Εφηβικές ορμόνες….μπλινγκ, μπλινγκ, μπλινγκ! Άλλοι τα ζείτε τώρα και οι υπόλοιποι σίγουρα θυμάστε τις στιγμές που οι ορμόνες χτυπούσαν κόκκινο και δεν…κρατιόσασταν! Το θέμα έχει απασχολήσει το κινηματογράφο, αμερικάνικο και ευρωπαϊκό, ουκ ολίγες φορές, όμως σχεδόν πάντα από την οπτική του αγοριού. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε μια ταινία για τις…ξαναμμένες στιγμές ενός κοριτσιού;
Η Alma είναι ένα συνηθισμένο 15χρονο κορίτσι που ζει σε μια μικρή κωμόπολη της Νορβηγίας, κάνει παρέα με την ακτιβίστρια Sara που θέλει να πάει στο Τέξας και να διαμαρτυρηθεί ενάντια στη θανατική ποινή, και την Ingrid που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το lip gloss της. Και οι τρεις μισούν τη πόλη τους και το μόνο που θέλουν είναι να φύγουν από εκεί το συντομότερο δυνατό. Μόνο που οι ορμόνες της Alma είναι κάπως πιο επιθετικές και έχει συνεχώς και αδιαλείπτως ένα και μοναδικό πράγμα στο μυαλό της, το σεξ. Μιλάει με τις ώρες στις ροζ γραμμές, δε χάνει ευκαιρία να αυνανιστεί και φαντασιώνεται στιγμές πάθους με τον Artur. Μέχρι που σε ένα πάρτυ, ο Artur κάνει τη κίνηση, την άχαρη, σχεδόν παιδιάστικη κίνηση που φέρνει και τους δύο σε δύσκολη θέση. Η Alma εξομολογείται τη πράξη του Artur στις φίλες της, όμως αυτές δε τη πιστεύουν και τη κάνουν βούκινο στο σχολείο. Η Alma γίνεται απόκληρη από όλη τη πόλη και πρέπει να αντιμετωπίσει τόσο τη δύσκολη και ντροπιαστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, όσο και τις ασταμάτητες σεξουαλικές ορέξεις της.
Ποια ταινία τολμάει να ανοίξει με μια (σεναριακά) 15χρονη να αυνανίζεται στο πάτωμα της κουζίνας; Μην ανησυχείτε…ή ξεσηκώνεστε, η ταινία είναι μια εφηβική κομεντί και δε περιέχει τίποτα ακατάλληλο που δεν έχει δει ένα παιδί της ηλικίας στην οποία αναφέρεται. Όμως μόνο από μια σκανδιναβική (άντε το πολύ και από μία γαλλική) παραγωγή θα περιμέναμε την απεικόνιση τόσο ωμού αλλά και ευαίσθητου ρεαλισμού. Η Alma δεν είναι καμιά σεξοδιαστροφική, αλλά απλά μια έφηβη που δε βρίσκει την ώρα να βάλει το χέρι της μέσα από το παντελόνι της, χωρίς να αφήνει τη ντροπή να την εμποδίζει, φαντασιώνοντας ρομαντικές στιγμές με τον Artur.
Το σενάριο αξιοποιεί άριστα τα στερεότυπα τόσο της φιλίας μεταξύ γυναικών και πόσο εύκολα μπορεί να προδοθεί, όσο και της δυσκολίας να αντεπεξέλθει κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση φτάνοντας να γίνει το «ανώμαλο» του σχολείου, όμως ξεχνάει να προσθέσει μια ουσιαστική εξέλιξη, κάτι που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Από το σκηνικό του πάρτυ στην αρχή της ταινίας μέχρι και λίγο πριν το (γλυκερό) τέλος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από την επανάληψη του πόσο περίγελος έγινε στο σχολείο, την ατσούμπαλη προσπάθειά της να αντιδράσει και την ανεξέλεγκτη σεξουαλικότητά της που είναι και η μοναδική διέξοδός της. Παρά τα μόλις 76 λεπτά διάρκειας, το Turn Me On προλαβαίνει, όχι να γίνει κουραστικό αλλά σίγουρα να χαρακτηριστεί στατικό.
Το Turn Me On, Dammit αποτελεί τη πρώτη ταινία Jannicke Systad Jacobsen, μιας και μέχρι σήμερα ασχολούνται μόνο με ντοκυμαντέρ, και παρόλο που δημιούργησε μια εξαιρετική βάση, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ρεαλισμό και πρωτότυπο concept, δε φρόντισε να προσθέσει τη δραματουργία, καταλήγοντας ημιτελές. Το θήλυ κοινό, πιθανότατα θα την εκτιμήσει περισσότερο, ως πιο προσωπικά ενδιαφέρουσα, όμως σίγουρα κανείς δε πρόκειται να διαμαρτυρηθεί για μια κακή ταινία.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου