30 Απριλίου 2011

Rizhao Chongqing (Chongqing Blues) review

image

Έχοντας κάνει πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, και έκτοτε έχοντας περάσει από διάφορα φεστιβάλ ανά την υφήλιο μεταξύ των οποίων και της Βαρσοβίας, η νέα ταινία του Xiaoshuai Wang (In Love We Trust) έρχεται στην Ελλάδα για να ξεκινήσει τη μετά-φεστιβαλική πορεία της.

Ο Lin είναι ένας καπετάνιος που μετά από 14 χρόνια απουσίας στις θάλασσες, επιστρέφει στη πόλη του Τσονγκκίνγκ (μεγαλούπολη στα νοτιοδυτικά της Κίνας) όταν μαθαίνει ότι ο 25χρονος γιος του σκοτώθηκε σε ένα συμβάν όταν πυροβολήθηκε από αστυνομικό. Τα πράγματα είναι δύσκολα όμως για τον Lin αφού στην πόλη φαίνεται να έχει μόνο εχθρούς, λογικό δεδομένου του ότι παράτησε γυναίκα και παιδί. Ο Lin μαθαίνει ότι ο γιος του, χωρίς προηγούμενα ξεσπάσματα βίας, έβγαλε μαχαίρι σε ένα πολυκατάστημα, κρατούσε όμηρο μία πελάτη και στη προσπάθεια διάσωσής της, ένας αστυνομικός αναγκάστηκε να τον πυροβολήσει. Ο πατέρας με μόνη βοήθεια, έναν παλιό του φίλο, ακολουθεί τα στοιχεία, ρωτάει τη μητέρα, τον κολλητό, τη φίλη, την όμηρο, μέχρι και τον αστυνομικό που πυροβόλησε το γιο του, όχι για να τους κατηγορήσει αλλά για να καταλάβει τι ακριβώς έγινε και ταυτόχρονα να γνωρίσει τον γιο που άφησε πίσω.

image

Πριν δω τη ταινία περίμενα ένα μελόδραμα αλλά ο Wang με ξάφνιασε αφού το ύφος του σεναρίου μου θύμισε αρκετά το Mystic River του Eastwood, με τις προφανείς διαφορές φυσικά. Ο πατέρας λόγω ενός τραγικού συμβάντος, ξεκινάει μια σταυροφορία για να μάθει τι ακριβώς έγινε, έχοντας σκόρπιες ελπίδες ότι ο γιος του ήταν θύμα και όχι θύτης, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να γνωρίσει τον γιο που άφησε πίσω παιδάκι και δε τον είδε ποτέ άντρα. Εκτυπώνει και μεγεθύνει μανιωδώς φωτογραφίες του γιου του από τη CCTV του καταστήματος στο οποίο σκοτώθηκε προσπαθώντας να τον καταλάβει. Στοιχείο-στοιχείο και μάρτυρας-μάρτυρας, το κουβάρι σιγά σιγά ξεδιπλώνεται για να ανακαλύψει τη τραγική αλήθεια. Με τη χρήση flashbacks, ο σκηνοθέτης πολύ έξυπνα χωρίζει όλο το συμβάν της ομηρίας σε διαφορετικές οπτικές γωνίες ανάλογα με τον αφηγητή και το παρουσιάζει σταγόνα σταγόνα ώστε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον.

Το ενδιαφέρον ενός θεατή όμως είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Το Chongqing Blues είναι μια ταινία που πραγματικά έπαιξε με τα νεύρα της αντικειμενικότητάς μου. Η σινεφίλ αισθητική ζει και βασιλεύει στη ταινία, κάνοντας την υπόθεση άκρως προσωπική. Με λίγα λόγια ο ρυθμός της ταινίας είναι πιο αργός και από χελώνα στην ανηφόρα, οι ηθοποιοί ανταλλάσσουν αέναα βλέμματα πριν αρχίσουν το διάλογο με τον ίδιο αργό ρυθμό και στη μεγαλύτερη διάρκεια παρακολουθούμε ασφυκτικά κοντινά του πρωταγωνιστή Xueqi Wang να περιπλανιέται από κομμωτήρια σε γήπεδα και από νοσοκομεία σε techno clubs σχεδόν αμίλητος, απλά παρατηρώντας αυτά που έβλεπε ο γιος του. Σχεδόν κάθε πλάνο έχει την αξία του, δεν υπάρχουν άχρηστες σκηνές με την κάμερα να δείχνει τη θάλασσα και τον ήρωα να την χαζεύει νοσταλγικά ώστε να προκαλέσουν τον εκνευρισμό του μέσου θεατή, αλλά τα πάντα, κινούνται με ταχύτητες υπό του μηδενός.

image

Η αντικειμενικότητά μου δέχτηκε πολύ δυνατό πλήγμα από το Chongqing Blues, αφού τεχνικά η ταινία είναι πολλές κλάσεις άνω του μετρίου αλλά τα 110 λεπτά της μου φάνηκαν ατέλειωτες και βασανιστικές ώρες, όσο και να ήταν το ενδιαφέρον μου να τη δω μέχρι το φινάλε. Αν δε σας ενοχλεί ο υπερβολικά υποτονικός ρυθμός, προσθέστε ενάμιση με δύο βαθμούς στη τελική βαθμολογία αφού θα απολαύσετε ένα πολύ ενδιαφέρον δράμα με πινελιές αστυνομικού μυστηρίου. Για τους υπόλοιπους, δυστυχώς δε μπορώ να εγγυηθώ ότι θα καταφέρετε να αντέξετε όλη τη διάρκειά του.

4,5/10

 

29 Απριλίου 2011

Φήμες, φήμες, κι’άλλες φήμες για την επιστροφή του Arnie…

image

Μπορεί ιδιαίτερο ταλέντο στην υποκριτική να μην έχει ο Arnold Schwarzenegger, αλλά προφανώς ξέρει να χειρίζεται τα media στο μικρό του δαχτυλάκι, αφού πριν τη πολιτική του θητεία θεωρούνταν ένας ξεγραμμένος ατάλαντος γεροσφίχτης και τώρα όλοι συζητάνε για την αναμενόμενή επιστροφή του με τις φήμες να μην έχουν τελειωμό.

Πρώτα ήταν οι “αφηρημένες” φήμες για την επιστροφή σε κάποια από τις παλιές του επιτυχίες όπως τα The Running Man, Predator και Terminator, αργότερα ήρθαν τα The Last Stand και The Tomb, τα οποία θεωρήθηκαν “σίγουρα” αλλά δεν υπήρξε κάποιο νεότερο και τώρα έρχεται ακόμα μία ταινία, η οποία και πάλι θεωρείται ότι θα είναι αυτή που θα σημάνει την επιστροφή του αλλά και μερικά νέα στοιχεία για το πιθανολογούμενο νέο Terminator.

Η νέα ταινία έχει τον τίτλο Cry Macho, είναι δράμα και θα ο Brad Furman (The Lincoln Lawyer). Το σενάριο του είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του N. Richard Nash (The Rainmaker) ο οποίος λίγο πριν πεθάνει το 2000, είχε γράψει και το σενάριο της ταινίας. Στη ταινία ο Schwarzenegger θα υποδυθεί έναν εκπαιδευτή αλόγων που απαγάγει τον 11χρονο γιο της πρώην γυναίκας του αφεντικού του. Τα πράγματα πάνε όμως στραβά όταν η μητέρα δείχνει μάλλον ευχαριστημένη που απαλλάχτηκε από τον μικρό. Ο Schwarzenegger είχε συμφωνήσει να πρωταγωνιστήσει στη ταινία πριν καν εκλεγεί κυβερνήτης της Καλιφόρνια και όπως δείχνουν τα πράγματα θα είναι η ταινία με την οποία θα κάνει την επιστροφή του με τα γυρίσματα να ξεκινάνε αυτό το καλοκαίρι.

image

Μια άλλη φήμη όμως, έχει σίγουρα πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με το Latino Review, ο Schwarzenegger θα επιστρέψει στο Terminator 5 και μάλιστα όχι μόνος του. Η ταινία θα έχει τίτλο Terminator 2012, θα έχει σκηνοθέτη τον Justin Lin (The Fast and the Furious 3-5) και θα συμμετέχει ολόκληρο το original cast δηλαδή οι Linda Hamilton, Michael Biehn, ίσως και ο Edward Furlong! Πως θα καταφέρουν να δικαιολογήσουν τη διαφορά στη φυσική ηλικία των ηθοποιών με τη διαφορά στην ηλικία των ρόλων σύμφωνα με το Terminator universe, είναι άλλο θέμα αλλά με τόσα ταξίδια στο χρόνο, σίγουρα δε θα δυσκολευτούν να βρουν τον τρόπο.

Μπορεί πάλι όλα αυτά να μην είναι τίποτα περισσότερο από φήμες. Θα δείξει… Το σίγουρο είναι ότι με αέρα κοπανιστό κατάφερε να ξανακάνει το όνομά του, από τα πιο πολυσυζητημένα του Hollywood.

Ο Jeremy Renner ετοιμάζει τη βιογραφία του Steve McQueen

image

Πρόσφατα ο Jeremy Renner ίδρυσε τη δικιά του εταιρία παραγωγής, με το όνομα The Combine, σε συνεργασία με τον φίλο του Don Handfield. Το πρώτο project τους, που έχουν ήδη βάλει μπροστά, είναι η βιογραφία του αμερικάνου θρύλου Steve McQueen, με τον Renner να θεωρεί τη ταινία, όχημα προς την άνοδο για τη καριέρα του.

Το σενάριο του James Gray (We Own the Night, Two Lovers) βασίζεται στα δύο βιογραφικά βιβλία του Marshall Terrill “Portrait of an American Rebeland” και “The Life and Legend of a Hollywood Icon” με τον Τσέχο Ivan Zacharias να κάνει το μεγάλο του ντεμπούτο αφήνοντας πίσω μια μεγάλη καριέρα στα διαφημιστικά κλιπς.

Οι Renner και Handfield θα αναλάβουν την παραγωγή της ταινίας μαζί με τον Greg Shapiro, παραγωγό του Hurt Locker, τον Brian Oliver της Cross Creek Pictures και τον Nick Landon, συνεργάτη του Zacharias.

Η καριέρα του Jeremy Renner έχει καθοδικά ανοδική πορεία μετά το Hurt Locker, αφού εκτός του πρόσφατου The Town που του έδωσε ακόμα μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, ο Renner μόλις τέλειωσε τα γυρίσματα του Mission: Impossible - Ghost Protocol, ένα franchise το οποίο φημολογείται ότι θα αναλάβει μετά την αποχώρηση του Cruise, αυτή τη στιγμή γυρίζει τη horror παρωδία του γνωστού παραμυθιού, Hansel and Gretel: Witch Hunters, ενώ αμέσως μετά θα αρχίσουν και τα γυρίσματα του The Avengers όπου κρατάει το ρόλο του Hawkeye. Last but not least, αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα είναι και ο νέος πρωταγωνιστής στο τρίτο sequel της σειράς Bourne με τίτλο The Bourne Legacy.

Είναι υπέρ του δέοντος προφανές ότι τα επόμενα χρόνια θα ασχοληθούμε ουκ ολίγες φορές με τον Καλιφορνέζο ηθοποιό.

28 Απριλίου 2011

Ο Brett Ratner έβαλε στο μάτι την Ελληνική μυθολογία και τον Ηρακλή. Καήκαμε…

image

Όπως ανακοίνωσε η MGM, ο σκηνοθέτης Brett Ratner (Red Dragon, Rush Hour) αντικατέστησε τον Pete Berg στη σκηνοθεσία της νέας ταινίας “Hercules: The Thracian Wars” βασισμένο στο ομώνυμο graphic novel της Radical Comics, του συγγραφέα κόμικς Steve Moore.

Πριν από περίπου ένα χρόνο, ο Ratner βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για να κάνει μια άλλη ταινία με κεντρικό ήρωα τον Ηρακλή υπό τον παραγωγό Avi Lerner, κάτι που τελικά δε προχώρησε λόγω του Tower Heist, που έχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματά του και αναμένεται στις αίθουσες το φθινόπωρο.

Η ιστορία του κόμικ, φέρνει τον Ηρακλή να έχει ολοκληρώσει τους δώδεκα άθλους του και μετά το χαμό της οικογένειάς του να μη βρίσκει λύτρωση πουθενά παρά στη μάχη. Έτσι, γίνεται ένα είδους μισθοφόρος που μαζί με άλλους έξι συνοδοιπόρους με την ίδια δίψα για μάχη και αίμα, προσλαμβάνονται από τον βασιλιά Κότυς της Θράκης για να εκπαιδεύσουν το στρατό του ώστε να γίνει ο καλύτερος που υπήρξε ποτέ. Όταν όμως αυτός ο στρατός αρχίζει να σφαγιάζει αθώα γυναικόπαιδα, ο Ηρακλής πρέπει να τους σταματήσει και για αυτό το σκοπό θα φτάσει μέχρι τον Όλυμπο.

Χωρίς υπερβολή, βαρέθηκα και μόνο που το διάβασα και με τον Ratner στο τιμόνι, μάλλον πάμε για πανωλεθρία…αν τελικά ποτέ ολοκληρωθεί η ταινία αφού είναι διαβόητος για τις “ανακοινώσεις” νέων ταινιών που δε γυρίζονται ποτέ.

Ο Aronofksy, πρόεδρος της επιτροπής του 68ου Φεστιβάλ Βενετίας

image

Όπως ανακοινώθηκε ο σκηνοθέτης Darren Aronofsky θα είναι ο πρόεδρος της επιτροπής του φετινού, 68ου, Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας

Το Black Swan, η τελευταία ταινία του αμερικάνου δημιουργού, ήταν αυτή που σήμανε την έναρξη του περσινού φεστιβάλ στη Βενετία, απ’όπου και ξεκίνησε τη θριαμβευτική πορεία μέχρι και τα Όσκαρ.

Το 2006 είχε πρωτοσυμμετάσχει με το ονειρικό “The Fountain”, ενώ το 2008 είχε κερδίσει το Χρυσό Λέοντα με το “The Wrestler”.

Οι διοργανωτές του φεστιβάλ επαίνεσαν τον Arnonofsky χαρακτηρίζοντας τον “βασικό στοιχείο του σύγχρονου κινηματογράφου, το έργο του οποίου συνεχώς ασχολείται με την εξέλιξη και τις μεταλλάξεις των πολλών γλωσσών της τέχνης".

Το φεστιβάλ θα ανοίξει τις πύλες του στις 31 Αυγούστου και θα διαρκέσει μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου ενώ οι λίστα με τις συμμετέχουσες ταινίες θα ανακοινωθεί στα τέλη Ιουλίου.

27 Απριλίου 2011

Ο Zorro συναντάει τον Mad Max;

image

Όχι, ευτυχώς δε πρόκειται για τη συνύπαρξη των δύο χαρακτήρων σε μια νέα ταινία, αλλά για το Zorro Reborn, τη νέα ταινία της 20th Century Fox που σκοπεύει να στείλει τον Ζορό στα post-apocalyptic λημέρια του Max!

Ξεχάστε τον ευγενή ήρωα Don Diego de la Vega, με τη μυστηριώδη μαύρη μάσκα, την κάπα και τις ξιφομαχίες. Στο Zorro Reborn, ο Ζορό θα είναι ένας σκοτεινός εκδικητής και θα συνδυάζει σε ιστορία το ύφος του Sergio Leone με το “No Country for Old Men”!

Οι Lee Shipman και Brian McGreevy, το δίδυμο πίσω από το επερχόμενο Harker, τον νέο επαναπροσδιορισμό του Δράκουλα, έχουν γράψει το σενάριο, και ο Rpin Suwannath, μέχρι σήμερα υπεύθυνος οπτικών εφέ σε πολλές ταινίες μεταξύ των οποίων τα Serenity και The Chronicles of Narnia αλλά και τα Matrix, θα κάνει το ντεμπούτο του στη σκηνοθετική καρέκλα.

Λέτε να πετύχει; Οψόμεθα…

26 Απριλίου 2011

Greenberg [Δεν Σκέφτομαι, Αρα Υπάρχω] review

image

Μπορεί να λέγεται ότι ένα κωμικός ηθοποιός είναι πιο ολοκληρωμένος από έναν δραματικό, όμως οι κωμικοί είναι αυτοί σπανιότερα και πολύ πιο δύσκολα κάνουν το μεγάλο άλμα από τη κωμωδία στο δράμα, με τις προσπάθειες άλλοτε να είναι επιτυχημένες όπως του Robin Williams στο One Hour Photo, και άλλοτε καταστροφικές όπως ο Billy Crystal στο Mr. Saturday Night. Η προσπάθεια του Ben Stiller με το Greenberg κουτρουβαλάει βαθειά στα άδυτα της δεύτερης κατηγορίας.

Η 28χρονη Florence δουλεύει σαν βοηθός της οικογένειας Greenberg, λίγο babysitting, λίγο εξωτερικές δουλειές, λίγο χαμαλίκια, λίγο απ’όλα. Οι Greenbergs φεύγουν για διακοπές στο Βιετνάμ (!!) και αφήνουν πίσω τον αδερφό του ιδιοκτήτη, Roger Greenberg που μόλις βγήκε από ψυχιατρική κλινική και προσπαθεί να επανενταχθεί ενώ ταυτόχρονα θα περιποιείται τον σκύλο και υποσχέθηκε να του φτιάξει ένα σπιτάκι αφού η δουλειά του ήταν μαραγκός. Η συνάντηση του Roger με την Florence δημιουργεί μια ανεξήγητη, σχεδόν άρρωστη έλξη μεταξύ τους. Η αρρώστια του σκύλου τους φέρνει πιο κοντά, μόνο για να γνωρίσουν το πόσο αυτοκαταστροφικοί είναι και οι δύο.

image

Ο Ben Stiller είναι ένας ηθοποιός που, αν δεν είχε κάνει το αρκετά καλό Zoolander, θα τον θεωρούσα έναν από τους πιο ατάλαντους ανθρώπους του Hollywood. Έτσι είπα να του δώσω μια (τελευταία;) ευκαιρία να αποδείξει το ταλέντο του. Το άρρωστο αποτέλεσμα του Greenberg όμως δε μπορεί να χρεωθεί σε αυτόν αλλά αποκλειστικά και μόνο στον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Noah Baumbach, ο οποίος το 2005 διακρίθηκε με το The Squid and the Whale και από τότε προσπαθεί να επαναλάβει την επιτυχία. Αν και ο Stiller δεν είναι κακός, καταλήγει πάλι στα σχοινιά αφού η Greta Gerwig ως Florence κλέβει τη (όποια) παράσταση.

Όλη η ταινία είναι ένα καρναβάλι μιζέριας, κρίσης μέσης ηλικίας, αναποφασιστικότητας, γκρίνιας, λάθος αποφάσεων και ψυχολογικών προβλημάτων. Οι εντελώς αταίριαστοι Roger και Florence με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταλήγουν κάθε τρεις και λίγο μαζί, και αν για τον Roger αυτή η ανάγκη έχει κάποια λογική, ποτέ δε κατάφερα να καταλάβω την αντίστοιχη σεναριακή επιμονή και από τη πλευρά της Florence. Αυτή είναι λίγο χαμένη στο κόσμο της, με μια υπερβολική αθωότητα που καταντάει βλακεία, χωρίς να παίρνει πολύ στα σοβαρά τη ζωή της. Αυτός είναι ένας μεσήλικας, κακιασμένος μισάνθρωπος που μόνος του σκοπός είναι να χωρίσει τον παλιό του φίλο. Και επί 110 σχεδόν λεπτά εμείς παρακολουθούμε τις ανίερα άγαρμπες και αδέξιες και κυρίως ανούσιες συζητήσεις των δύο, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον, χωρίζοντας και στην επόμενη σκηνή να είναι ξανά μαζί.

image

Μέχρι χτες, το Before the Devil Knows You’re Dead είχε τη τιμή να είναι η μόνη ταινία που μου προκάλεσε σωματικές αναταραχές αφού όσο την έβλεπα είχα ανεβάσει 39 πυρετό. Το Greenberg κατάφερε να μπει σε αυτό το μικρό γκρουπ, αφού οι στομαχικές διαταραχές που μου προκλήθηκαν από τις παροιμιώδεις δόσεις βαρεμάρας ήταν ικανές να με κάνουν να δω τη ταινία με δύο διαλλείματα μιας ημέρας αφού πραγματικά δεν άντεχα, κανονικό βασανιστήριο.

2,5/10

 

25 Απριλίου 2011

Καλοκαίρι 2011 - Blockbusters guide

Το Πάσχα είναι πια παρελθόν και δυστυχώς για τους φίλους του χειμώνα, όπως εμένα, το καλοκαίρι πλησιάζει. Μπορεί βέβαια να μισώ το καλοκαίρι, αλλά δε μισώ καθόλου τα καλοκαιρινά βράδια σε μια κλιματιζόμενη αίθουσα ή και σε ένα (από τα λίγα που έχουν απομείνει) θερινό σινεμά, βλέποντας το νέο blockbuster που αβίαστα προσπαθεί να κάψει λίγα ακόμα από τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Και το καλοκαίρι του 2011 θα έχουμε πάμπολλες ευκαιρίες να κάψουμε όσα εγκεφαλικά κύτταρα επιθυμούμε. Παρακάτω ακολουθεί μία λίστα με τα πιο αναμενόμενα blockbusters του καλοκαιριού…

24 Απριλίου 2011

Το πιο hot σενάριο του Hollywood βρήκε νέο σκηνοθέτη

image

Το πρωτότυπο σενάριο του Aaron Guzikowski για τη ταινία “Prisoners” είχε χαρακτηριστεί το 2008 το πιο hot σενάριο στο Hollywood. Παρ’ όλ’ αυτά, έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε και το μόνο που συνέβη ήταν να αλλάζει σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές.

Όταν ξεκίνησε η παραγωγή του το 2009, είχαν συμφωνήσει να πρωταγωνιστούν οι Mark Wahlberg και Cristian Bale (που αργότερα συνεργάστηκαν στο The Fighter, τυχαίο;) και τον Antoine Fuqua στη σκηνοθεσία. Το project, για άγνωστο λόγο πάγωσε και οι τρεις τους αποχώρησαν. Λίγο αργότερα υπήρξε η φήμη της συμφωνίας με τον Leonardo Di Caprio αλλά χωρίς σκηνοθέτη, δε μπορούσε να γίνει επίσημο, φήμη που διαψεύστηκε και από τον παραγωγό Andrew Kosove.

imageΌλα αυτά μέχρι σήμερα, οπότε και ανακοινώθηκε ότι νέος σκηνοθέτης του Prisoners θα είναι ο, υποψήφιος για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας με το Incendies (Μέσα από τις Φλόγες), Καναδός Denis Villeneuve.

Ο Aaron Guzikowski φημολογείται ότι πήρε ένα τεράστιο ποσό για να πουλήσει το σενάριό του παρά το γεγονός ότι ήταν ουσιαστικά το πρώτο του. Το δεύτερό του σενάριο για την θρίλερ “Contraband” έχει ήδη γυριστεί με τους Mark Wahlberg και Ben Foster, τον Baltasar Kormákur ως σκηνοθέτη και αναμένεται στις αίθουσες το Μάρτιο του 2012.

Το “Prisoners” έχει χαρακτηρισθεί ως ένα θρίλερ εκδίκησης που συνδυάζει το “Silence of the Lambs” με το “Se7en” και έχει ως επίκεντρο έναν άντρα σε μια μικρή πόλη που όταν η αστυνομία αποτυγχάνει να βρει τη κόρη τους και τους φίλους της που απήχθησαν, παίρνει την υπόθεση στα χέρια του πιάνοντας και κρατώντας όμηρο τον ύποπτο για την απαγωγή, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο και με τον ντετέκτιβ που ήταν υπεύθυνος για την υπόθεση.

Ελπίζουμε αυτό το “hot” σενάριο να αποδώσει τα αναμενόμενα γιατί και παλιότερες ταινίες είχαν “καυτά” σενάρια αλλά κατέληξαν για τα σκουπίδια, βλέπε Cop Out.

22 Απριλίου 2011

Never Let Me Go [Μη Μ` Αφήσεις Ποτέ] review

image

Ο Mark Romanek είναι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες μουσικών video clips αλλά παραδόξως, με μόλις δύο ταινίες στο ενεργητικό του, αποτελεί από τους αγαπημένους των κριτικών. Η αποχώρησή του από το Wolfman, αν και δυσάρεστη, δεν ήταν αναπάντεχη αφού δύσκολα μπορεί να συγκρατηθεί ένας τέτοιος σκηνοθέτης στα στενά καλλιτεχνικά όρια ενός blockbuster. Ευτυχώς για εμάς, η επόμενή του ταινία δεν άργησε να έρθει με τη μεταφορά ενός από τα πιο επιτυχημένα βιβλία της δεκαετίας, το Never Let Me Go του Ιάπωνα αλλά βρετανοθρεμμένου Kazuo Ishiguro, πιο γνωστού από τα “Απομεινάρια μιας Μέρας”.

Πριν περάσω στο βασικό plot και τη κριτική της ταινίας, πρέπει να να προειδοποιήσω ότι αναγκαστικά θα αναφερθώ σε, έστω και light, spoilers αφού αποτελούν βασικό κομμάτι της ιστορίας τα οποία αν και αποκαλύπτονται σταδιακά στη διάρκεια της ταινίας, είναι δομικά στοιχεία της πλοκής.

image

Σαν παιδιά, η Ρουθ, ο Τόμυ και η Κάθυ μεγάλωσαν στο οικοτροφείο του Hailsham. Η Κάθυ ήταν το δημιουργικό, ευαίσθητο κορίτσι που αγαπούσε τον Τόμυ, ένα αγόρι με ξεσπάσματα οργής, απομονωμένο και κλεισμένο στον εαυτό του. Η Ρουθ είναι η φίλη της Κάθυ, το αγοροκόριτσο που δε της αρέσει να χάνει. Όλα αυτά μοιάζουν φυσιολογικά, για ένα μάτσο παιδιά που μεγαλώνουν μαζί σε ένα ειδυλλιακό αγροτικό τοπίο στην Αγγλία στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Όμως η ιατρική επανάσταση του 1952 που ουσιαστικά εξάλειψε όλες τις ανίατες ασθένειες, και ανέβασε το μέσο όρο ηλικίας στα 100 χρόνια, κάνει αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν με προδιαγεγραμμένο μέλλον.

Δε προσπαθούσαμε να δούμε τι έχετε στη ψυχή σας. Προσπαθούσαμε να δούμε αν έχετε ψυχή. Τα λόγια της διευθύντριας, όταν χρόνια αργότερα οι φίλοι προσπαθούν να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο, κλείνουν σε μία φράση όλη την ουσία της ιστορίας του Ishiguro. Με σεμιναριακό τρόπο, ο σκηνοθέτης μας αποκαλύπτει τα δυστοπικά στοιχεία της ύπαρξης των παιδιών χωρίς να δημιουργεί έναν κόσμο επιστημονικής φαντασίας. Τα sci-fi ψίχουλα μπερδεύονται μαεστρικά με την νεανική ανησυχία αλλά και την έλλειψη κοινωνικής νοημοσύνης των παιδιών. Η τραγικότητα παρουσιάζεται σαν κανονικότητα και δεν αφήνει τη ταινία να πέσει κάτω από τα όρια του μελό αν και επιτυγχάνει να επηρεάσει βαθειά το θεατή.

image

Το Never Let Me Go, δεν είναι μια ρομαντική ιστορία. Η αγάπη υπάρχει και παίζει βασικό ρόλο αλλά τα όρια, της αγάπης, της ζήλειας, του έρωτα και της σεξουαλικής επιθυμίας χάνονται στην έλλειψη κοινωνικής εμπειρίας. Και αυτό γίνεται εφικτό χάρη σε όλους τους συντελεστές, αφού από το σκηνοθέτη και το σεναριογράφο μέχρι τους πρωταγωνιστές αλλά και τον χ τελευταίο ρόλο, όλα μοιάζουν άγρια αλλά και ειδυλλιακά. Carey Mulligan, Andrew Garfield, Keira Knightley, Charlotte Rampling, Sally Hawkins αλλά και οι μικροί Izzy Meikle-Small, Charlie Rowe και Ella Purnell, που υποδύονται τους ήρωες σε μικρή ηλικία είναι όλοι τους μαγευτικοί.

Δυστυχώς όμως τα παράπονα δε λείπουν και τα σημαντικότερα βρίσκονται στο ρυθμό της ταινίας και κατ’ επέκταση στο μοντάζ και τη σκηνοθεσία. Τα τρία acts της ταινίας είναι χωρισμένα με απόλυτη ακρίβεια ώστε το κάθε ένα να παρουσιάζει μια διαφορετική εποχή, έναν διαφορετικό σκοπό. Μπορεί το πρώτο που βλέπουμε τη ζωή των πρωταγωνιστών στο οικοτροφείο, και το τρίτο που φέρνει την αφύπνιση να είναι εξαιρετικά, αλλά το δεύτερο όπου παρακολουθούμε τους τρεις ήρωες να έχουν τη πρώτη επαφή με τον εκτός-οικοτροφείου κόσμο, να είναι κοινωνικά και ψυχολογικά άχαροι, και να αντιλαμβάνονται ότι πλησιάζει η ώρα για τη πρώτη “δωρεά”, αν και θεωρητικά χτίζει τη συνέχεια, είναι αρκετά πιο κουραστικό, με υπερβολικά πολλά αργά και αμίλητα πλάνα που σε μια τέτοια ταινία κουράζουν εύκολα και σε μεγάλο βαθμό.

image

Το Never Let Me Go είναι μια εξαιρετική, σχεδόν από κάθε άποψη ταινία, που είναι κρίμα που αγνοήθηκε τόσο κατάφορα από τα φετινά Όσκαρ. Η σκηνοθεσία του Mark Romanek, το σενάριο του Alex Garland, η μουσική της Rachel Portman, και η ερμηνεία της Carey Mulligan, όλα τους άξιζαν από μία υποψηφιότητα, μια επιβράβευση. Το Never Let Me Go είναι από τις ταινίες που(ελπίζεις ότι θα) σε στοιχειώνουν για χρόνια. Μη τη χάσετε.

7,5/10

 

20 Απριλίου 2011

Marion Cotillard και Joseph Gordon-Levitt, και επίσημα στο Dark Knight Rises

Η συμμετοχή του πρώτου ήταν σχεδόν σίγουρη, ενώ το όνομα της δεύτερης ήταν μια ακόμα φήμη…μέχρι σήμερα, που η Warner Bros ανακοίνωσε την προσθήκη του Joseph Gordon-Levitt και της, βραβευμένης με Όσκαρ, Marion Cotillard, στο Dark Knight Rises, τρίτη και τελευταία ταινία στο επικό franchise του Σκοτεινού Ιππότη.

Η Marion Cotillard θα υποδυθεί την Miranda Tate, ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Wayne Enterprises, πρόθυμη να βοηθήσει τον, ακόμα πενθών, Bruce Wayne να συνεχίσει τις φιλανθρωπικές ενέργειες στη Gotham.

Ο Joseph Gordon-Levitt θα υποδυθεί τον John Blake, έναν αστυνόμο της Gotham που του ανατίθεται μια ειδική αποστολή από τον Επίτροπο Gordon.

Στη ταινία, οι δύο ηθοποιοί θα συνεργαστούν για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη Christopher Nolan μετά το Inception.

Όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης: “Όταν συνεργάζεσαι με ταλαντούχους ανθρώπους όπως η Marion και ο Gordon, είναι φυσιολογικό να θες να το επαναλάβεις. Ήταν οι πρώτες επιλογές μου για τους ρόλους των Miranda και John και ανυπομονώ να ξαναδουλέψω μαζί τους.”

Στο Dark Knight Rises, εκτός του Christian Bale στο πρωταγωνιστικό ρόλο, συμμετέχουν οι Anne Hathaway ως Selina Kyle και ο Tom Hardy ως Bane.

Το σενάριο είναι του Jonathan Nolan, σε μια ιστορία των Christopher Nolan και David S. Goyer. Το Rises αναμένεται στις αίθουσες στις 20 Ιουλίου του 2012.

Ακόμα δεν τα είδαμε, αλλά ήδη σχεδιάζονται τα sequels των Thor και Captain America

image

Ο πρόεδρος της Marvel Studios, Kevin Feige, έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στο Disney Fan Club magazine που αποκαλύπτει τα μελλοντικά σχέδια της Marvel, μεταξύ των οποίων και τα sequels των (πολύ;)αναμενόμενων Thor και Captain America. Μεταξύ άλλων μίλησε για όλο το σχεδιασμό του Marvel Universe που ξεκίνησε με τους X-Men και αναμένεται να εντατικοποιηθεί μετά τους Avengers.

imageimage“Οι X-Men ήταν η αυγή μιας νέας Marvel κινηματογραφικής εποχής. To Iron Man ήταν η αυγή των Marvel Studios και την καθιέρωση του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Το Avengers αποτελεί το επόμενο μεγάλο βήμα. Μετά από αυτή τη συνύπαρξη όλων αυτών των χαρακτήρων, θα έρθει και η αποκορύφωση και η έναρξη μιας νέας εποχής στην ιστορία των ταινιών μας. Όχι μόνο αποτελεί την πρώτη ταινία μας που θα διανεμηθεί από την Disney, αλλά θα ανανεώσει κάθε έναν από αυτούς τους ήρωες ξεκινώντας τα δικά τους solo franchises, αρχίζοντας με το Iron Man 3.

Ο Thor θα ξεκινήσει για νέες περιπέτειες, αλλά και ο Captain America θα συνεχίσει να εξερευνεί τον μοντέρνο κόσμο σε μια νέα ταινία του. Ελπίζουμε το ίδιο να συμβεί και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες όπως η Black Widow, ο Hawkeye και η οργάνωση S.H.I.E.L.D., αφού όλοι τους αξίζουν και είναι ικανοί να έχουν τη δικιά τους ταινία. Επιπλέον έχουμε αρκετούς νέους χαρακτήρες που ετοιμάζουμε για το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο με βασικό τον Dr Strange. Έχουμε αμέτρητες ιστορίες στο μυαλό μας.”

image

Η εμπορική επιτυχία των παραπάνω ταινιών, καλώς ή κακώς θεωρείται σίγουρη. Δεν είναι, όμως, λίγο ενοχλητική αυτή η υπεροψία του “ότι και να κάνουμε θα έχει επιτυχία” και άρα ετοιμάζουμε sequels χωρίς καν να έχει προλάβει να κυκλοφορήσει η πρώτη ταινία; Το Thor έχει κάποιο ενδιαφέρον αλλά ο σκηνοθέτης έχει καταστρέψει ουκ ολίγες ταινίες στο παρελθόν και δεν έχει καμιά εμπειρία στο είδος, ενώ ο Captain America είναι από τους πιο ξενέρωτους χαρακτήρες της Marvel που δε νομίζω ότι θα έχει μεγάλη απήχηση εκτός Ηνωμένων πολιτειών. Δυστυχώς, δεν έγινε καμία αναφορά σε πιθανό sequel της, μέχρι τώρα, καλύτερη ταινία των Marvel Studios, The Incredible Hulk.

19 Απριλίου 2011

Red Riding Hood [Η Κοκκινοσκουφίτσα] review

image

Δεν υπάρχει τρόπος να ασχοληθείς με το τη νέα ταινία της Catherine Hardwicke χωρίς να αναφέρεις το Twilight, και δυστυχώς όχι μόνο λόγω της προηγούμενης εμπειρίας της σκηνοθέτιδας. Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα franchises ξεκίνησαν από τα χέρια της, κάτι που την κατέστησε σχεδόν διαβόητη. Θα μπορέσει να αποκαταστήσει τη φήμη της με κάτι τόσο παρόμοιο ή θα πέσει ακόμα πιο βαθειά στο λάκκο των teen-adult romance horrors;

image

Φαντάζομαι είναι γνωστό ότι η ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας μπορεί να ξεκίνησε ως ένα παιδικό λαϊκό παραμύθι αλλά στη πορεία των αιώνων γνώρισε αρκετές “μεταλλάξεις”, μεταξύ των οποίων και από τους γνωστούς αδερφού Grimm. Ο σεναριογράφος David Johnson (Orphan) πήρε αυτή τη, λίγο πιο σκοτεινή, εκδοχή και δημιούργησε ή μάλλον προσπάθησε να την μετατρέψει σε ένα…ρομαντικό θρίλερ. Σύμφωνα με το σενάριο, βρισκόμαστε κάπου στο 1300 σε ένα μικρό χωριό. Η Valerie είναι κόρη ενός φτωχού ξυλοκόπου. Ο γάμος με τον Henry, γιο πλούσιου σιδηρουργός μπορεί να έχει συμφωνηθεί αλλά αυτή αγαπάει τον μυστηριώδη Peter. Τη μέρα που Valerie και Peter αποφασίζουν να το σκάσουν, το τέρας της περιοχής, ο φοβερός Λύκος, σκοτώνει την αδερφή της, σπάζοντας την άγραφη συμφωνία να μη σκοτώνει ανθρώπους και αυτοί να θυσιάζουν κάποια ζώα τους. Ένα ανελέητο κυνήγι ξεκινάει για να βρεθεί και να σκοτωθεί ο λύκος. Ο ιερέας καλεί για βοήθεια τον πάτερ Solomon, έναν γνωστό κυνηγό μαγισσών και τεράτων που με μανία εισβάλει στις ζωές των κατοίκων για να βρει στοιχεία για τον λύκο και να τον σκοτώσει.

Υπέροχα χιονισμένα τοπία, εντυπωσιακή μακάβρια σκηνοθεσία και ένα παραμύθι όπως δεν το έχετε ξαναδεί…θα ήταν τα λόγια μου αν ήμουν ο παραγωγός και ήθελα να διαφημίσω την ταινία μου. Μπορεί τα αφ’ υψηλού πλάνα των χιονισμένων δέντρων να υπάρχουν αλλά τα έχουμε ξαναδεί αμέτρητες φορές. Μπορεί η σκηνοθεσία να προσπαθεί με κάθε τρόπο να δημιουργήσει μια, όχι τόσο σκοτεινή αλλά ζοφερή ατμόσφαιρά, αλλά δε τα καταφέρνει εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Και όλα αυτά γιατί το Red Riding Hood δεν είναι μια blood-red έκδοση του παραμυθιού αλλά μια teen-adult ερωτικό τρίγωνο που κύριο στόχο έχει να…ερεθίσει τα “αθώα” 14χρονα κοράσια, με έναν λυκάνθρωπο βγαλμένο απ’ το Underworld να μοιάζει πραγματικά παράωρος. Πλημυρισμένο από love story κλισέ, η μόνη ελπίδα που το μένει είναι να παίξει με το…ποιος είναι ο λύκος. Εν μέρη αυτό το καταφέρνει αφού προσωπικά ήταν ο μόνος λόγος που κατάφερα να τη δω μέχρι τέλος, χωρίς να καταφέρω να μαντέψω τον “ένοχο” αλλά ακόμα και σε αυτό το σημείο το παρακάνει αφού τα στοιχεία που προσπαθούν να μας υποδείξουν τον κάθε έναν ύποπτο ως λύκο πέφτουν σύννεφο σε σημείο απλά αποπροσανατολισμού και όχι “συλλογής στοιχείων”.

image

Όπως διάβασα κάπου, το Red Riding Hood δεν είναι τίποτα παραπάνω από placebo για τους Twilight fans. Έχει ενοχλητικά παρόμοια ιστορία, πανομοιότυπη σκηνοθεσία, χειρότερο σενάριο και ακόμα χειρότερες ερμηνείες αφού οι βασικοί πρωταγωνιστές Amanda Seyfried και Gary Oldman είναι, ο καθένας με τον τρόπο του, κακοί έως ενοχλητικοί. Αν λατρεύετε το Twilight και δε μπορείτε να περιμένετε μέχρι το Breaking Dawn, δείτε το Red Riding Hood και δε θα το μετανιώσετε. Οι υπόλοιποι μείνετε όσο το δυνατόν πιο μακριά…

3,5/10

 

Ο Fernando Meirelles ετοιμάζει τη βιογραφία του Ωνάση


Νέα στήλη στο MadWorld Movies!

Το MadWorld Movies επεκτείνεται και τώρα εκτός από κριτικές ταινιών, θα μπορείτε να διαβάζετε και τα πιο ενδιαφέροντα, πιο ζουμερά, και πιο φρέσκα νέα του κινηματογραφικού κόσμου.


image

image

Μια δεκαετία μετά το πολυβραβευμένο City of God, το δίδυμο Fernando Meirelles και Bráulio Mantovani ξανασυνεργάζονται για να ζωντανέψουν, για άλλη μια φορά, τη πολυτάραχη ζωή του Έλληνα κροίσου Αριστοτέλη Ωνάση.

Η, προσωρινά τιτλοφορημένη, ταινία “Onassis”, είναι βασισμένη στο βιβλίο του Peter Evans, “Nemesis: The True Story of Aristotle Onassis, Jackie O, and the Love Triangle That Brought Down the Kennedys” με τον βραζιλιάνο σκηνοθέτη να δηλώνει ότι θέλει να κάνει μια ταινία “τύπου Νονός με τον Ωνάση στο επίκεντρο”.

Μέχρι τότε όμως, ο Meirelles έχει να ολοκληρώσει τη καινούρια του ταινία “360” με τους Anthony Hopkins, Rachel Weisz, Jude Law, Ben Foster, Moritz Bleibtreu και Jamel Debbouze.

17 Απριλίου 2011

Triangle [Ναυάγιο στην Παράνοια] review

image

Πριν από μερικά χρόνια, ο Βρετανός Christopher Smith ήρθε από το πουθενά και έδωσε νέα πνοή στο είδος των comedy horror με το Severance, πυροδοτώντας πληθώρα ανάλογων ταινιών όπως τα The Cottage και Dead Snow, με μάλλον αμφισβητούμενα αποτελέσματα. Το Triangle είναι η επόμενη προσπάθειά του, με το οποίο, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να επιστρέφει στο παραδοσιακό θρίλερ. Σχεδόν…

Η Jess είναι μια νεαρή μητέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει ένα αυτιστικό αγοράκι κάτι που την εξαντλεί σωματικά και ψυχολογικά. Μια πρόσκληση για μια βόλτα με το σκάφος ενός φίλου και την παρέα ενός ακόμα ζευγαριού και μιας τρίτης φίλης στα ανοιχτά του Μαϊάμι ακούγεται ιδανική αν και το να αφήσει το γιο της έστω και για λίγο, τη γεμίζει εφιάλτες. Όλα εξελίσσονται ομαλά μέχρι που μια ξαφνική ηλεκτρική καταιγίδα εμφανίζεται προκαλώντας τη βύθιση του σκάφους και τους 5 επιζώντες να επιπλέουν στον ωκεανό περιμένοντας τη διάσωση. Το κρουαζιερόπλοιο Αίολος εμφανίζεται από το πουθενά, τους προσεγγίζει με τους πέντε να μη προλαβαίνουν να πανηγυρίσουν τη διάσωσή τους αφού το πλοίο μοιάζει έρημο. Στην διάρκεια της περιπλάνησής τους, ο θάνατος δεν αργεί να τους βρει, με όλους να κατηγορούν ως δολοφόνο την Jess. Αυτά που συμβαίνουν πάνω στο πλοίο είναι πέρα κάθε φαντασίας και η Jess προσπαθεί να βρει τρόπο να επιστρέψει στο γιο της.

image

Δεν είναι συχνές οι περιπτώσεις των ταινιών που μας βάζουν πραγματικά στη διαδικασία να σκεφτούμε και όχι απλά να αναρωτηθούμε ή να προσέξουμε τα οπτικά στοιχεία. Πολύ θα ήθελα να αναφέρω, έστω και στο ελάχιστο, το τι, και κυρίως το γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν πάνω στον Αίολο αλλά θα πέσω σε βαθειά spoilers που θα καταστρέψει όλη την ουσία της ταινίας. Το γεγονός όμως είναι ότι ο Smith ανέπτυξε μια πολυεπίπεδη ιστορία, ιδιαιτέρως προσεγμένη σχεδόν μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια ακόμα και αν αρχικά μοιάζει η όλη κατάσταση λίγο χύμα. Το παιχνίδι που παίζει με τον θεατή ώστε να τον παρασύρει σε εντελώς λανθασμένες αρχικές εντυπώσεις είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ενώ η πρώτη αποκάλυψη δεν αργεί ιδιαίτερα ώστε να επιτρέψει στο μυστήριο να γίνει κουραστικό.

Παρά την ιδιαίτερα ενδιαφέρον concept, και το γεγονός ο Smith είναι και σεναριογράφος και σκηνοθέτης, το Triangle δε τα πάει το ίδιο καλά και στους υπόλοιπους τομείς του. Η ατμόσφαιρα αν και πειστική δε καταφέρνει να σε ρίξει σε κανένα σημείο βαθειά στη παράνοια του Αιόλου, παρά το θεωρητικά κλειστοφοβικό περιβάλλον ενός πλοίου. Σε αυτό βοηθάνε και οι μέτριες έως τραγικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών με την υποκριτική της Melissa George, αν και πουλέν μου, να φτάνει σε γελοία επίπεδα. Μια σχετική έλλειψη ρυθμού, κάποια νεκρά διαστήματα και αρκετές αχρείαστες επαναλήψεις σκηνών βάζουν το λιθαράκι τους ώστε η ταινία να μη βρει την αναγνώριση που θα της άξιζε.

image

Το Triangle είναι ένα διαμαντάκι, ακατέργαστο μεν, αλλά διαμαντάκι που αξίζει να δουν όλοι οι φίλοι των ταινιών μυστηρίου. Το τελικό αποτέλεσμα θα σας προκαλέσει μια απογοήτευση σε σχέση με το πως θα μπορούσε να ήταν με λίγη περισσότερη προσοχή (και budget) αλλά ακόμα κι’έτσι θα περάσετε ένα δυνατό 90λεπτο.

6/10

 

15 Απριλίου 2011

L`Ennemi Intime (Intimate Enemies) [Ο Εχθρός Μέσα Μου] review

image

Ο Γαλλο-Αλγερινός πόλεμος, ή καλύτερα η προσπάθεια της Αλγερίας για να ανεξαρτητοποιηθεί από τους Γάλλους στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, δεν είναι και από τα πιο γνωστά ιστορικά θέματα στο κοινό, κινηματογραφόφιλο ή μη. Το Intimate Enemies είναι ένα project που ασχολείται με ακριβώς αυτές, τις άγνωστες στους περισσότερους από εμάς, πολεμικές συρράξεις, με τον δημιουργό του Florent Emilio Siri να προσπαθεί επί αρκετά χρόνια να το φέρει στις οθόνες ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ακριβές.

Το σενάριο δεν απεικονίζει σε κάποια πραγματικά γεγονότα αλλά αποτελεί δραματοποίηση αληθινών μαρτυριών από διαφορετικούς ανθρώπους και τα οποία μετά πλέχτηκαν σε μία ιστορία. Η ταινία ακολουθεί τον λοχαγό Terrien ο οποίο τοποθετείται ηγέτης της διμοιρίας που βρίσκεται στα βουνά της Αλγερίας και κυνηγάει τον Slimane, έναν από τους σημαντικότερους φελάχους που υποκινεί την αντιστασιακή δράση των Αλγερινών ενάντια στους Γάλλους. Μαζί με τον “καραβανά” λοχία Dougnac και τους στρατιώτες τους αναλαμβάνουν αποστολές ώστε να ανακαλύψουν την κρυψώνα του Slimane.

image

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της ταινίας είναι η ειρωνεία του “εμφύλιου” πολέμου αφού μέχρι πριν από λίγα χρόνια Γάλλου και Αλγερινοί συνυπηρετούσαν για να αποτρέψουν την ανεξαρτησία άλλων αποικιών της Γαλλίας. Στρατιώτες που κάποτε ήταν στην ίδια γραμμή, τώρα κατασφάζονται και η τραγικότητα της ερώτησης του Terrien στον Αλγερινό στρατιώτη του γιατί διάλεξε να πολεμήσει με τη Γαλλία και όχι με τους αντιστασιακούς συμπατριώτες του είναι μνημειώδης.

Αν και τυπικά υπάρχουν αρκετές σκηνές μάχης, αυτές δεν έχουν την Χολιγουντιανή επικότητα που έχουμε συνηθίσει, όχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν τα τεχνικά (και οικονομικά) μέσα αλλά γιατί αυτός ο πόλεμος γινόταν με τους κανόνες των “κλεφτών και αρματολών”, ψηλά στα βουνά με κρυμμένους φελάχους πίσω από κάθε δέντρο και τους στρατιώτες να προσπαθούν να βρουν πληροφορίες για τον Slimane ενώ χάνουν τη ζωή τους χωρίς να μπορούν να αντιμετωπίσουν τους ελευθέρους σκοπευτές. Οι μέθοδοι αντιμετώπισης των φελάχων με ναπάλμ αλλά και οι θηριωδίες ένθεν κι ένθεν, μαζί με την καταρράκωση της ψυχολογίας του “ανυποψίαστου” Terrien, μας δίνει και μερικές, άγριας γοητείας, κινηματογραφικές εικόνες.

Εδώ πρέπει να επιστρέψω στη πρώτη φράση της δεύτερης παραγράφου, όπου έγραψα ότι το Intimate Enemies είναι συρραφή γεγονότων και αυτό είναι το μεγαλύτερο αρνητικά, ή slang ξενέρωμα της ταινίας. Εκτός των δύο αξιωματικών, τους οποίους εξαίσια ενσαρκώνουν οι Benoît Magimel (Terrien) και ειδικά ο Albert Dupontel (Dougnac), και έναν στρατιώτη, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για κανέναν άλλον χαρακτήρα της ταινίας. Βλέπουμε τα στρατιωτάκια να σκοτώνονται και δε μπορείς να συμπάσχεις γιατί κινηματογραφικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκείνον που πέρασε στη προηγούμενη σκηνή πίσω από τον Terrien ή τον Dugnac. Η εξέλιξη της δράσης γίνεται σχεδόν με βιντεοπαιχνιδίστικο τρόπο, πάνε σε αποστολή, σκοτώνονται μερικοί, επιστροφή, σκηνή στο ΚΨΜ, επόμενη αποστολή, σκοτώνονται άλλοι τόσοι και ξανά από την αρχή. Τραγικό αποκορύφωμα η τσόντα δακρύβρεχτη μελοδραματική σκηνή προς το τέλος που έδειχνε τους “πεσόντες” και σχεδόν δεν θυμόμουν κανέναν από αυτούς, ούτε καν φατσικά.

image

Με την ιστορία να μην είναι το δυνατό μου σημείο, το L' Ennemi Intime, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του, μου έδειξε πολύ ενδιαφέροντα, σχεδόν ντοκουμενταρίστηκα στοιχεία για την προσπάθεια ανεξαρτησίας της Αλγερίας από τη Γαλλία, είδα δύο πολύ καλές ερμηνείες, μερικές ψυχολογικά έντονες σκηνές με ιδιαίτερα καλογραμμένους διαλόγους αλλά όλα αυτά δεν ταίριαξαν ώστε να παρακολουθήσουμε κάτι καλύτερο από απλά τη συρραφή των συστατικών της.

6/10

 

14 Απριλίου 2011

Rio review

image

Έχοντας αφήσει πίσω του την άκρως επιτυχημένη τριλογία Ice Age, o Βραζιλιάνος Carlos Saldanha επιστρέφει στα θερμά κλίματα και στην πατρίδα του, το Ρίο ντε Τζανέιρο. Καταφέρνει όμως τελικά να μας ζεστάνει ή μήπως του ταιριάζουν περισσότερο οι προϊστορικοί πάγοι;

Ο Blu είναι ένας μπλε Μακάο παπαγάλος ο οποίος κατά τύχη ή μάλλον ατυχία βρέθηκε να μεγαλώνει στην παγωμένη Μινεσότα αντί στα νότια θερμά κλίματα όπου ανήκει, όταν τον περιμάζεψε η μικρή τότε Linda. Από ελεύθερο Μακάο, ο Blu έγινε ένα κατοικίδιο που δε ξέρει καν να πετάει. Μέχρι που ένας ορνιθολόγος βρίσκει την Linda και της ζητάει να έρθει στο Ρίο της Βραζιλίας όπου βρίσκεται το τελευταίο Μακάο για να ζευγαρώσουν με τον Blu και να μη χαθεί το είδος. Εκεί πέφτει θύμα απαγωγής από λαθρέμπορους εξωτικών πτηνών, περνάει από σαράντα κύματα για να καταφέρει να σώσει τον εαυτό του αλλά και την πανέμορφη αλλά άγρια Jewel, να βρει την Linda και όλα αυτά ενώ προσπαθεί να μάθει να πετάει.

image

Βλέποντας το trailer, περιμέναμε samba, καρναβάλι και τρελό κέφι με έναν παπαγάλο που προσπαθεί να πετάξει. Μπορεί όλα αυτά, αν μέρη να τα πήραμε και ίσως ακόμα περισσότερα με τα εκπληκτικά πανοραμικά της πόλης που σου έκοβαν την ανάσα έστω και αν ήξερες ότι ήταν απλά “ζωγραφιές”, πανέμορφα, πολύχρωμα αλλά και γεμάτα ένταση κυνηγητά, αλλά όλα τα παραπάνω ήρθαν σε μικρές δόσεις. Ενώ η κεντρική ιστορία είχε αρκετά στάδια εξέλιξης, αυτά ήταν υπερβολικά δημοκρατικά μοιρασμένα με αρκετές “αποτυχημένες” σκηνές όπως hip-hop dance sequences που δε κολλούσαν καθόλου, οι σκηνές με τους “ανθρώπινους” πρωταγωνιστές να καταλαμβάνουν συγκριτικά μεγάλο μέρος της ταινίας που προκαλούσαν μία κάποια κούραση.

Τα Ice Age μπορεί σαν σύνολο να ήταν άκρως επιτυχημένα αλλά δεν έπασχαν και από λίγα μειονεκτήματα τα οποία δυστυχώς είναι εμφανή και εδώ με βασικότερο τους αδιάφορους έως εκνευριστικούς δεύτερους χαρακτήρες. Και μπορεί τα Ice Age να είχαν τον Scrat και στο Horton την μικρή Katie αλλά εδώ δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο που να κλέβει τη παράσταση και να μετριάζει την αποτυχία των υπολοίπων. Ο Luiz, ένα σαλιάρικο μπουλντόγκ ίσως είχε αυτό το ρόλο αλλά η εμφάνισή του έγινε πολύ αργά και δε πρόλαβε να κερδίσει το θεατή.

image

Το Rio είναι αναμφισβήτητα μια πανέμορφη, γεμάτη χρώμα ταινία που θα απολαύσουν όλες οι ηλικίες. Αλλά τα αρκετά μειονεκτήματα δεν το αφήνουν να γίνει όσο διασκεδαστικό, όσο έντονο, όσο samba, όσο Rio θα θέλαμε. Δείτε το, με ή χωρίς ανήλικη παρέα και δε θα το μετανιώσετε αλλά βγαίνοντας, μάλλον θα περιμένετε το Cars 2 ή το Ice Age 4 για κάτι καλύτερο.

6/10

 

9 Απριλίου 2011

Trolljegeren (The Troll Hunter) review

image

Τα τρόλς είναι πλάσματα που ανάλογα σε ποιον τα αναφέρεις, απεικονίζονται εντελώς διαφορετικά. Για τα παιδιά, τρολς είναι οι “ευχούληδες” ή τα μικρά πλασματάκια με μυτερό καπέλο, για τους gamers είναι άσχημα τέρατα που σκοτώνουν στο WoW και οι ενοχλητικοί χρήστες στα fora, όμως για τους Σκανδιναβούς τα τρολς είναι μυθολογικά άσχημα ηλίθια τέρατα, συνήθως επικίνδυνα αλλά και ηρωικά που ζουν απομονωμένα στα βουνά. Και επειδή όπως κάθε μύθος επιβάλλεται να έχει τους υποστηρικτές του, το Troll Hunter είναι ένα mockumentry, δηλαδή φανταστικά γεγονότα παρουσιασμένα σε μορφή ντοκιμαντέρ που μας λέει την ιστορία για την συγκάλυψη της ύπαρξης των Trolls από την Νορβηγική κυβέρνηση!

image

Χρησιμοποιώντας το πολυφορεμένο τρικ των “χαμένων κασετών που βρέθηκαν μετά από καιρό”, το Troll Hunter μας παρουσιάζεται ως το υλικό που βρέθηκε μετά την εξαφάνιση μιας ομάδας φοιτητών κινηματογραφιστών που έκαναν έρευνα για το λαθραίο κυνήγι αρκούδων και βρέθηκαν να κυνηγάνε τρολς μαζί με τον Hans, έναν “δημόσιο υπάλληλο” που σκοπό έχει να μην αφήσει τα τρολς να φύγουν από τη περιοχή τους.

Η ταινία του André Øvredal έκανε αισθητή τη παρουσία της στο φεστιβάλ του Sundance όπου κέρδισε ένα αυτόματο cult status και λίγο αργότερα έφερε και τις αναμενόμενες φήμες για αμερικάνικο remake. Η σύγκριση με το Blair Witch Project είναι άμεση και όχι άδικα αφού έχουν πολλά κοινά στοιχεία αλλά όχι και το ίδιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Το βάρος του Troll Hunter πέφτει στον μυστηριώδη Hans και τον ηθοποιό Otto Jespersen που τον υποδύεται με τρομερό ρεαλισμό, και φυσικά τα τρολς όπου επιλέγει το δρόμο του Cloverfield, λίγες εμφανίσεις τους αλλά πεντακάθαρες και μπροστά στα μάτια μας, όχι σκιές και υποψίες. Καθαρά σκηνοθετικά, ο δημιουργός τα καταφέρνει περίφημα αφού παρά το σχεδόν αστείο κεντρικό θέμα, μας κάνει να πιστέψουμε ότι μπορούσε να είναι ένα ντοκιμαντέρ.

image

Εκεί που χάνει όμως είναι στη δραματουργία. Ο μύθος των τρολς έχει κάποιους κανόνες, όπως ότι κυνηγούν μόνο τη μέρα γιατί το φως τους μετατρέπει σε πέτρα ή τους κάνει να εκρήγνυνται, τους έλκει το χριστιανικό αίμα και είναι απλά ηλίθια άγρια ζώα. Τα σατιρικά στοιχεία αν και στη θεωρία μοιάζουν απολύτως ταιριαστά, στη πράξη περνάνε εντελώς αδιάφορα έως γελοία. Όσο για το στοιχείο της εναλλαγής μέρας-νύχτας, για ακατανόητο λόγο, το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια της μέρας όπου ουσιαστικά δε περιμένεις να δεις κάποιο τρολ, κάτι που σε κάνει να χάνεις την απαραίτητη ένταση και τελικά καταλήγει μια κουραστική αντιγραφή του Blair Witch.

Παρά τις καλές ιδέες και την πειστική παρουσίαση, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι ούτε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ ούτε μια διασκεδαστική ταινία. Μερικές ιδιαίτερα αξιόλογες σκηνές την ώρα που εμφανίζονται τα τρολς αλλά μάλλον τίποτα περισσότερο μετά από αυτό.

5,5/10

 

 

8 Απριλίου 2011

Hanna review

image

Ταινίες σαν το Hanna, σε κάνουν να πιστεύεις ότι το μέλλον του κινηματογράφου είναι ήδη εδώ. Ένας 39χρονος σκηνοθέτης, ένας 30χρονος σεναριογράφος, μια 16χρονη πρωταγωνίστρια, το σχετικά ελάχιστο budget των 30.000.000 δολαρίων και η μουσική των Chemical Brothers είναι τα δομικά στοιχεία πάνω στα οποία βασίστηκε η, παραλίγο, μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς.

image

Η Hanna, ένα 16χρονο κορίτσι ζει με το πατέρα της Erik Heller απομονωμένη στα παγωμένα δάση της Φιλανδίας. Όλη της τη ζωή την πέρασε εκεί, με τον πατέρα της, πρώην πράκτορα της CIA, να την εκπαιδεύει για να γίνει ένας δολοφόνος, ένας πράκτορας, ένας στρατιώτης. Οι δυνάμεις της, οι αντοχές της,η αντίληψή της είναι σε αφύσικα επίπεδα. Η εκπαίδευση ολοκληρώνεται και η Hanna παίρνει την απόφαση να γυρίσει στο πολιτισμό με σκοπό να σκοτώσει ή να σκοτωθεί από την πράκτορα Marissa Wiegler. Πατέρας και κόρη ακολουθούν τελείως διαφορετικές ρότες με τελικό προορισμό τη Λειψία και το παραμυθένιο σπίτι των αδερφών Grimm. Ποια είναι τελικά η Hanna;

Ο Λονδρέζος Joe Wright, μετά από 3 απανωτά δράματα Pride & Prejudice, Atonement και The Soloist, δε μοιάζει και ο ιδανικός υποψήφιος για μια “κατασκοπική περιπέτεια ενηλικίωσης”, όπως μπορεί απλά να περιγραφεί. Όμως μετά την αποχώρηση του Danny Boyle, η νεαρή πρωταγωνίστρια σχεδόν επέβαλε τον Wright με τον οποίον συνεργάστηκε στο Atonement, ταινία που ουσιαστικά έκανε γνωστούς και τους δύο. Αλλά και ο σκηνοθέτης φρόντισε να βγάλει τη νεαρή ασπροπρόσωπη, αφού κατάφερε να πλέξει και να σερβίρει ένα ψυχροπολεμικό θρίλερ, με χιτσκοκική ατμόσφαιρα, τη δράση του Bourne Identity και τη πορεία ενηλικίωσης της Mathilda. Με οσκαρικής ποιότητας μοντάζ, άλλοτε αεικίνητη και άλλοτε ακίνητη σκηνοθεσία, υπό την εκκωφαντική μουσική υπόκρουση των Chemical Brothers και μονίμως βουτηγμένη βαθειά στα καταγάλανα μάτια της Saoirse Ronan που ανατριχιάζει με την ερμηνεία της με παρτενέρ τους εξίσου καλούς Eric Bana και Cate Blanchett (σε έναν ρόλο όπως θα έπρεπε να είναι στο Kingdom of the Crystal Skull), η ταινία, τουλάχιστον μέχρι τη μέση, μοιάζει να μπαίνει εύκολα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

image

Κάπου εκεί όμως το γλυκό λίγο χαλάει και δυστυχώς από πολλές και ταυτόχρονες πλευρές. Ο διαολεμένος ρυθμός και κατ’ επέκταση σκηνοθεσία και μοντάζ του πρώτου μισού πέφτει σταδιακά αλλά αισθητά. Η ένταση μειώνεται σε αφύσικα επίπεδα για αυτά που είχαμε συνηθίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο σκηνοθέτης μοιάζει σα να κουράστηκε να πειραματίζεται με κάθε σκηνή και το συνολικό οπτικό αποτέλεσμα ρίχνει τη ποιότητά του. Ταυτόχρονα όμως και η ιστορία δε βοηθάει ιδιαίτερα, αφού το κυνηγητό της Hanna μέχρι το Μαρόκο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αλλά η συνέχεια σε Ισπανία, Γαλλία και Γερμανία μοιάζει αρκετά επαναλαμβανόμενη και κυρίως χωρίς περιεχόμενο. Και κάπου εκεί, λίγο πριν το τέλος, έρχεται η απάντηση σε ένα ερώτημα που τέθηκε μεν, αλλά τελικά δε ξέρω αν χρειαζόταν να απαντηθεί, ποια είναι τελικά η Hanna. Η απάντηση που δίνεται σηκώνει πολύ συζήτηση, όχι τόσο ως προς το περιεχόμενό της αλλά κυρίως στο αν θα έπρεπε να υπάρχει καν σαν ερώτημα. Κατόπιν εορτής, θεωρώ ότι το ερώτημα θα έπρεπε να έχει αφεθεί μετέωρο και αναπάντητο, ένα εκνευριστικό μεν κινηματογραφικό τρικ αλλά μερικές φορές η θεωρίες των θεατών είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από την ιδέα ενός σεναριογράφου.

Η χρονιά είναι ακόμα νέα αλλά το Hanna είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του 2011 αφού, τουλάχιστον το πρώτο μισό του, ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Δυστυχώς η γεύση που αφήνει στο τέλος είναι σχετικά πικρή αλλά αυτό δε καταφέρνει να ακυρώσει μια εξαιρετική ταινία.

7/10

 

7 Απριλίου 2011

1 Χρόνος MadWorld Movies!

logo

365 ημέρες, 120 ταινίες, 6 αφιερώματα και αμέτρητες ώρες προβολών και συγγραφής κριτικών.

Αυτά είνα τα πεπραγμένα του MadWorld Movies από την 7η Απριλίου 2010 που ανέβηκε το πρώτο άρθρο, η κριτική του The Blind Side. Είδα ταινίες που με ενθουσίασαν, με γοήτευσαν ή με απογοήτευσαν, ταινίες που θαύμασα και ταινίες που καταριέμαι την ώρα και τη στιγμη που αποφάσισα να τις δω.

Το MadWorld Movies ποτέ δε θέλησε να κατευθύνει ή να στοχοποιήσει. Έχει τελειώσει η εποχή που μία κριτική σε μία εφημερίδα καθόριζε τη πορεία μιας ταινίας. Σήμερα, ο καθένας μπορεί να διαβάσει πάμπολλες κριτικές σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα και να βγάλει το δικό του συμπέρασμα. Αυτό το σκοπό έχω και εγώ, να αποτελέσω ένα κρίκο, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό, ώστε ο καθένας να μπορεί να κάνει τη σωστή επιλογή, να δει ή να αγνοήσει, να τρέξει στη πρεμιέρα ή να αφήσει για όταν βγει το DVD, την ταινία που του ενδιαφέρει.

Το MadWorld Movies δεν είναι μια 100% νέα προσπάθεια, αφού είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν, σε έναν άλλον blog host, με το όνομα Darko’s space. Το Darko’s space ήκμασε, ο host παρήκμασε και είχε έρθει η στιγμή ώστε να ξεκινήσει το MadWorld Movies, μια πιο προσεγμένη προσπάθεια, στο Blogger, ώστε να ικανοποιήσει και τις ανάγκες των αναγνωστών αλλά και τις δικιές μου.

Αν και το Darko’s space ξεκίνησε ερασιτεχνικά και με παρεΐστικο, σχεδόν ημερολογιακό ύφος, το MadWorld Movies είχε τις σταθερές βάσεις ώστε να κάνει το κάτι παραπάνω. Απέκτησε σταθερούς αναγνώστες, καλωπίστηκε, απέκτησε τη δικιά του σελίδα στο facebook, απέκτησε το δικό του λογότυπο και αναμένονται ακόμα περισσότερες λειτουργικές και εικαστικές βελτιώσεις.

Δε μου αρέσει να υπόσχομαι, έτσι δεν υπόσχομαι τίποτα! Θα προσπαθήσω όμως όσο μπορώ τον επόμενο χρόνο οι 120 ταινίες να είναι πολύ περισσότερες, θα προσπαθήσω να επεκτείνω τη θεματολογία με κινηματογραφικά νέα, θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο αντικειμενικός και πολυποίκιλος γίνεται. Θα προσπαθήσω το MadWorld Movies να γίνει όσο πιο μεγάλο μπορεί να γίνει.

Ευχαριστώ όλους τους αναγνώστους, φίλους και αγνώστους, για τα σχόλιά σας, και περιμένω τον επόμενο χρόνο την ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή σας.

Χρόνια μας Πολλά και να τα κατοστήσουμε…

 

1 SHEET MASTER_TemplateSouthland TalesThe BoxDescent Part 2Arthur and the Vengeance of MaltazardMammothCraziesLes Beaux GossesDefendorTillsammansAdieu GaryKick-AssMe and Orson Welles(500) Days of SummerDaybreakersSingle ManStoning of Soraya MInvictusMessengerCaminoLosersDiary of the DeadBoy APrince of PersiaYou Don't Know JackValhalla RisingShutter IslandVeronica Decides to DieWolfmanFrom Paris With LoveMetropiaRampageUnthinkableUn PropheteShe's Out of My LeagueSolomon KaneI Love You Phillip MorrisRemember MeGreen ZoneMr NobodyOndineHot Tub Time MachineCry of the OwlNunta MutaMicmacsBrooklyn's FinestTriageThirstGirl in the Dragon TattooCreationLegionHuman CentipedeCop OutThe A-TeamInceptionDate NightThe Yellow HandkerchiefA Christmas CarolIt's Not Me, I Swear!Operation EndgameSaltNew MoonThe RunawaysCherrybombClash of the TitansRepo MenThe ExpendablesMacheteThe Ghost WriterSrpski FilmBuriedIron Man 2After.LifeMonstersDonnie DarkoCemetery JunctionSpliceDarfurThe Social NetworkShelterThe HoleNordwandKrayDeath at a FuneralHarry Potter and the Deathly HallowsBronsonShiHierroLondon RiverRabbit HoleThe JonesesRepo! The Genetic OperaScott Pilgrim vs. the WorldDespicable MeBlack SwanCenturionWinter's BoneThe King’s SpeechΚυνόδονταςBlue ValentineThe TouristKnight and DayGhost TownJonah HexShrek Forever AfterThe Way BackVanishing on 7th StreetOutcastIn the Electric MistDue DateΟι Ιππείς της ΠύλουLike Dandelion DustResident Evil AfterlifeThe RiteThe RomanticsHævnenRangoBurlesqueLimitlessDuplicity

Και επειδή τα εισιτήρια κοστίζουν, θα προσέξατε τις, όσο το δυνατόν πιο διακριτικές, διαφημίσεις που προστέθηκαν πρόσφατα. Όποιος μπορεί, ας κάνει ένα κλικ, δε κοστίζει τίποτα.Filmstrip

Related Posts with Thumbnails