Το κάποτε ανερχόμενο ταλέντο του Ιρανικού κινηματογράφου Asghar Farhadi, στα 39 του πια έχει ωριμάσει για τα καλά και μας παρουσιάζει ένα σινεμά τόσο ώριμο και μεστό που είναι σχεδόν αδιανόητο πόσο εύκολα μπορεί να μαγνητίσει τον κάθε θεατή, ανεξαρτήτου ηλικίας και σινεφιλικών προτιμήσεων. Η νέα του ταινία, A Separation θεωρείτο από τη πρώτη στιγμή το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, και φυσικά κανείς δε ξαφνιάστηκε όταν κέρδισε δίκαια το χρυσό αγαλματάκι.
Στη σημερινή Τεχεράνη, ένα παντρεμένο ζευγάρι βρίσκεται στο σταυροδρόμι της μετανάστευσης για μια καλύτερη ζωή ή στη παραμονή στη χώρα. Η Simin είναι αποφασισμένη να φύγει και θέλει να πάρει μαζί και την 11χρονη κόρη τους, ενώ ο Nader αρνείται έχοντας να φροντίσει τον, άρρωστο με Alzheimer πατέρα του, κάτι που τους οδηγεί στο χωρισμό με την κόρη να μένει με τον πατέρα της και την Simin να επιστρέφει στο πατρικό της. Ο Nader προσλαμβάνει μια γυναίκα, την Razieh για να περιποιείται τον πατέρα του τις ώρες που λείπει από το σπίτι. Μια μέρα όμως επιστρέφει νωρίτερα και βρίσκει το πατέρα του δεμένο στο κρεβάτι, πεσμένο στο πάτωμα και την Razieh εξαφανισμένη. Όταν αυτή γυρνάει, ο Nader τη διώχνει κακήν κακώς πετώντας την έξω από το σπίτι. Όμως η Razieh ήταν έγκυος και αποβάλει λίγο αργότερα κατηγορώντας τον ότι αυτός την έσπρωξε από τη σκάλα, βάζοντας δύο οικογένειες σε μεγάλους μπελάδες.
Η εισαγωγή πραγματικά ξενίζει αφού μοιάζει σαν μια ιστορία υπερβολικής καθημερινότητας όμως ο Farhadi ξεδιπλώνει μαγικά τους χαρακτήρες του, χωρίς να τους βάζει σε σεναριακά καλούπια και ξεχωριστά acts. Ένα οικογενειακό δράμα, μια κοινωνική ιστορία, ένα δικαστικό θρίλερ, μια ταινία μυστηρίου, όλα τα παραπάνω περικλείονται στην εξαιρετική ιστορία του A Separation που σε τραβάει από τα μαλλιά κάνοντάς σε να μη θες να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη. Από τη σύγχρονη (μεσοαστική) Τεχεράνη, το νομικό σύστημα, τη σημασία της θρησκείας μέχρι την εισβολή της τεχνολογίας, τη γλωσσική μάχη μεταξύ περσικών και φαρσί, την ιερή υποχρέωση της περιποίησης των γηραιών και ανήμπορων είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που χρησιμοποιεί στην ιστορία του για παίξει το παιχνίδι της αλήθειας, ένα παραδοσιακό κινηματογραφικό παιχνίδι μυστηρίου κρυμμένο πίσω από μια οικογένεια.
Εξαιρετικές ερμηνείες από όλο ανεξαιρέτως το cast, ιδανική κλιμάκωση της δράσης που σε τραβάει όλο και πιο βαθειά μέσα της, αιθέρια απλότητα στη σκηνοθεσία και το μοντάζ που σχεδόν σοκάρει και τη κάμερα στον ώμο να μη φοβάται τη «δυτική» ασταμάτητη κίνηση αλλά να την ενσωματώνει σεμιναριακά σε μια ταινία που δε γνωρίζει από target groups αλλά απευθύνεται ρεαλιστικότατα στον καθένα. Άνετα από τις καλύτερες ταινίες του 2011.
7,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου