29 Ιουνίου 2018

Crooked House [Δέκα Υποπτοι για Φόνο] review

Crooked House greek poster

Τα έργα μιας συγγραφέως όπως η Agatha Christie δεν είναι ποτέ εντός ή εκτός μόδας, όμως για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η πρόσφατη all-star διασκευή του Murder on the Orient Express σίγουρα έδωσε λίγο επιπλέον hype στο Crooked House.
Το ομότιτλο μυθιστόρημα εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1949 και θεωρείται ανάμεσα στα 10 καλύτερα έργα της, παρότι μάλλον δεν συμπεριλαμβάνεται και στα πιο γνωστά της στο ευρύ μη-βιβλιόφιλο κοινό.
Εδώ έχουμε ουσιαστικά τη πρώτη κινηματογραφική διασκευή του έργου, μια μικρή βρετανική παραγωγή, που σε ΗΠΑ και ΗΒ προβλήθηκε απευθείας στη τηλεόραση, και μόνο λίγες χώρες την έβγαλαν στις κινηματογραφικές αίθουσες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
CH_17OCT16_LD_421.NEF
Η ιστορία μας πηγαίνει στη Βρετανία της δεκαετίας του ’50. Ο Aristide Leonides, ένας μεγιστάνας που ήρθε από την Ελλάδα με άδεις τσέπες και έφτιαξε μια μικρή αυτοκρατορία, βρίσκεται νεκρός στο κρεβάτι του. Κάποιος άλλαξε το φάρμακό του. Όλες οι υποψίες πέφτουν στην κατά πολλές δεκαετίες δεύτερή σύζυγό του (Christina Hendricks), μια χορεύτρια που ο γερο-Αριστείδης ψάρεψε στο Las Vegas. Η μεγαλύτερη εγγονή του, Sophia (Stefanie Martini), πλησιάζει τον Charles Hayward (Max Irons), έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ και παλιό της δεσμό, για να ερευνήσει την υπόθεση πριν πέσουν πάνω τους η αστυνομία και ο τύπος. Στην έπαυλή του συγκατοικούν τρεις γενιές Λεωνιδαίων (Glenn Close, Julian Sands, Gillian Anderson, Christian McKay, Amanda Abbington, Preston Nyman, Honor Kneafsey) και όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου…
Δε μπορώ να είμαι πιο ευγενικός. Το πρώτο act της ταινίας δε βλέπεται. Επί 40 περίπου λεπτά παρακολουθούμε τον Charles να περιφέρεται στα δωμάτια του σπιτιού και να γνωρίζει τα μέλη της… crooked οικογένειας. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του με έναν αφόρητα θεατρικό στόμφο, γεμίζοντας το θεατή πληροφορίες που μακροπρόθεσμα είναι χρήσιμες όμως αυτές παρουσιάζονται στο θεατή τόσο στεγνά, χωρίς οποιαδήποτε ενδιάμεση σκηνή που να σπάει τη μονοτονία. Μια αφόρητη μονοτονία που γίνεται ακόμα χειρότερη χάρη στο ανύπαρκτο μοντάζ και την κακή μουσική επένδυση που βοηθούν τα μάλα στην παντελή έλλειψη ατμόσφαιρας, έχοντας καταστροφικά αποτελέσματα για ένα φιλμ του είδους.
Κάπου εδώ, και αφού με το ζόρι έχουμε κρατηθεί και δεν έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε με το κινητό μας για να περάσει η ώρα, επιτέλους αρχίζει η ταινία. Σταδιακά αρχίζουμε να έχουμε μια κάποια πλοκή, αρχίζει να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον, οι χαρακτήρες να αποκτούν υπόσταση και το Crooked House, χωρίς να ανεβάζει ρυθμούς και αποκλειστικά χάρη στη γοητεία της πρωτότυπης ιστορίας, να μας κερδίζει. Δυστυχώς όμως, τα προαναφερόμενα σκηνοθετικά προβλήματα παραμένουν, με την αδυναμία του Gilles Paquet-Brenner να στήσει μια ατμόσφαιρα ανάλογη του ύφους της ταινίας, να είναι παροιμιώδης.
crooked-house_Oy1OIR
Η πλοκή κάνει κοιλιές αλλά ξαναπαίρνει τα πάνω της και κάποια στιγμή φτάνουμε και στο πολύ καλό φινάλε. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος έντασης, σε μια ταινία πιο νεκρή και από το πτώμα γύρω από το οποίο υφαίνεται η κατά τ’ άλλα αξιόλογη ιστορία της. Ειλικρινά, δε νομίζω ότι μπορούσε κάποιος σκηνοθέτης να διαχειριστεί πιο άχαρα τη πρώτη ύλη που είχε στα χέρια του.
Το Crooked House είναι μια τηλεταινία με μια έννοια που ο όρος είχε αρχίσει να χάνει χάρη στις εξαιρετικές τηλεοπτικές παραγωγές που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια. Είναι μια ταινία που θα αφήσεις να παίζει Κυριακή μεσημέρι, θα τον γλυκοπάρεις, και καμιά ώρα αργότερα που θα ξυπνήσεις θα δεις το φινάλε και δεν θα σε πειράξει και καθόλου που έχασες το ενδιάμεσο.
5/10












0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails