Με τις γνώσεις μου περί γαλλικού σινεμά να μην είναι και το φόρτε μου, πρέπει να παραδεχτώ ότι σχεδόν μοναδικό θέλγητρο που με έκανε να δω τη ταινία ήταν ο εξαιρετικά ταλαντούχος ζεν πρεμιέ Guillaume Canet, χωρίς ουσιαστικά να ξέρω τίποτα παραπάνω γι αυτή. Ευτυχώς η επιλογή μου ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένη…
Ο Yann είναι σεφ (πολύ της μόδας το επάγγελμα τα τελευταία χρόνια), ταλαντούχος αλλά χωρίς εμπειρία, και όπου ζητάει δουλειά βρίσκει κλειστές πόρτες, αναγκασμένος να δουλεύει για τα προς το ζην σε φαστφουντάδικο. Η Nadia είναι Λιβανέζα που εργάζεται ως σερβιτόρα, ανύπαντρη μητέρα ενός μικρού αγοριού με άγνωστο πατέρα. Το ζευγάρι ζει τον έρωτά του. Μέχρι που ο Yann βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο οίκημα στα προάστια του Παρισιού, μέσα στο δάσος, δίπλα στη λίμνη. Σχεδόν ονειρική τοποθεσία για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, ένα δικό του εστιατόριο. Το παίρνουν απόφαση, βάζουν ότι έχουν και δεν έχουν, παίρνουν δάνεια βασίζοντας πια όλη τους τη ζωή σε αυτό το εστιατόριο. Όμως το εστιατόριο δεν ανοίγει, και η ζωή τους παίρνει τη κατηφόρα.
Αν και το σενάριο τοποθετείται θεωρητικά στην εποχή της οικονομικής κρίσης, η ιστορία έχει την εξυπνάδα να αποφύγει οποιαδήποτε αναφορά, άμεση ή έμμεση, βάζοντας μπροστά τον ανθρώπινο παράγοντα και όχι τη γενικότερη κοινωνική αδικία. Δυο νέοι με όνειρα που απαγορεύεται να ονειρεύονται, με τις συνέπειες να τους χτυπάνε σε κάθε στροφή. Τα δεινά που περνάει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με αρχαιοελληνική τραγωδία, με μια μεγάλη διαφορά, ότι στην εξίσωση δεν υπάρχει ούτε η κακή τους μοίρα ούτε και ο από-μηχανής θεός. Το εξαιρετικό σενάριο των Catherine Paillé και Cédric Kahn παίζει τον ωμό ρεαλισμό στα δάχτυλα, με σχεδόν τρομακτικό τρόπο, κάνοντας το θεατή ανίκανο να αντιδράσει στα γεγονότα που παρακολουθεί, μουδιασμένος από το πόσο εύκολο είναι να κάνει τα ίδια λάθη.
Εκεί που βρίσκεται το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι ακριβώς και το σημείο που ο δημιουργός χάνει λίγο τη μπάλα. Ναι, όλα τα δεινά που περνάν οι χαρακτήρες είναι άκρως ρεαλιστικά, και χωρίς καμία δόση υπερβολής, όμως κινηματογραφικά μια ταινία πρέπει να έχει μια ισορροπία, μια εναλλαγή συναισθημάτων, κάτι που στο δεύτερο μισό χάνεται, βάζοντάς μας να παρακολουθούμε, σχεδόν έντρομοι, ότι το βαρέλι πραγματικά δεν έχει πάτο, με τον Yann να πέφτει όλο και πιο χαμηλά, κάτι που όχι μόνο διαρκεί υπερβολικά αλλά και κουράζει. Ευτυχώς για όλους, ακριβώς αυτή η ισορροπία επιστρέφει λίγο πριν το φινάλε, που σίγουρα δεν είναι «ροζ συννεφάκι» όμως αφήνει ψήγματα αισιοδοξίας.
Το Une Vie Meilleure προβλήθηκε στο Γαλλόφωνο Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη και ήταν πραγματικά γεμάτο συναισθήματα και ποιότητα, από τους καθαρά τεχνικούς τομείς, μέχρι το σενάριο και τις ερμηνείες, και μου χάρισε μια θαυμάσια βραδινή προβολή.
6,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου