…who is the fairest of them all? Το Mirror Mirror είναι μόλις η πρώτη από τις τρεις συνολικά ταινίες που βρέθηκαν στη παραγωγή σχεδόν ταυτόχρονα, βασισμένες στο γνωστό παραμύθι της Χιονάτης. Η έκδοση του Tarsem Singh είναι η πιο…παραμυθένια, αυτή που έμοιαζε πιο κοντινή με τη πρωτότυπη ιστορία των αδερφών Grimm, τουλάχιστον στο ύφος. Για να δούμε τι ψάρια κατάφερε να πιάσει ο Ινδός δημιουργός και αν επιτέλους κάνει τη μεγάλη επιτυχία που κυνηγάει εδώ και χρόνια.
Το παραμύθι, λίγο πολύ γνωστό σε όλους. Η γέννηση της Χιονάτης και ο θάνατος των γονιών της παρουσιάζονται περιληπτικά ως εισαγωγή με τη ταινία να ξεκινάει την ιστορία της στα 18α γενέθλια της Snow, που για πρώτη φορά παίρνει το θάρρος να αψηφήσει τη κακιά μητριά και να βγει έξω από το παλάτι. Εκεί βλέπει την ανέχεια που έχει κυριαρχήσει στο βασίλειο και αποφασίζει να δράσει. Πριν προλάβει, η μητριά οδηγεί τη Χιονάτη στο δάσος για να τη σκοτώσει το θηρίο, αυτή γλιτώνει και με τη βοήθεια των επτά νάνων-κλεφτών και του όμορφου πρίγκιπα από τη Βαλένθια, θα προσπαθήσουν να πάρουν πίσω το βασίλειο.
Το πρώτο ξάφνιασμα έρχεται νωρίς. Το Mirror Mirror δεν είναι μια κωμική ταινία φαντασίας, δεν είναι μια bollywood έκδοση του παραμυθιού, όπως υπονοούσε το trailer αλλά μια παιδική ταινία βασισμένη στο παραμύθι της Χιονάτης. Τα πρώτα λεπτά είναι λίγο δύσκολο να χωνευτούν, αφού πρέπει γρήγορα να μπεις στο νόημα ότι δε βλέπεις έναν Burton ή έστω έναν Spielberg αλλά μια ταινία που έχει ως βασικό target group ηλικίες 8-13, άντε το πολύ 15. Από τα ηχητικά εφέ, μέχρι τον τρόπο που μιλούν οι ηθοποιοί, από τις σκηνές δράσης (…λέμε τώρα) μέχρι την ηθική ποιότητα που προβάλει και τις σεναριακές ευκολίες, ο Singh ξέρει ακριβώς ότι αυτό που δημιουργεί είναι μια παιδική ταινία.
Παιδική όμως δε σημαίνει και κακή. Παρά το αρχικό ελαφρύ σοκ, όταν πια, μετά το πρώτο τέταρτο συνειδητοποιείς τι βλέπεις και με ποιο τρόπο του αξίζει να το κρίνει, το Mirror Mirror εξελίσσεται σε μια αξιοπρεπέστατη παιδική περιπέτεια φαντασίας που μπορεί να ευχαριστήσει και τα πιο…ενήλικα παιδιά. Η δράση είναι γρήγορη, έστω και αν δεν υπάρχουν ουσιαστικές σκηνές δράσης, η ιστορία προχωράει χωρίς σκαμπανεβάσματα στη ροή της, το χιούμορ δε λείπει σε καμία στιγμή με το χαμόγελο να είναι σχεδόν μόνιμο στο πρόσωπο των θεατών και να μην είναι λίγες οι φορές που ένα ελαφρύ απενοχοποιημένο γέλιο μπορεί να σκάσει στον οποιονδήποτε.
Μεγάλο ρόλο στην θελκτικότητα της ταινίας παίζουν τα τεχνικά στοιχεία, και όχι αυτά που θα περιμέναμε όπως η σκηνοθεσία ή η μουσική αλλά τα κοστούμια και τα σκηνικά. Τα grande εικονοπλαστικά πλάνα του Singh απουσιάζουν για μια ακόμη φορά μετά το Immortals, όμως η πλήρη «αχρωματοψία» των Αθάνατων, σίγουρα βελτιώνεται αισθητά με το σκηνοθέτη να παίζει με τις αντιθέσεις του έντονου κόκκινου και μπλε με το υπόλοιπο άχρωμο περιβάλλον. Τα εντυπωσιακότατα κουστούμια της, προσφάτως θανούσας, Eiko Ishioka είναι αυτά που κλέβουν τη παράσταση, όπως και κάθε άλλη φορά σε όλες τις ταινίες του Singh. Αδιάφορες ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών με αναπάντεχη έκπληξη τον Nathan Lane που, παρόλο που δε τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, κλέβει τη παράσταση μαζί με τους εφτά νάνους.
Το Mirror Mirror είναι τελικά μια ικανοποιητικότατη παιδική ταινία, που μπορεί να μη συστήνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες, όμως σε καμιά περίπτωση δε πρόκειται να κουράσει τον οποιονδήποτε που ξέρει τι θα δει και σίγουρα θα διασκεδάσει τους μικρότερους θεατές.
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου