J. Edgar review

Ο Clint Eastwood δεν είναι ένας σκηνοθέτης που μπορείς να εμπιστευθείς με κλειστά τα μάτια. Του έχεις εμπιστοσύνη ότι δεν έχει πέσει (ακόμα) στην ημικωματώδη κατάσταση άλλων υπέργηρων σκηνοθετών που δε θέλουν να το βάλουν κάτω αλλά οι επιλογές του είναι συχνά διφορούμενες με τις ταινίες του να γίνονται στόχος σχολίων. Μετά το Hereafter, ο Eastwood αναλαμβάνει να μας παρουσιάσει τη ζωή ενός ανθρώπου που άλλαξε την έννοια της πληροφορίας, και από διαπραγματευτικό αβαντάζ τη μετέτρεψε σε εκβιαστικό όργανο κυνηγιού μαγισσών. Ποιος ήταν τελικά ο J. Edgar Hoover;

Ο John Edgar Hoover γεννήθηκε το 1895, το 1917 τέλειωσε τη νομική και προσελήφθη στο Υπουργείο Δικαιοσύνης με αρμοδιότητα να ερευνά τους μετανάστες και πιθανούς εχθρούς του κράτους και να τους απελαύνει. Ήταν η περίοδος του κυνηγιού μαγισσών, με τους κουμουνιστές να θεωρούνται μεγαλύτερη απειλή και από τον Παγκόσμιο Πόλεμο που μαινόταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και ο Edgar ήταν από τους μεγαλύτερους πολέμιους. Η τυπικότητά του αλλά και ο κραυγαλέος πατριωτισμός του, τον έφεραν γρήγορα επικεφαλή του νεοϊδρυθούς τμήματος Πληροφοριών του Υπουργείου, που υπό την αρχηγεία του γιγαντώθηκε στο FBI που όλοι γνωρίζουμε. Έφερε καινοτομίες που σήμερα θεωρούνται αυτονόητες, από την αρχειοθέτηση και κατηγοριοποίηση των βιβλίων στις βιβλιοθήκες, την εκμετάλλευση τεχνικών και τεχνολογικών γνώσεων για τη εξιχνίαση εγκλημάτων εγκαινιάζοντας τη χρήση της σύγχρονης εγκληματολογίας, ενώ ταυτόχρονα καθιέρωσε το «φακέλωμα» όντας ο πρωτεργάτης που έμαθε στη κοινωνία να ζει με φόβο, ώστε αυτός να έχει το δικαίωμα να ξέρει τα πάντα για τους πάντες με την δικαιολογία της πρόληψης και καταπολέμησης του εγκλήματος. Πίσω όμως από τον αξιότιμο κύριο Hoover κρυβόταν μια ανώριμη κοινωνική ζωή που μοναδικό σκοπό είχε να ικανοποιήσει τις προσταγές και επιδιώξεις της μητέρας αλλά και η εγκλωβισμένη σεξουαλικότητα που συγκρούονταν με τη δημόσια εικόνα του αλλά και με τα ίδια του τα πιστεύω.

Η ζωή του Hoover ήταν τόσο πολύπλευρη και σημαντική που επηρεάζει (κυρίως αρνητικά) ακόμα και τη σημερινή καθημερινή μας ζωή με τις τρομολαγνικές μεθόδους του να έχουν γίνει σήμερα επιστήμη. Έχοντας να ασχοληθεί και με τη προσωπική του ζωή, ο Dustin Lance Black, σεναριογράφος και του Milk, θέλοντας να αποφύγει τη ντοκυμαντερίστικη μορφή, έβαλε ως επίκεντρο μια υπόθεση απαγωγής και μέσω αυτής ξεδίπλωσε τα επαγγελματικά του επιτεύγματα. Θετικά η αρνητικά, ευεργετικά ή καταστροφικά, οι πράξεις του αποτελούν το πιο ενδιαφέρον μέρος της ταινίας, η πυγμή με την οποία αντιμετώπιζε τη δουλειά του, οι καινοτομίες που υιοθέτησε και ο Eastwood τις αντιμετωπίζει με ιδανικό τρόπο ισορροπώντας άξια ανάμεσα στην απλή αναφορά τους αλλά και στον εντυπωσιασμό.

Εκεί όμως που η ταινία χάνει τον έλεγχο είναι η κοινωνική, συναισθηματική και σεξουαλική του κατάσταση και συμπεριφορά. Από τη σχέση του με την υπογείως καταπιεστική και υποβλητική μητέρα του, την υπερβολική αυστηρότητα του και την αδυναμία να αναπτύξει διαπροσωπικές σχέσεις, μέχρι την αναζήτηση της σεξουαλικής του ταυτότητας, τη καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του και την ιδιαίτερη «αδυναμία» που είχε στον συνεργάτη του Clyde Tolson είναι «λεπτομέρειες» που υπερτονίζονται χωρίς να έχουν να μας πουν κάτι ουσιαστικά ενδιαφέρον. Ο Eastwood, αντί να επιλέξει τι είναι ενδιαφέρον προς το κοινό και τι όχι, επιλέγει τη μέση οδό του ισότιμου διαχωρισμού του χρόνου της ταινίας στις δύο εντελώς διαφορετικές παρουσίες του Hoover, χρησιμοποιώντας μη γραμμική εξιστόρηση ώστε να περιπλέξει τα γεγονότα. Όμως η κατάσταση δε σώζεται με τίποτα και η ταινία, ειδικά προς το φινάλε της γίνεται βασανιστικά βαρετή και αδιάφορη.

Η σκηνοθεσία του Eastwood είναι, για μια ακόμη φορά, άκρως ικανοποιητική έστω και αν επαναλαμβάνει τον εαυτό του αλλά δε μπορώ να πω το ίδιο και για τη μουσική που είναι δημιούργημα του ίδιου και μοιάζει αταίριαστη και επαναλαμβανόμενη. Ο Leonardo di Caprio είναι εξαιρετικός αλλά και πάλι του λείπει αυτό το κάτι που κυνηγάει εδώ και χρόνια ώστε να του χαρίσει το χρυσό αγαλματάκι. Ενδιαφέρουσα η Naomi Watts σε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο ενώ δε μπορώ να καταλάβω σε καμία περίπτωση την αποθέωση που δέχτηκε ο Armie Hammer για το ρόλο του Tolson μιας και ήταν ο πιο αδύναμος. Τέλος, αν και δεν αποτελεί βασικό στοιχείο της ταινίας, αρνητική εντύπωση έκανε το όχι και τόσο επιτυχημένο «γέρασμα» των ηθοποιών με αποκορύφωμα αυτό του Hammer που μοιάζει να φοράει αποκριάτικη μάσκα.

Το J. Edgar δεν είναι μια σπουδαία ταινία γιατί δε κατάφερε να ξεχωρίσει το ενδιαφέρον από το αδιάφορο. Ο Hoover ήταν ενδιαφέρον χαρακτήρας για αυτά που έκανε και όχι για αυτό που ήταν και ακριβώς εκεί, ο Eastwood απέτυχε να ελέγξει το υλικό του και έχασε. Μια ενδιαφέρουσα βιογραφική ταινία που όμως κουράζει σε σημείο εκνευρισμού.

5,5/10