Όσκαρ 2011: Νικητές 83ης απονομής βραβείων της Α.Α.Κ.T.E.

 

Καλύτερη Ταινία

The King's Speech

 

127 Hours

Black Swan

The Fighter

Inception

The Kids Are All Right

The Social Network

Toy Story 3

True Grit

Winter's Bone

 

Α’ Ανδρικός Ρόλος

Colin Firth για το

The King's Speech

 

Javier Bardem για το Biutiful

Jeff Bridges για το True Grit

Jesse Eisenberg για το The Social Network

James Franco για το 127 Hours

 

Α’ Γυναικείος Ρόλος

Natalie Portman για το Black Swan

 

Annette Bening για το The Kids Are All Right

Nicole Kidman για το Rabbit Hole

Jennifer Lawrence για το Winter's Bone

Michelle Williams για το Blue Valentine

 

Β’ Ανδρικός Ρόλος

Christian Bale για το The Fighter

 

John Hawkes για το Winter's Bone

Jeremy Renner για το The Town

Mark Ruffalo για το The Kids Are All Right

Geoffrey Rush για το The King's Speech

 

Β’ Γυναικείος Ρόλος

Melissa Leo για το

The Fighter

 

Amy Adams για το The Fighter

Helena Bonham Carter για το The King's Speech

Hailee Steinfeld για το True Grit

Jacki Weaver για το Animal Kingdom

 

Σκηνοθεσία

Tom Hooper για το

The King's Speech

 

Darren Aronofsky για το Black Swan

Ethan Coen, Joel Coen για το True Grit

David Fincher για το The Social Network

David O. Russell για το The Fighter

 

Πρωτότυπο Σενάριο

David Seidler για το

The King's Speech

 

Mike Leigh για το Another Year

Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson, Keith Dorrington για το The Fighter

Christopher Nolan για το Inception

Lisa Cholodenko, Stuart Blumberg για το The Kids Are All Right

 

Διασκευασμένο Σενάριο

Aaron Sorkin για το

The Social Network

 

Danny Boyle, Simon Beaufoy για το 127 Hours

Michael Arndt, John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich για το Toy Story 3

Joel Coen, Ethan Coen για το True Grit

Debra Granik, Anne Rosellini για το Winter's Bone

 

Ταινία Κινουμένων Σχεδίων

Toy Story 3

 

How to Train Your Dragon

L'Illusionniste

 

 

 

Ξενόγλωσση Ταινία

Haevnen (Δανία)

 

Biutiful (Μεξικό)

Kynodontas (Ελλάδα)

Incendies (Καναδάς)

Hors-la-loi (Αλγερία)

 

Φωτογραφία

Wally Pfister για το Inception

 

Matthew Libatique για το Black Swan

Danny Cohen για το The King's Speech

Jeff Cronenweth για το The Social Network

Roger Deakins για το True Grit

 

Μοντάζ

Kirk Baxter, Angus Wall για το

The Social Network

 

Jon Harris για το 127 Hours

Andrew Weisblum για το Black Swan

Pamela Martin για το The Fighter

Tariq Anwar για το The King's Speech

 

Καλλιτεχνική Διεύθυνση

Robert Stromberg, Karen O'Hara για το Alice in Wonderland

 

Stuart Craig, Stephenie McMillan για το Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1

Guy Hendrix Dyas, Larry Dias, Douglas A. Mowat για το Inception

Eve Stewart, Judy Farr για το The King's Speech

Jess Gonchor, Nancy Haigh για το True Grit

 

Κοστούμια

Colleen Atwood για το Alice in Wonderland

 

Antonella Cannarozzi για το Io Sono l'Amore

Jenny Beavan για το The King's Speech

Sandy Powell για το The Tempest

Mary Zophres για το True Grit

 

Μακιγιάζ

Rick Baker, Dave Elsey για το The Wolfman

 

Adrien Morot για το Barney's Version

Edouard F. Henriques, Greg Funk, Yolanda Toussieng για το The Way Back

 

Πρωτότυπη Μουσική

Trent Reznor, Atticus Ross για το

The Social Network

 

A.R. Rahman για το 127 Hours

John Powell για το How to Train Your Dragon

Hans Zimmer για το Inception

Alexandre Desplat για το The King's Speech

 

Πρωτότυπο Τραγούδι

Randy Newman- We Belong Together για το Toy Story 3

 

Dido- If I Rise για το 127 Hours

Gwyneth Paltrow- Coming Home για το Country Strong

Mandy Moore & Zachary Levi- I See the Light για το Tangled

 

Ήχος

Lora Hirschberg, Gary Rizzo, Ed Novick για το Inception

 

Paul Hamblin, Martin Jensen, John Midgley για το The King's Speech

Jeffrey J. Haboush, William Sarokin, Scott Millan, Greg P. Russell για το Salt

Ren Klyce, David Parker, Michael Semanick, Mark Weingarten για το The Social Network

Skip Lievsay, Craig Berkey, Greg Orloff, Peter F. Kurland για το True Grit

 

Μιξάζ

Richard King  για το Inception

Tom Myers, Michael Silvers για το Toy Story 3

Gwendolyn Yates Whittle, Addison Teague για το TRON: Legacy

Skip Lievsay, Craig Berkey για το True Grit

Mark P. Stoeckinger για το Unstoppable

 

Οπτικά Εφέ

Chris Corbould, Andrew Lockley, Pete Bebb, Paul J. Franklin για το Inception

 

Ken Ralston, David Schaub, Carey Villegas, Sean Phillips για το Alice in Wonderland

Tim Burke, John Richardson, Christian Manz, Nicolas Aithadi για το Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1

Michael Owens, Bryan Grill, Stephan Trojansky, Joe Farrell για το Hereafter

Janek Sirrs, Ben Snow, Ged Wright, Daniel Sudick για το Iron Man 2

 

Ντοκυμαντέρ μεγάλου μήκους

Inside Job

 

Exit Through the Gift Shop

GasLand

Restrepo

Waste Land

 

Ντοκυμαντέρ μικρού μήκους

Strangers No More

 

Killing in the Name

Poster Girl

Sun Come Up

The Warriors of Qiugang

 

Μικρού Μήκους Ταινία Κινουμένων Σχεδίων

The Lost Thing

 

Day & Night

The Gruffalo

Let's Pollute

Madagascar, Carnet de Voyage

 

Μικρού Μήκους Ταινία

God of Love

 

The Confession

The Crush

Na Wewe

Wish 143

Vanishing on 7th Street review

One-hit wonder. Μια φράση που κανείς σκηνοθέτης δε θέλει να ακούσει για τον εαυτό του και τη καριέρα του αλλά δυστυχώς αρκετοί πέφτουν μέσα και δυστυχώς δε ξαναβγαίνουν ποτέ. Είναι όμως ο Brad Anderson ένας από αυτούς; Ήταν το The Machinist η μοναδική του καλή ταινία, ή μπορεί να ρεφάρει με το Vanishing on 7th Street;

Βρισκόμαστε στο σημερινό Detroit και όλα ξεκινάνε από ένα ξαφνικό μπλακ-άουτ. Σχεδόν αμέσως το ρεύμα επανέρχεται αλλά όλοι έχουν εξαφανιστεί, έχουν σχεδόν εξαϋλωθεί, αφού το μόνο που έχει μείνει πίσω τους είναι τα πεσμένα στο έδαφος ρούχα και αντικείμενα που είχαν πάνω τους. Σε αυτό το περίεργο και απότομο, σχεδόν post-apocalyptic περιβάλλον, παρακολουθούμε την ιστορία τεσσάρων χαρακτήρων που για κάποιο λόγο δεν εξαφανίστηκαν σαν τους υπόλοιπούς και προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη, τι συμβαίνει, και πως μπορούν να επιβιώσουν.

Το παιχνίδι με το σκοτάδι που σε άλλες ταινίες παίζει το ρόλο της ατμόσφαιρας, εδώ είναι πρωταγωνιστής. Δεν υπάρχει κάποιος κακός, κάποιος διάβολος, κάποιος τρίβολος ούτε κάποιος τρόπος για να γλιτώσεις. Το σκοτάδι λειτουργεί σαν ζωντανός οργανισμός κατατρώγοντας το φως και οτιδήποτε μπορεί να παράγει φως. Το σκοτάδι παίρνει τη μορφή σκιών που κοιτάζουν από μακριά και όταν χαθεί και το τελευταίο στίγμα φωτός, σε πλημυρίζει και σε κατατρώει.

Ο Brad Anderson στοχεύει στον αιώνιο φόβο για το άγνωστο, για το σκοτάδι και την επικράτησή του επί του φωτός, εμπλουτίζοντάς το με διάφορες θρησκευτικές αλληγορίες που εύκολα εννοούνται. Έχοντας την ατυχία, ακόμα και σε αυτή την ηλικία να φοβάμαι το σκοτάδι, είχα την ειρωνική τύχη, όλη αυτή η ατμόσφαιρα του Vinishing να με επηρεάσει και να μπω μέχρι τα μπούνια στο κλίμα του άγνωστου τρόμου. Του τρόμου που δε χρειάζεται σταγόνα αίμα και απλά σε εξαφανίζει από προσώπου γης, και που ταυτόχρονα σε βάζει σε σκέψεις μήπως πρέπει να αφεθείς στο σκοτάδι γιατί θα πας κάπου αλλού, εκεί που έχουν πάει και οι υπόλοιποι, σαν μια επανεκκίνηση της ζωής.

Ατμόσφαιρα έχει, έχει όμως τίποτα άλλο; Δυστυχώς πολύ λίγα. Κατ’αρχάς, εκτός της κεντρικής ιδέας, ουσιαστικά δεν έχει ιστορία. Ο Luke (Hayden Christensen) ένας δημοσιογράφος, ο Paul (John Leguizamo) ένας χειριστής μηχανής προβολής κινηματογράφου, η Rosemary (Thandie Newton) μια φυσιοθεραπεύτρια και ο μικρός James (Jacob Latimore) βρίσκουν καταφύγιο σε ένα μπαρ στη γωνία της 7ης (οδού) που έχει ακόμα ρεύμα και καθ’όλη τη διάρκεια της παρακολουθούμε να περιγράφουν πως ο καθένας έζησε εκείνο το μπλακ-άουτ, από το οποίο ξεκίνησαν όλα, να προσπαθούν να βρουν τρόπους να κρατήσουν έστω κάποιο φως και αργότερα την απόφαση να φύγουν (προς τα που;).

Η τρομερά επιβλητική ατμόσφαιρα κατάφερε, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, να αμβλύνει το ουσιαστικό πρόβλημα την απουσίας ιστορίας αλλά οι απιθανότητες που παρακολουθούμε, όλα τα ανεξήγητα γεγονότα και το ακατέργαστο σενάριο δεν αφήνουν περιθώριο στο Vanishing για κάτι παραπάνω. Ποτέ δε μάθαμε γιατί αυτοί οι 4 επιβίωσαν, ποτέ δε μάθαμε γιατί εκείνο το συγκεκριμένο αυτοκίνητο και εκείνο το συγκεκριμένο μπαρ, είχαν ρεύμα και τα υπόλοιπα δεν είχαν, ποτέ δε καταλάβαμε γιατί δεν έκαναν την πόλη μπουρλότο και προσπαθούσαν να φέρουν το φως με φακούς και glow sticks.

Το Vanishing on 7th Street μοιάζει με πτυχιακή κάποιου ταλαντούχου μεν, φοιτητή δε, σχολής σκηνοθεσίας. Έχει μια καλή ιδέα, αρκετά πρωτότυπη που προκαλεί “παλιομοδίτικο” φόβο αλλά μέχρι εκεί. Αναρίθμητα σκηνοθετικά και σεναριακά λάθη όπως και η απουσία πλοκής μειώνουν δραματικά το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

5/10

The Way Back review

Εξωπραγματικές αληθινές ιστορίες θάρρους και ανθρώπινης αντοχής ή αλλιώς μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει κάποιος για την ελευθερία του. Μου έτυχε η περίεργη σύμπτωση να δω σχεδόν συνεχόμενες, δύο ταινίες με εντελώς διαφορετικές ιστορίες μεν, αλλά ουσιαστικά τόσο όμοιες όπως το 127 Ώρες και τη νέα ταινία του Αυστραλού Peter Weir, The Way Back.

Βρισκόμαστε στη Σιβηρία και στα, γνωστά πια, Γκούλαγκς, ή αλλιώς στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, όπου φυλακιζόταν από το καθεστώς κάθε αντιφρονούντας ή πιθανός κίνδυνος προς την κομμουνιστική ιδεολογία. Ο νεαρός Πολωνός Janusz καταλήγει εδώ με 20ετή ποινή για κατασκοπία. Οι συνθήκες επιβίωσης είναι άθλιες και η δουλειά ανυπόφορη με μεγαλύτερο εχθρό την ίδια τη φύση και τις καιρικές συνθήκες. Η απόδραση βρίσκεται πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του αν και φαντάζει αδύνατη. Μετά από αρκετούς μήνες όμως, και αφού έχουν μαζέψει κάποιες προμήθειες και έχουν βρει τον τρόπο απόδρασης, ο Janusz και άλλοι έξι συγκρατούμενοί του φεύγουν με μόνη κατεύθυνση το νότο ώστε να περάσουν τα σύνορα της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Μαζί και με την Irena, ένα νεαρό κορίτσι που βρίσκουν να τους ακολουθεί κατευθύνονται στον τελικό τους προορισμό, κάπου που δε μπορούσαν να φανταστούν ούτε οι ίδιοι αφού θα αναγκαζόταν να ταξιδέψουν 4000 χιλιόμετρα για να βρουν τελικά καταφύγιο στη μακρινή Ινδία.

Η ιστορία από μόνη της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ιδανικό υλικό για ταινία παίρνοντας ως δεδομένο ότι είναι αληθινή, όμως εδώ πρέπει να αναφέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η το βιβλίο του Slavomir Rawicz, πάνω στο οποίο βασίστηκε το The Way Back, δεν είναι δικές του εμπειρίες αλλά κάποιου άλλου κρατούμενου ή είναι εντελώς φανταστικές. Ας αγνοήσουμε όμως αυτή τη πληροφορία…

Οι απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού στο γκούλαγκ και οι ακόμα χειρότερες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Από τη παγωμένη Σιβηρία, στις ερήμους της Κίνας και πάλι πάνω στα βουνά του Θιβέτ. Παρά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αμερικάνου και γηραιότερου Mister Smith (Harris), του Πολωνού και πιο αποφασισμένου Janusz (Sturgess) και του Ρώσου εγκληματία αλλά και ιδεολογικά “κολλημένου” Valka (Farrell), εντύπωση προκαλεί ο ξεχωριστός ρόλος και των υπολοίπων, άγνωστων Ευρωπαίων ηθοποιών με τον κάθε ένα να δίνει το κάτι παραπάνω σε αυτή τη περίεργη πολυπολιτισμική πορεία προς την ελευθερία. Οι ερμηνείες όλων, με εξαίρεση μερικές λίγες στιγμές του Farrell και του Sturgess, είναι εξαιρετικές. Ειδική μνεία πρέπει να δοθεί και στον μικρότερο ρόλο του Mark Strong, που υποδύεται έναν φυλακισμένο ηθοποιό που αν και αρχικά είναι αυτός που ξεσηκώνει τον Janusz, τελικά δε τον ακολουθεί, και κατά τη γνώμη μου θα άξιζε μια υποψηφιότητα β’ ανδρικού.

Όλα όμως δεν είναι ρόδινα, αφού ο βετεράνος Weir κάνει πραγματικά παιδαριώδη λάθη. Το The Way Back, πάσχει από το ίδιο σύνδρομο της αληθινής ιστορίας, της οποία μάλιστα γνωρίζουμε και το τέλος, που έπασχε και το 127 Ώρες, δηλαδή της μη ποσοτικά αρκετής και κινηματογραφικά θελκτικής ιστορίας. Ναι, οι επτά και αργότερα οκτώ, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, φυλακισμένοι, διανύουν 4000 βασανιστικά χιλιόμετρα περνώντας από κάθε οριακή καιρική συνθήκη αλλά ουσιαστικά εκτός από τη προσπάθεια να βρουν τροφή και νερό, ώστε να συνεχίσουν το περπάτημα, και το κρυφτούλι με τους ντόπιους για να μη τους πιάσουν, δεν γίνεται κάτι άλλο άξιο αναφοράς.

Το μεγαλύτερο, όμως λάθος, πραγματικά δε μπορώ να το καταλάβω. Η απουσία κάποιας αγωνιώδης ιστορίας κάνει τη ταινία ιδιαίτερα χαμηλών τόνων που για λίγο δε πέφτει κάτω από όριο του κουραστικού. Τέτοιες ταινίες θέλουν δυναμωτικές ενέσεις, μια νέμεση, και μπορούν πολύ εύκολα να σβήσουν κάθε αρνητική άποψη που έχει δημιουργηθεί μέχρι τότε. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο Weir έχει παραλείψει σχεδόν όλες τις σκηνές και μπορούσαν να ήταν αρκετές. Πιο τρανταχτά παραδείγματα, η εισαγωγή και το φινάλε. Βλέπουμε όλη τη προετοιμασία για την απόδραση και μετά ξαφνικά τους βλέπουμε έξω από τα σύρματα! Παρακολουθούμε επί δύο ώρες τη πορεία μέχρι τη Λάσα και μετά ξαφνικά φτάνουν στην Ινδία, τον τελικό τους προορισμό! Πραγματικά πολύ κακό μοντάζ με απόλυτη ευθύνη του σκηνοθέτη αφού μοιάζει να μη ξέρει τι είναι ενδιαφέρον και τι όχι, κρατώντας ατελείωτες πορείες στα χιόνια και στην έρημο και πετώντας στο κάλαθο των αχρήστων κάθε ελπίδα που είχε ο θεατής για να εξιλεωθεί.

Όπως είπα και πιο πριν, παρά τα τρανταχτά σκηνοθετικά λάθη, το The Way Back, σχεδόν ποτέ δε πέφτει κάτω από τη λεπτή γραμμή του κουραστικού. Έστω και έτσι, η ιστορία της δύναμης του ανθρώπινου ενστίκτου επιβίωσης είναι συγκλονιστική και είναι μια ταινία που ευχαριστήθηκα. Το δυσάρεστο όμως είναι ότι αν δε γινόταν αυτά τα λίγα αλλά τρομερά σημαντικά λάθη, θα μπορούσε να ήταν το αριστούργημα που μας υποσχόταν το trailer. Κρίμα…

6/10

 

Να ευχαριστήσω τους κινηματογράφους Odeon και την Vodafone που επιτέλους θυμήθηκαν ότι υπάρχει και η συμπρωτεύουσα και οργανώθηκε αυτή η πρεμιέρα και στη Θεσσαλονίκη. Ελπίζουμε να επαναληφθεί.

Archive reviews #4: Sweeney Todd, Before the Devil Knows You're Dead, Penelope, Vantage Point, Cloverfield

Αν και ελάχιστοι πιστέυω είναι αυτοί που δε γνωρίζουν, τουλάχιστον τα βασικά, για την ταινία, αξίζει να αναφερθώ στο εκλεκτό cast & crew. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο musical του Broadway των Stephen Sondheim, Hugh Wheeler με την μεταφορά του σεναρίου να έχει κάνει ο John Logan (The Aviator, The Last Samurai) σε σκηνοθεσία του μεγάλου Tim Burton ( τι να πρωτοθυμηθείς...). Και για να περάσουμε στο cast, πρωταγωνιστούν οι Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Alan Rickman. Μαζί τους οι Timothy Spall, Sacha Baron Cohen, Jamie Campbell Bower, Laura Michelle Kelly, Jayne Wisener και ο μικρός Ed Sanders.

Η ιστορία θέλει το νεαρό ζευγάρι Barker (Depp-Kelly) να διαλύεται μετά την παρέμβαση του διαβολικού δικαστή Turpin (Rickman) που κατηγόρησε τον Benjamin για...κάτι με αποτέλεσμα αυτός να φύγει από το Λονδίνο και την γυναικά του με το νεογέννητο παιδί του να μείνουν πίσω με τον δικαστή. Μετά από 15 βασανιστικά χρόνια, ο Benjamin γυρίζει πίσω πραγματικά χτυπημένος από τις καταστάσεις, έτοιμος να πάρει εκδίκηση και να ξαναβρεί την οικογένειά του με καινούριο όνομα και πρόσωπο ως ο διαβολικός μπαρμπέρης Sweeney Todd. Μαθαίνει ότι η γυναίκα του πήρε φαρμάκι και η κόρη του (Wisener), κοπελάρα πια, μένει στο σπίτι του δικαστή ως προστατευόμενη του. Ο Todd βρίσκει το σπίτι που έψαχνε στην σοφίτα της ημίτρελης Mrs. Lovett (Bonham Carter) και ανοίγει το μπαρμπέρικο που θα αποτελέσει και το κέντρο του σχεδίου εκδίκησης.

Η ταινία είναι 100% musical όσο και αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της στο trailer. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα musicals, έχω λατρέψει το Moulin Rouge, μου έχει αρέσει αρκετά το Chicago και το Across the Universe και ακόμα περισσότερο το Once αλλά πραγματικά εδώ θα ΕΠΡΕΠΕ να αφαιρεθούν οποιαδήποτε στοιχεία musical μιας και ήταν αυτά που πραγματικά χαντάκωσαν την ταινία. Ήταν παράωρα, άρρυθμα, είχαν ασυγχρόνιστους στίχους, οι φωνές των ηθοποιών ήταν απλά ανεκτές και γενικά...είναι μερικές φορές να απορείς γιατί ενώ βγαίνουν τόσες πολλές αμερικανιές, δε μπορούσε και εδώ ο Burton να κάνει μια υπαναχώρηση και να αφαιρέσει τα στοιχεία musical και να γίνει ένα εξαιρετικό mystery horror. Δυστυχώς αυτά τα στοιχεία την έφεραν σε ένα τέτοιο σημείο που αν δεν ήταν η γνωστή goth σκηνοθεσία και ατμόσφαιρα του Burton, η ταινία θα περνούσε απαρατήρητη.

Όσο για τις ερμηνείες, πραγματικά δεν υπάρχουν γιατί τα "μιλητά" λόγια της ταινίας είναι ελάχιστα και όσο καλά και να υποδύονται κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, τα πάντα καταστρέφονται από αυτά καθ'αυτά τα τραγούδια.

Μεγάλη απογοήτευση και σίγουρα η χειρότερη συνεργασία Burton-Depp.

6/10

---

Τι να πεις τώρα για αυτή την ταινία...Σκέφτηκα ότι δεν της αξίζει καν να γράψω την κριτική μου αλλά τελικά λέω, άντε ας γράψω πέντε λόγια μπας και σώσω κανέναν.

Πρόκειται για την τελευταία (ελπίζω) ταινία του 84χρονου Sidney Lumet (Find Me Guilty, Serpico) σε σενάριο (λέμε τώρα...) κάποιου Kelly Masterson που εδώ κάνει το ντεμπούτο του. Το cast, δυστυχώς, είναι εκλεκτότατο με τους Philip Seymour Hoffman, Ethan Hawke, Albert Finney και Marisa Tomei να πετάνε στα σκουπίδια την ώρα και το ταλέντο τους.

Η ιστορία θέλει τα δύο αδέρφια Andy και Hank Hanson (Hoffman, Hawke) να χρειάζονται επειγόντως χρήματα ο καθένας για τους λόγους του και αποφασίζουν να ληστέψουν την οικογενειακή τους επιχείρηση, ένα κοσμηματοπωλείο. Η προσπάθεια πάει εντελώς στραβά μιας και η μάνα τους που είναι εκείνη τη στιγμή εκεί αντιστέκεται. Τελικά δεν παίρνουν τα λεφτά και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καθένας μπλέκεται μιας και προσπαθούν ταυτόχρονα να μην τους ανακαλύψουν. Αυτά...Δεν κάνω πλάκα, αυτή είναι η ιστορία 2 ωρών ταινίας. Μόνο αυτή.

Ο Lumet δείχνει την ίδια ιστορία ξανά και ξανά και ξανά από τα μάτια κάθε χαρακτήρα και πραγματικά η κάθε οπτική είναι χειρότερη από την άλλη. Αργή, βαρετή, χωρίς να λέει τίποτα το καινούριο η κάθε μια.

Είναι απίστευτο πως μέσα σε 2 βδομάδες, από εκεί που μετά το Charlie Wilson's War, ήθελα να δω ότι έχει κάνει ο Hoffman, εδώ πραγματικά τον σιχάθηκα μιας και οι δικιές του sequence ήταν οι πιο αργές και βαρετές και πραγματικά ήθελα να σηκωθώ να φύγω από την αίθουσα. Οι αντίστοιχες του Hawke είναι ελαφρώωωως πιο ενδιαφέρουσες με αποτέλεσμα να είναι ο μόνος που σώζεται από όλη αυτή τη φούσκα.

Πριν αποφασίσω να την δω, διάβασα από πολλούς ότι ήταν η μεγάλη αδικημένη των Oscar. Συμφωνώ ότι ήταν αδικημένη αλλά όχι των Oscar αλλά των Razzies. Avoid at all costs...

3,5/10

---

Christina Ricci. Christina Ricci σε παραμύθι. Christina Ricci σε παραμύθι που από το trailer θυμίζει αρκετά Tim Burton. Ε, δε χρειαζόταν τίποτα παραπάνω για να δω την ταινία που ακούει στο όνομα, Penelope. Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Mark Palansky που μέχρι τώρα στο βιογραφικό του είχε μόνο assistant director δουλειές σε ταινίες όπως The Amityville Horror και The Island. Συμπρωταγωνιστούν οι James McAvoy, Catherine O'Hara, Peter Dinklage, Simon Woods, Richard E. Grant και σε μικρότερους αλλά χαρακτηριστικότατους ρόλους η Reese Witherspoon (που είναι και παραγωγός της ταινίας) και ο Nick Frost (το έτερον ήμισυ του Simon Pegg στα Shaun of the Dead και Hot Fuzz). Το σενάριο είναι του τηλεοπτικού Leslie Caveny που μέχρι τώρα έχει γράψει σενάρια μόνο για τηλεοπτικές σειρές όπως Everybody Loves Raymond και Mad About You.

Η ταινία δυστυχώς δεν είναι παραμύθι αλλά παραμυθάκι. Δεν υπάρχει σεναριακό background, οι χαρακτήρες είναι πέρα για πέρα χάρτινοι, δεν δίνεται εξήγηση για τίποτα, και παρουσιάζονται καταστάσεις που πρέπει να πιστέψεις ότι μπορεί να είναι αληθινές παρόλο που η παραγωγή δεν προσπάθησε καθόλου για να τις παρουσιάσει για τέτοιες. Η Penelope (Ricci) είναι κόρη πλούσιας οικογένειας και έχει την ατυχία να είναι καταραμένη από μια προ-προ-προ-γιαγιά που δεν ήθελε τότε έναν γάμο και καταράστηκε το πρώτο κορίτσι που θα γεννηθεί να μοιάζει με γουρούνι (κοίτα φαντασία η γριά). Έτσι παρόλο που πέρασαν αρκετές γενιές από τότε, η Penelope είναι το πρώτο κορίτσι και είναι αυτό που πάνω του έπεσε και η κατάρα η οποία μπορεί να λυθεί όταν το κορίτσι παντρευτεί με γαλαζοαίματο. Έτσι έχει αυτιά και μύτη γουρουνιού. Τα αυτιά δεν παρουσιάζονται καθόλου στην ταινία εκτός από το σημείο που δείχνει τη γέννησή της μιας και σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια είναι κάτω από τα μαλλιά της. Και έτσι μένουμε με μια μύτη...μόνο μια μύτη. Καλοσχεδιασμένη και καλοτοποθετημένη αλλά μια μύτη που δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις κραυγές αγωνίας και τρόμου που βγαίνουν από τα λαρύγγια των υποψήφιων γαμπρών. Πρέπει απλά να πιστέψεις ότι αυτό που βλέπεις είναι τρομακτικό μιας και δεν προσπάθησαν καθόλου να το πετύχουν αφήνοντας την υπόλοιπη Ricci όχι απλά "μη-γουρουνίσια" αλλά κούκλα που κάνει ρίχνει κάθε προσπάθεια φαντασίας στο κενό. Και επιμένω σ' αυτό μιας και η μισή ταινία περνάει παρουσιάζοντας ακριβώς αυτό, πως οι γαμπροί τρομοκρατούνται στην όψη της. Μέχρι να έρθει ο ξεπεσμένος αλλά γαλαζοαίματος Max (McAvoy) να κάνει τον ερωτευμένο για να πάρει την προίκα...ε, και η συνέχεια είναι η κλασσική κάθε παραμυθιού.

Το καλό είναι ότι κάπου εδώ τελειώνουν και τα αρνητικά της ταινίας μιας και ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί κάνουν το παν για να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα. Φανερά επηρεασμένος από μεγάλους σκηνοθέτες όπως Jean-Pierre Jeunet, Baz Luhrmann και Tim Burton, παίζοντας έντονα με τα χρώματα χωρίς όπως να έχει συγκεκριμένο pattern, χρησιμοποιεί συχνά πυκνά διάφορα εφέ όπως ευρυγώνια πλάνα, χρησιμοποιεί το ρεαλιστικό περιβάλλον το οποίο και τονίζει προσπαθώντας να του δώσει το στοιχεία παραμυθιού, αλλά δυστυχώς το σενάριο δε τον βοηθάει. Θα ήθελα να δω λίγη περισσότερη ελευθερία μιας και είναι υπερβολικά επηρεασμένος και δεν δείχνει κάποιο προσωπικό στυλ. Οι ηθοποιοί είναι εξίσου καλοί και δείχνουν να καλοπερνάνε χωρίς φυσικά κάποια οσκαρική ερμηνεία αλλά με την επιστροφή της O'Hara στο ρόλο της υστερικής μάνας να κλέβει την παράσταση. Πολύ καλό casting μιας και όλα τα πρόσωπα είναι πειστικά και σωστά επιλεγμένα με την Ricci να είναι χάρμα οφθαλμών.

Απ'την ταινία λείπει αυτό το κάτι, αυτό που κάνει τα παραμύθια του Burton και του Jeunet να απογειώνονται. Καθ'όλη τη διάρκεια επικρατεί μια ευθεία γραμμή που δεν κουράζει αλλά δεν την κάνει και να ξεχωρίζει. Το σενάριο είναι καθαρά για τελείως παιδική ταινία και παρόλο που αυτή δεν έχει κάτι το μη-παιδικό, η θέασή της είναι απλά εύπεπτη για τους μεγαλύτερους.

6/10

---

Χμμ,τελικά τα trailers δε λένε πάντα ψέματα. Έτσι και εδώ, στην περίπτωση του Vantage Point, ένα εντυπωσιακό trailer πραγματικά έδωσε μια ταινία με εντυπωσιακή δράση. Αλλά ας ξεκινήσω σωστά...Το Vantage Point είναι η τελευταία ταινία του Pete Travis ο οποίος έχει στο βιογραφικό του μέχρι τώρα μόνο τηλεταινίες (αν και αρκετά επιτυχημένες όπως το Omagh του Greengrass και το Henry VIII) αλλά εδώ δείχνει ότι έχει ότι χρειάζεται για να κάνει μια κάποια καριέρα. Στο σενάριο βρίσκουμε τον Barry Levy, και αυτόν στην πρώτη του δουλειά. Πρωταγωνιστουν οι Dennis Quaid, Matthew Fox , Forest Whitaker, Eduardo Noriega, Edgar Ramirez, Said Taghmaoui, Sigourney Weaver, Ayelet Zurer, Zoe Saldana και ο William Hurt. Πολυπληθές και καλοδιαλεγμένο.

Η ιστορία είναι απλούστατη και μας παρουσιάζει μια απόπειρα δολοφονίας του προέδρου των Η.π.Α. κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης κορυφής στην Σαλαμάνκα της Ισπανίας. Ναι, αυτό μόνο. Η ιστορία φυσικά δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την πρόφαση για την εφαρμογή του τρικ της παρουσίασης της ίδιας ιστορίας από 8 διαφορετικές οπτικές, ατόμων που ο καθένας με τον τρόπο τους επηρεάζουν την ροή των γεγονότων.

Το μεγαλύτερο αβαντάζ της ταινίας είναι ότι δεν παίρνει τον εαυτό της και ιδιαίτερα σοβαρά καθώς και η μικρή διάρκειά της. Κάθε οπτική δε διαρκεί παραπάνω από 10-20' και παρόλο που κάποιες από αυτές είναι αρκετά κουραστικές όπως αυτή του Noriega και του Taghmaoui, δεν καταφέρνουν να χαλάσουν την γενική εικόνα μιας και η διάρκεια τους είναι μικρή. Η καλύτερη, θεωρώ, ήταν η οπτική του bystander Howard Lewis (Whitaker) μιας και ήταν με διαφορά η πιο καλογυρισμένη, καλοπαιγμένη και πρωτότυπη.

Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να μην κουράσει με την ασταμάτητη δράση αλλά ως κλασικό αμερικανάκι πέφτει στην λόμπα του "save the president" και του αθάνατου πρωταγωνιστή που τρακάρει με φορτηγάκι, νταλίκα, τοίχο και κάτι τραπεζάκια και βγαίνει ατσαλάκωτος και συνεχίζει να κυνηγάει τον κακό τρομοκράτη.

Από τους πρωταγωνιστές ξεχωρίζει, όπως είπα, με μεγάλη διαφορά ταλέντου ο Forest Whitaker και από κοντά η Zoe Saldana με την Sigourney Weaver και τον Eduardo Noriega. Αδιάφορος ο Dennis Quaid και πραγματικά κακοί οι William Hurt και Matthew Fox.

Μία ώρα και εικοσιέξι λεπτά (σχεδόν) ασταμάτητης άμυαλης δράσης με πολύ καλό cast, απίστευτες αμερικανιές αλλά χωρίς να κουράζει. Νοικιάστε το, αφήστε έξω ότι έχετε σε φαιά ουσία και περάστε ένα διασκεδαστικό 90λεπτο.

5,5/10

---

Είναι σίγουρα παράδειγμα μιας από τις πιο επιτυχημένες viral campaigns, όπως χαρακτηρίστηκε, των τελευταίων ετών. Ούτε εγώ ήξερα τι είναι η viral campaign αλλά το Cloverfield σε αναγκάζει να το καταλάβεις. Απλά επειδή εξαπλώνεται από στόμα σε στόμα σαν ιός.Και όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα μυστηριώδες trailer που εμφανίστηκε στα previews πριν το Transformers, με άγνωστους ηθοποιούς, χωρίς καν τίτλο με πόλο έλξης το κομμένο κεφάλι του Αγάλματος της Ελευθερίας να κυλάει στους δρόμους του Manhattan και τον κόσμο να τρέχει πανικόβλητος...Απλά στο τέλος έβλεπες το 01.18.08, δηλαδή το release date και το όνομα του J.J. Abrams. Φυσικά έγινε αμέσως ένας μικρός χαμός με cam releases του trailer στο youtube σε άθλια ποιότητα να γίνονται ανάρπαστα. Το μόνο που σου άφηνε να καταλάβεις το trailer είναι ότι πρόκειται για κάποιου είδους monster movie αν και αυτό ακόμα αμφισβητήθηκε μιας και το είδος έχει περάσει τα πάνδεινα και κανείς δεν πίστευε ότι ο Abrams θα ασχολιόνταν με κάτι τόσο...απλό. Σιγά σιγά άρχιζαν να εμφανίζονται πληροφορίες όπως πιθανά ονόματα για την ταινία όπως το Slusho, φήμες για το αν θα είναι τέρας, τι είδους τέρας θα είναι ή ακόμα και το κατά πόσο είναι αναμεμειγμένος ο Abrams στο όλο εγχείρημα. Τα νέα/φήμες εμφανιζόταν καθημερινά και το σχετικά κοντινό release date κρατούσε το hype ψηλά. Τελικά βγήκε και το theatrical trailer το οποίο απλά επιβεβαίωνε κάποιες φήμες, ταυτόχρονα όμως απογοήτευσε ελαφρώς μιας και δεν έδειχνε τίποτα διαφορετικό από ένα τυπικό monster movie. Να προειδοποιήσω ότι λίγοι ήξεραν τι ακριβώς θα πάνε να δουν και παρόλο που τα παρακάτω δε δίνουν κάποιο spoiler, χαλάνε το γενικό hype του "πάω στα τυφλά".

Τελικά πολύ σύντομα, το τελικό προϊόν βγήκε στις αίθουσες τις Αμερικής και φυσικά έγινε ένας χαμός, μικρός χαμός αλλά χαμός. Υπήρξαν από διθυραμβικές μέχρι απλά μέτριες κριτικές κάτι που για το είδος του ήταν ήδη τεράστιο κατόρθωμα. Στο πρώτο τριήμερο έκανε $46M έχοντας ήδη υπερκαλύψει πλήρως το budget της ταινίας το οποίο ήταν ιδιαιτέρως μικρό, μόλις στα $30M. Μέχρι τις 6 Απριλίου, ΜΟΝΟ στην Αμερική έχει κάνει περίπου $80Μ κάτι που την κάνει και εμπορική επιτυχία. Μερικές βδομάδες αργότερα, η ταινία ήρθε και στην Ελλάδα χωρίς να έχει ακουστεί ιδιαίτερα εκτός των κύκλων των cine-freaks και net-freaks και στο ελληνικό box-office (εδώ γελάμε) βρέθηκε μόλις στην 4η θέση, την πρώτη εβδομάδα προβολής του με τα εισιτήρια δύσκολα να ξεπερνάνε τα 10.000 σε όλη την Ελλάδα. Σε 2 βδομάδες είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τις αίθουσες αν και ήταν ταινία που πολλοί συζητούσαν αλλά λίγοι είχαν δει.

Ώρα να περάσω όμως και στην ταινία αυτή καθ'αυτή. Σκηνοθετημένη από κάποιον Matt Reeves που μέχρι τώρα έχει στο ενεργητικό του μόνο τη σκηνοθεσία μερικών επεισοδίων τηλεοπτικών σειρών όπως το Felicity. Με λίγα λόγια ήταν ο κανένας. Το σενάριο έχει γράψει ο Drew Goddard που είχε γράψει το σενάριο για πολλά επεισόδια των σειρών του Abrams όπως Buffy the Vampire Slayer, Alias και Lost. Σίγουρα όχι ο κανένας, αλλά δεν είναι και ο Akiva Goldsman...Τυπικά ο J.J. Abrams (σκηνοθέτης του Mission: Impossible III και δημιουργός των σειρών που προείπα, για όσους δε τον ξέρουν) είχε μόνο τη θέση του παραγωγού αλλά κακά τα ψέματα η ταινία είναι δικιά του, είχε τον πλήρη έλεγχο. Τα πράγματα στο cast ήταν ακόμα πιο δυσοίωνα με τους πρωταγωνιστές να είναι κάτι ανάμεσα σε πρωτάκια, κομπάρσους και τριτοτέταρτους. Με σειρά σημαντικότητας στην ιστορία της ταινίας, βρίσκουμε τον Michael Stahl-David, την Jessica Lucas, την goddess Odette Yustman, τον Mike Vogel, την Lizzy Caplan και τον T.J. Miller, ο οποίος έχει το μικρότερο screentime αλλά το μεγαλύτερο...πως να το πω τώρα αυτό, audiotime μιας και τον βλέπουμε μόνο 2 φορές αλλά τον ακούμε ασταμάτητα ο οποίος, με το Cloverfield ξεπαρθενεύεται μιας και δεν υπήρχε πουθενά και επρόκειτο για κάποιον stand-up comedian.

Η εξίσωση Blair Witch Project + Godzilla = Cloverfield αντιπροσωπεύει πλήρως την ταινία του Reeves. Μια παρέα φίλων που δίνει αποχαιρετιστήριο (sic) πάρτι στον φίλο τους Rob (Stahl-David). Αυτός είναι ο τρόπος που βρήκε ο σκηνοθέτης (???) να μας παρουσιάσει τους πρωταγωνιστές και τις σχέσεις μεταξύ τους. Δυστυχώς αυτό το παντελώς αδιάφορο μέρος κρατάει αρκετά για να σας χαλάσει τη διάθεση (γύρω στα 17 λεπτά) μέχρι που ξαφνικά αρχίζει το μακελειό. Ένας δυνατός κρότος σαν σεισμός αρχικά και μια μεγάλη έκρηξη στο κέντρο της πόλης κάνουν τους πάντες να πεταχτούν στους δρόμους. Λίγο αργότερα κυλάει μπροστά στα πόδια τους το κεφάλι από το άγαλμα της ελευθερίας και αρχίζει το τρέξιμο. O Hud (ή και H.U.D.= Heads Up Display) είσαι ουσιαστικά εσύ μιας και βλέπεις όλη την ταινία από τα μάτια του ή καλύτερα από το φακό της κάμερας την οποία κρατάει ασταμάτητα ότι και να κάνει, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Αυτή την κασέτα, υποτίθεται ότι βλέπουμε και εμείς οι θεατές. Η ταινία εκεί ακολουθεί τους ήρωες στην προσπάθειά τους να φύγουν από την πόλη και να σώσουν την Odette. Και ο πρίχτης Hud πάντα από πίσω να κινηματογραφεί τα πάντα, και καλά για να δει ο κόσμος τι ακριβώς έγινε. Μέχρι το πρώτο μισό, βλέπουμε γρήγορα περάσματα του τέρατος χωρίς να δούμε λεπτομέρειες, δηλαδή το εντελώς αντίθετο με το Godzilla που μας το επεδείκνυε με κάθε ευκαιρία. Βέβαια το budget εκείνου ήταν και $130Μ, ενώ εδώ μόλις 30 και εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι δεν έχουν τη δυνατότητα των πανάκριβων εφέ, δημιουργώντας περιέργεια για το πως πραγματικά μοιάζει.

Μέχρι εδώ ο ρυθμός της ταινίας είναι σχεδόν άγριος και σε κρατάει σε απίστευτη εγρήγορση και πραγματικά πιστεύεις ότι θα δεις κάτι το διαφορετικό αλλά κάπου εκεί τελειώνουν οι ιδέες. Ο στρατός βγαίνει στους δρόμους με τα όπλα τους να κάνουν μεγαλύτερη καταστροφή από το ίδιο το τέρας, διάφορα τερατάκια Slushies όπως χαρακτηρίστηκαν που ξεφύτρωσαν μαζί με το μεγάλο και κυνηγούν σαν αρπακτικά (τεράστιο tribute στο The Descent μιας και υπάρχει ΟΛΟΙΔΙΑ σκηνή) και διάφορα τέτοια "πρωτότυπα". Ο ρυθμός καθ'ολη τη διάρκεια του 2ου μέρους (παρόλο που τυπικά η ταινία δε χωρίζεται σε μέρη αλλά η διαφορά στην ποιότητα κάνει αυτό το διαχωρισμό) έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα που σε κάνουν να κοιτάς το ρολόι σου, γεγονός που σε ταινία καθαρής διάρκειας 84 λεπτών, σίγουρα δεν είναι καλός οιωνός.

Η ταινία είναι σίγουρα διασκεδαστικότατη και μέχρι ενός σημείου, πρωτότυπη και διαφορετική αλλά τελικά δε καταφέρνει να ξεχωρίσει στο σύνολό της. Όταν τελειώνει σίγουρα δε νοιώθεις ότι πέταξες τα λεφτά αλλά δύσκολα θα την ξαναέβλεπες.

6,5/10

Shrek Forever After (The Final Chapter) [Σρεκ κι Εμείς Καλύτερα] review

Το βαρύ χαρτί της Dreamworks Animation, ο Shrek και η παρέα του επιστρέφουν για τέταρτη και τελευταία φορά, σε μια περιπέτεια που μάλλον δεν είχε λόγο ύπαρξης.

Shrek και Fiona, τα ogres που είδαμε να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν κουτσούβελα και να ζουν μια παραμυθένια ζωή, πίσω στο σπίτι στο βάλτο αφού φόρτωσαν το βασίλειο στον Αρθούρο. Ο Shrek από φόβητρο γίνεται ένας οικογενειάρχης που κανείς πια δε φοβάται και κανείς δε τον σέβεται. Νοσταλγεί το παρελθόν όταν τριγυρνούσε τρομάζοντας τους ανθρώπους. Έτσι βρίσκει την ευκαιρία ο κακός Rumpelstiltskin, που είχε προσπαθήσει και παλιότερα να κλέψει το βασίλειο από τον βασιλιά Harold, και τάζει στον Shrek μία μέρα όπως ακριβώς την επιθυμεί με αντάλλαγμα να πάρει εκείνος με τη σειρά του μια μέρα του Shrek. Το ogre δέχεται και όλα φυσικά πάνε στραβά. Ο Rumpelstiltskin γίνεται βασιλιάς, ο Shrek καταλαβαίνει τι έχασε και προσπαθεί να διορθώσει τη κατάσταση.

Ξεχάστε τον Ted Elliott, ξεχάστε τον  Andrew Adamson και ότι ξέρατε μέχρι σήμερα. Όλοι σχεδόν οι δημιουργοί των προηγούμενων κεφαλαίων έχουν εγκαταλείψει το πλοίο και τη θέση τους έχουν πάρει φτηνοί και αποτυχημένοι συντελεστές. Αλλά όπως και να το κάνουμε, σαν τελευταίο κεφάλαιο ενός από τα σημαντικότερα animation franchises, περιμέναμε κάτι ιδιαίτερο. Ξεχάστε την pop παρωδία των πρώτων δύο κεφαλαίων, ξεχάστε ακόμα και την μέτρια αλλά αστεία ιστορία του τρίτου γιατί εδώ έχουμε μια βιντεοταινία γεμάτη με ηθικά διδάγματα για τους μικρούς θεατές. Όλη η ταινία μπορεί να συγκεντρωθεί στο δίδαγμα του “εκτιμάς αυτά που έχει αφού τα χάσεις”.

Το πανέξυπνο lol χιούμορ κάνει την εμφάνισή του με το σταγονόμετρο ενώ οι χαρακτήρες με αποκορύφωμα τον Shrek και τη Fiona έχουν γίνει πιο βαρετοί από ποτέ. Όσο για την νέα προσθήκη του Rumpelstiltskin, αυτή μοιάζει με πρόσληψη στο ελληνικό δημόσιο, αφού εκτός από παντελώς ανόητος σαν χαρακτήρας, τη φωνή του παίρνει από κάποιον Walt Dohrn, που εντελώς κατά τύχη είναι και ο άνθρωπος πίσω από τη κεντρική ιστορία της ταινίας.

Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι πραγματικά τραγικό αφού σε μια ταινία χωρίς ιστορία, προσπαθεί να μας διηγηθεί τη προϊστορία του τίποτα. Ευτυχώς γύρω στα μέσα, αρχίζει να αποκτάει λίγο ρυθμό, εμφανίζονται και οι πιο αστείοι χαρακτήρες του Donkey και Puss in Boots και προσφέρει στο θεατή μια υποτυπώδη διασκέδαση, πάντα σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες.

Από βαρύ πυροβολικό, ο Shrek κατέληξε βιντεοταινία. Η Dreamworks τον ξεζούμισε μέχρι εκεί που δεν πάει και είναι κρίμα ένας τέτοιος κόσμος να τελειώσει με αυτό το τρόπο. Καλύτερα ξεχάστε ότι υπάρχουν τα δύο τελευταία κεφάλαια και ξαναδείτε τα δύο πρώτα για να καταλάβετε τι θα πει Shrek.

5/10

Jonah Hex review

Μετά τη τεράστια…αποτυχία του Ghost Rider, η DC αποφάσισε να κάνει τη δικιά της προσπάθεια στον εναλλακτικό western world των comics. Αυτή τη φορά με έναν παντελώς άγνωστο ήρωα, τον Jonah Hex.

Το περίεργο με τον Hex είναι ότι έχει περισσότερη προϊστορία παρά ιστορία. Με λίγα λόγια γιατί δεν έχει και μεγάλη σημασία, ο Hex είναι αξιωματικός των Νοτίων κάτω από τον στρατηγό Quentin Turnbull που μετά τη μάχη του Gettysburg την ακούει κανονικά και γίνεται ένα είδος τρομοκράτη καταστρέφοντας και σκοτώνοντας αμάχους. Ο Hex αντιδράει και σκοτώνει τον Jeb, καλύτερό του φίλο του και γιο του Turnbull. Ο Turnbull βρίσκει τον Hex, καίει ζωντανούς το γιο και τη γυναίκα του, σημαδεύει το πρόσωπο του και τον αφήνει να πεθάνει. Σε ημιθανή κατάσταση τον σώζουν Ινδιάνοι και από αυτή την εμπειρία αποκτάει την ικανότητα να επικοινωνεί με τους νεκρούς. Βάζει μοναδικό σκοπό να βρει τον Turnbull αλλά μαθαίνει ότι αυτός σκοτώθηκε και μην έχοντας λόγο στη ζωή του γίνεται ένας αδίστακτος κυνηγός κεφαλών. Και κάπου εδώ αρχίζει η ταινία, αφού όλα τα παραπάνω είναι εισαγωγικά που μας αναφέρονται “στα γρήγορα” στους τίτλους αρχής. Ο Hex ανακαλύπτει ότι ο Turnbull ζει σκοπεύει να φτιάξει ένα σούπερ όπλο και να επιτεθεί στην Ουάσιγκτον ανήμερα την γιορτής για τα 100 χρόνια από την ανεξαρτησία. Η κυβέρνηση βάζει τον, μέχρι τότε καταζητούμενο Hex, να σταματήσει τα σχέδια του Turnbull.

Δέκα σειρές εισαγωγή και δύο σειρές η κύρια ιστορία, σας ακούγεται σωστό; Βέβαια μια περιπέτεια δράσης δε χρειάζεται κάποια τρομερή ιστορία αλλά μου φαίνεται παράλογο να υπάρχει τέτοιο υπόβαθρο και απλά να αγνοείται. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σενάριο είναι του διδύμου Neveldine-Taylor που ήταν πίσω από τα Crank και Gamer άρα μια μεγάλη δόση τρέλας είναι αναμενόμενη.

Παρά την θεωρητικά τραγική ιστορία, το ύφος του Jonah Hex είναι αρκετά ελαφρύ χωρίς να πολυπαίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Αυτό το κλίμα παίζει στα δάχτυλά του ο Josh Brolin αφού έχει την ικανότητα αλλά και την προθυμία να είναι χαροκαμένος πατέρας στη μία σκηνή και τρομερός ατακαδόρος την επόμενη. Αντίθετα οι έτεροι συμπρωταγωνιστές John Malkovich και Megan Fox είναι εντελώς εκτός κλίματος με τον Malkovich να βαριέται που ζει και την Fox να δείχνει για μια ακόμη φορά ότι η υπερτονισμένη πορσελάνινη ομορφιά της δε μπορεί να την κάνει και ταλαντούχα ηθοποιό.

Τα πρώτα είκοσι λεπτά που παρακολουθούμε bits & pieces της προϊστορίας ταυτόχρονα με την εισαγωγή της κύριας ιστορίας είναι αρκετά ευχάριστα με το σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί πολύ γρήγορο μοντάζ, ίσως υπερβολικά γρήγορο, και μια πανέμορφη, έντονα στυλιζαρισμένη σεκάνς δισδιάστατου καρτούν. Εκεί τελειώνει και το ενδιαφέρον και η υπόλοιπη μία ώρα αναλώνεται στον Hex να πηγαίνει από έρημο σε νεκροταφείο και από φρούριο σε μπορντέλο για να βρει τον Turnbull. Ενοχλητικά αδιάφορη εξέλιξη με σχετικά λίγες σκηνές δράσης χαμηλών τόνων. Όντας προετοιμασμένος για το χειρότερο δυνατό (=Ghost Rider), δε μου προκάλεσε την αναμενόμενη αηδία αλλά και απολύτως κανένα ενδιαφέρον. Το μόνο που περίμενα ήταν να τελειώσει και τα μόλις 75 λεπτά καθαρής ταινίας ευτυχώς πέρασαν σχετικά εύκολα.

4/10

 

Ghost Town [Κατά Λάθος Φάντασμα] review

Όταν πριν λίγους μήνες κατηγορούσα τον Ricky Gervais και το Cemetery Junction, έγινα δέκτης μηνυμάτων μίσους ότι δε μπορώ να κρίνω έναν τόσο ταλαντούχο κωμικό από μία ταινία, έστω και και αν αυτή είναι 100% δικό του δημιούργημα, πρέπει να προσθέσω εγώ. Και έτσι είπα να δώσω μια ευκαιρία σε μια προηγούμενή του ταινία, το Ghost Town του 2008, η πρώτη αμερικάνικη παραγωγή στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.

O Bertram Pincus είναι ένα ιδιόρρυθμος οδοντίατρος. Μονόχνοτος, αντικοινωνικός, αγενής και φυσικά μόνος. Κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης ρουτίνας στην οποία υποβλήθηκε, ένα λάθος προκαλεί τον προσωρινό θάνατό του για εφτά λεπτά και όταν συνέρχεται κάτι έχει αλλάξει στη ζωή του, βλέπει νεκρούς! Πεθαμένους που για κάποιο λόγο δε μπορούν να “ησυχάσουν” γιατί άφησαν κάτι ανολοκλήρωτο στο ζωή τους. Ο Pincus γίνεται πόλος έλξης με αράδες νεκρών να ζητάνε τη βοήθειά τους και ο γιατρός αφού αρχικά δε πιστεύει στα μάτια του, τους αρνείται πεισματικά, όμως αυτοί επανέρχονται. Ο Frank, ένας άντρας που μόλις πέθανε γίνεται στενός κορσές του Bertram ζητώντας να βοηθήσει τη γυναίκα του να απαλλαχτεί από τον νέο της σύντροφο με αντάλλαγμα να πείσει τους υπόλοιπους νεκρούς να τον αφήσουν ήσυχο.

Το Ghost Town είναι ένα αισθηματικό κωμωδιόδραμα γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον David Koepp, σεναριογράφο τεράστιων επιτυχιών όπως Jurassic Park, Mission: Impossible, Spider-Man αλλά σκηνοθέτης μάλλον αδιάφορων ταινιών όπως Stir of Echoes και Secret Window. Δε μπορώ να μη συγκρίνω τον Pincus (Pink-Ass?) με τον Gregory House, τον γνωστό γιατρό της τηλεοπτικής σειράς House MD. Όμως ο Pinncus τα μπερδεύει λίγο αφού αλλάζει χαρακτήρα υπερβολικά εύκολα και με ενοχλητικά γλυκανάλατο τρόπο.

Στο σύνολό της, η ταινία πλημυρίζει με κλισέ. Ο μοναχικός περίεργος που ερωτεύεται, οι συμπτώσεις, και το αναμενόμενο κύμα καλοσύνης. Όμως δεν είναι όλα τόσο άσχημα. Το χιούμορ του αν και σε μικρές δόσεις είναι αρκετά πετυχημένο, οι χαρακτήρες και κυρίως η, συνήθως αχώνευτη, Téa Leoni είναι ιδιαιτέρως συμπαθείς και τελικά αυτό που μένει είναι ένα ανώδυνο, εύπεπτο 100λεπτο.

5,5/10

 

Knight and Day [Επικίνδυνες Παρέες] review

Η καριέρα του Tom Cruise βρίσκεται σε αργή αλλά σταθερή κατρακύλα. Παρόλα αυτά δεν είμαι από εκείνους που τον θεωρούσαν ξεγραμμένο αφού έχει αποδείξει πολλάκις το ταλέντο του στο παρελθόν. Είναι όμως μια κωμική περιπέτεια με την Cameron Diaz ικανή να ξανακάνει και τους δύο πρώτα ονόματα;

Η June Havens είναι στο αεροδρόμιο για να πάει στο γάμο της αδερφής της. Ο Roy Miller ψάχνει το ιδανικό θύμα για να περάσει…ένα αντικείμενο στο αεροπλάνο. Εντοπίζει την June, αυτή δε παίρνει χαμπάρι και όλα προχωράνε σύμφωνα με το σχέδιο. Όμως για κάποιο λόγο, η June βρίσκεται στο ίδιο αεροπλάνο με τον Roy και μπόλικους πράκτορες που προσπαθούν να τον σκοτώσουν. Χωρίς να το καταλάβει μπλέκει σε μια ιστορία με έναν θεότρελο πράκτορα που δε ξέρει καν αν είναι με τους καλούς ή με τους κακούς, γυρνάει όλο το κόσμο μονίμως ναρκωμένη και όλα αυτά για μια μπαταρία…

Οχτώ αλλαγές σεναριογράφων, τέσσερεις αλλαγές του τίτλου, και αμέτρητες αλλαγές πρωταγωνιστικού διδύμου, νομίζω δεν είναι τυχαίες για μία απλή κωμική περιπέτεια. Η ιστορία μπάζει από παντού και είναι τόσο αδιάφορη και ανόητη που δε κάνει ούτε για παρωδία των Bond του 80. Οι πρωταγωνιστές κάνουν τουρνέ σε δύο ηπείρους χωρίς συγκεκριμένο λόγο, κολυμπάνε σε τροπικά νερά, ταξιδεύουν με τρένο στις χιονισμένες Άλπεις και καταλήγουν στην Ισπανία για να αντιμετωπίσουν τον πιο αδιάφορο κακό που θυμάμαι από εποχή Die Another Day.

Περιέργως η μόνη επιτυχημένη επιλογή της ταινίας είναι η Cameron Diaz αφού παρά την ηλικία της είναι με διαφορά το πιο ευχάριστο κομμάτι του Knight and Day αφού αυτή η ελαφρότητα, η αθωότητα σε σημείο χαζομάρας της ταιριάζει πολύ. Αντίθετα ο Cruise είναι πραγματικά κακός, αφού προσπαθεί να το παίξει αστείος ενώ δεν είναι καθόλου, επιδεικνύει του κοιλιακούς ενός καλογυμνασμένου μεν, 50χρονου δε, και το ειρωνικό υφάκι που κάνει ότι τα ξέρει όλα είναι πιο αποχαυνωμένο και από του Lautner στα Twilight. Η μεγαλύτερη απογοήτευση όμως έρχεται από τη σκηνοθεσία του James Mangold που μετά από πραγματικά μεγάλες επιτυχίες όπως το Walk the Line, 3:10 to Yuma και παλιότερα το Girl, Interrupted, θυμήθηκε τις χαζομαρούλες του Kate and Leopold. Απαίσια εφέ που δεν έχουν περάσει σωστά στο περιβάλλον, τα stunts μοιάζουν με κουκλοθέατρο, και σκηνές δράσης που οριακά καταφέρνουν να σε κρατήσουν ξύπνιο.

Έχοντας δει το Tourist πριν το Knight and Day, δυο ταινίες με πολλά κοινά μπροστά και πίσω από τις κάμερες, απορούσα πως άρεσε σε κάποιους τόσο πολύ το Tourist. Τώρα ξέρω, είχαν δει το Knight and Day, κάτι που έκανε το Tourist να τους μοιάζει οσκαρικό. Δε διασκέδασα ούτε λεπτό, δε γέλασα, βαρέθηκα, με ενόχλησε η ότι να’ναι ιστορία κάνοντας τα 109 λεπτά της να περάσουν σχεδόν βασανιστικά.

3,5/10