποιητικά. Κρατάει σε απόλυτη ισορροπία τα δραματικά στοιχεία ώστε να μη γίνουν μελοδραματικά, ενώ οι καφρο-ατάκες του Rogen μπαίνουν σφήνα τη κατάλληλη στιγμή, έστω και αν κάνουν το χαρακτήρα του ελαφρώς ενοχλητικό και εγωιστή.

Σε τρία σημεία εντοπίζονται τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα της ταινίας. Στη προσπάθεια του Levine να μη καταντήσει τη ταινία του μελό, αφήνει κάπως μονοδιάστατο το χαρακτήρα του Adam, χωρίς ουσιαστικά να τον γνωρίζουμε καλά με αποτέλεσμα να, συμπάσχουμε μεν, αλλά από απόσταση δε, τουλάχιστον πριν το δραματικό τρίτο act. Το δεύτερο πρόβλημα εντοπίστηκε στο ανούσια φλύαρο μεσαίο του μέρος, τον αναμενόμενο χωρισμό του, τι προσπάθεια του φίλου του να του βρει γκόμενα και τη προβολή της ψυχολογικής κατάστασης του Adam που θέλει να κρατηθεί δυνατός αλλά δε μπορεί. Τέλος, το ίσως λιγότερο σημαντικό, αλλά απίστευτα εκνευριστικό ψεγάδι είναι η τελευταία και αχαρακτήριστα περιττή σκηνή της ταινίας που με το στανιό προσπαθεί να δώσει ένα “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» ύφος που καταστρέφει τη τελική εικόνα.

Εξαιρετικοί στις ερμηνείες τους είναι οι Joseph Gordon-Levitt (που πήρε το ρόλο δύο μέρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα μετά την αποχώρηση του James McAvoy), Anna Kendrick, Bryce Dallas Howard, Matt Frewer και Anjelica Huston όμως, αυτός που κλέβει τη παράσταση είναι ο Rogen που μετά την ανεκδιήγητη παρουσία του στο The Green Hornet, αποδυκνύει ότι αυτό που του λείπει δεν είναι το ταλέντο αλλά η κρίση στις δουλειές που επιλέγει να κάνει.

Το 50/50, παρά το «βαρύ» θέμα της, δεν είναι μια δύσκολη ταινία. Είναι μια δραματική κομεντί που υποστηρίζει απόλυτα το είδος που αντιπροσωπεύει, γεμάτη νεαρούς ηθοποιούς που πλημμυρίζουν από ταλέντο και μια ιστορία τόσο ενδιαφέρουσα όσο και υπόγεια διδακτική.

6,5/10